Η «ευκολία» των ντέρμπι σε σχέση με τους «μικρούς» αντιπάλους

Μας διασκεδάζει πολύ η κατηγορία περί αμυντικού ποδοσφαίρου που συνοδεύει τον Λάζλο Μπόλονι (και παλιότερα τον Σέρχιο Μαρκαριάν και τον Βασίλη Δανιήλ) , κυρίως όταν προέρχεται από κάποιους που δεν καταφέρνουν να λύσουν τον γρίφο που ξέρουν ότι θα βρουν μπροστά τους.

Το ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να μην είναι θεαματικό, έχει όμως ένα ενδιαφέρον δεδομένο: οι καλές ομάδες γνωρίζουν πως όλοι όσοι κατεβαίνουν στο γήπεδο για να τις αντιμετωπίσουν, το πρώτο που θα κάνουν είναι να καλύψουν τα νώτα τους.

Η ενδιαφέρουσα σύμβαση είναι ότι συνήθως γνωρίζεις τι θα κάνει ο άλλος, και επομένως πρέπει να κάνεις κάτι κι εσύ για να τον κερδίσεις. Διόλου τυχαία μετά τη λήξη του ντέρμπι ο Λάζλο Μπόλονι επέστησε την προσοχή των παικτών του στον αγώνα με τον ΠΑΣ που θα κατέβει στην Αθήνα για να παίξει με 11 κάτω από τη σέντρα.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει δοκιμαστεί πνευματικά εδώ και πολλά χρόνια στην “έννοια” του πρέπει κι ο κόουτς το γνωρίζει καλά. Μπορεί να λένε ότι προτιμά να παίζει άμυνα (είδαμε και τον Ντάνι Πογιάτος με τα 4-4-2 του) αλλά στο ελάχιστο χρόνικό διάστημα που είναι μαζί μας είδαμε το κλαμπ για 45′ + 45′ να πνίγει τους παραδοσιακούς του αντιπάλους κι ας διαθέτει το μισό τους μπάτζετ.

Το να σπας ταμπούρια όμως είναι διαφορετικό από το να προσπαθείς να αποδώσεις ποδόσφαιρο και ο προπονητής δεν το βγάζει από το νου του, ας ελπίσουμε η κατήχηση αυτής της εβδομάδας να πιάσει.

Δημήτρης Στρατής