Αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν να λέμε ότι η άμυνα του Παναθηναϊκού είναι αστεία παρότι σε αυτή παίζουν ο σταθερότατος Μπαρτ Σένκεφελντ, ο μετρ των αποκρούσεων πέναλτι, Σωκράτης Διούδης κι ο πασπαρτού, Δημήτρης Κουρμπέλης.
Αν το ποδόσφαιρο παιζόταν σε δυο φάσεις, όπως π.χ. το μπέιζ-μπολ, αν δηλαδή έπρεπε να παίξεις άμυνα για ένα συγκεκριμένο χρόνο και να παίξεις επίθεση όταν έρθει η σειρά σου, τότε η άμυνα του τριφυλλιού σίγουρα δεν θα ήταν τόσο αναποτελεσματική.
Τα σουτ που δέχεται δεν είναι πολλά, σε καμία περίπtωση δεν μπορείς να πεις πως η εστία σου δέχεται βομβαρδισμό, οι φάσεις που οι αντίπαλοί δημιουργούν δεν είναι δα και τόσες πολλές. Ομως προσοχή: μιλάμε για ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο μια ομάδα που δέχεται λίγα γκολ ενώ πιέζεται ελάχιστα, δεν έχει καλή άμυνα, αλλά σοβαρό πρόβλημα. Ξέρετε γιατί;
Γιατί επιτρέπει στον αντίπαλό της να κάνει λίγα για να σκοράρει: ό,τι χειρότερο. Ακόμα ένας πονοκέφαλος για τον Λάζλο Μπόλονι. Στο ξεκίνημα της σεζόν αν από τον Παναθηναϊκό έπαιρνες μπάλα, γκολ θα του έβαζες, γιατί θα τον έβρισκες αρκετά ψηλά, οπότε είχες χώρους για ξεδιπλώματα.
Επίσης η ομάδα δεν έχει πολύ ψηλά στόπερ, δέχεται γκολ από στημένες φάσεις κι ο τερματοφύλακάς της είναι κοντός για τη θέση. Ολες αυτές οι αδυναμίες είναι κυρίως θεωρητικές: θα ίσχυαν αν οι πράσινοι ήταν υποχρεωμένοι να αμυνθούν στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα.
Ας ελπίσουμε αυτό στο μέλλον να μην γίνεται συχνά, εφόσον βρουν ένα μηχανισμό παιχνιδιού που θα τους το επιτρέπει να έχουν περισσότερη ώρα τη μπάλα στην κατοχή τους, πιέζοντας τον αντίπαλο. Καλή άμυνα δεν είναι αυτή που δεν δέχεται γκολ, αλλά αυτή που κάνει ό,τι μπορεί για να δυσκολέψει τον αντίπαλο να σκοράρει: ακριβώς δηλαδή αυτό που δεν κάνει το τριφύλλι στις φάσεις που δέχεται γκολ.
Δημήτρης Στρατής
