Καλώς τις «τεσσάρες» κι ας άργησαν!

Η πρώτη 4άρα του Παναθηναϊκού μετά το καλοκαίρι (!), το 4-3-3 του Στραματσόνι με πλάγιους επιθετικούς και όχι χαφ-εξτρέμ που πετάει “φωτιές”, αλλά και το πρόβλημα στα άκρα της άμυνας.

Ο κυκλοθυμικός πλην όμως) μεγάλος δάσκαλος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, Χενκ τεν Κάτε, συνήθιζε να επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι στον Παναθηναϊκό βλέπουμε σχεδόν πάντα το ποτήρι μισοάδειο αντί για μισογεμάτο. Είχε δίκιο.

[ads2]

Διότι και Ιστορικά αν το δει κανείς (σχεδόν) πάντα βρίσκονταν αφορμή για γκρίνια και για μιζέρια, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων και των συνθηκών που επικρατούσαν στο σύλλογο. Ακόμα δηλαδή και τις εποχές που το Τριφύλλι σάρωνε τα πρωταθλήματα και διαφήμιζε την Ελλάδα στην Ευρώπη υπήρχε μπόλικος κόσμος που σιχτίριζε και απαιτούσε την τελειότητα.

Οχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό ή δεδομένα λάθος, απλώς πάντα στη ζωή χρειάζεται το μέτρο, η ισορροπία, για να μπορείς να αξιολογείς ψύχραιμα και σωστά τα όποια δεδομένα παρουσιάζονται.

Υπό αυτό το πρίσμα μοιάζει φυσιολογικό στην παρούσα χρονική συγκυρία, όπου ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο και σε φάση ανάκτησης του χαμένου του κύρους, να υπάρχει έντονη δυσπιστία και γκρίνια.

Ακόμα και μετά από ένα ματς που το Τριφύλλι κατέκτησε τη νίκη, σημειώνοντας τέσσερα γκολ για πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι, συγκεκριμένα το 4-0 επί της Καλλονής τον Αύγουστο στη Λεωφόρο, δίχως μάλιστα το βαρύ πυροβολικό του Μάρκους Μπεργκ και με τον αρχηγό του Κάρλος Ζέκα στην εξέδρα…

Το γεγονός αυτό καθεαυτό, ωστόσο, η επιστροφή δηλαδή στις “τεσσάρες”, αποτελεί από μόνο του το κυρίαρχο σημείο αναφοράς του αγώνα με τον Παναιτωλικό.

Και καθιστά αυτομάτως το… ποτήρι μισογεμάτο.

Διότι ανέκαθεν στον Παναθηναϊκό πρέπει να είναι βασικό ζητούμενο το θέαμα, οι νίκες με καλό ποδόσφαιρο, η δημιουργία, οι αυτοματισμοί.

Επειδή όμως στην Ελλάδα έχουμε δει διάφορες εκδοχές (κυρίως συντηρητικές) στην εφαρμογή του περίφημου 4-3-3, η ειδοποιός διαφορά με το συγκεκριμένο 4-3-3 που προσπαθεί να εφαρμόσει ο Στραματσόνι στον Παναθηναϊκό είναι ότι οι ακραίοι δεν αποτελούνται από χαφ-εξτρέμ, αλλά από “forwards”.

Από πλάγιους επιθετικούς δηλαδή (Καρέλης, Κλωναρίδης, Καλτσάς και προσεχώς Μπουμάλ) που αγωνίζονται κοντά στο σέντερ φορ (Μπεργκ ή Πέτριτς).

Αυτή η προσέγγιση αυξάνει σαφώς τα ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα και κυρίως την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα της ομάδας καθώς άπαντες στην τριπλέτα της επίθεσης “έχουν” το γκολ και την καθιστούν “φωτιά” για τα μετόπισθεν των αντιπάλων.

Επιπλέον και ίσως το πλέον θετικό του αγώνα της Δευτέρας είναι ότι φάνηκε να έχει γίνει πολλή δουλειά στο Κορωπί στο “χτίσιμο” του παιχνιδιού.

Κι αυτό ήταν πασιφανές όταν ο Παναθηναϊκός είχε τη μπάλα στα πόδια του και έπρεπε να δημιουργήσει, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα γκολ εμπεριείχαν συνεργασίες και όχι ατομικές ενέργειες.

Πάντοτε όμως κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Τι έχασε ο Παναθηναϊκός με αυτή τη συνταγή;

Τα ντουμπλαρίσματα, τις “παγίδες” στα άκρα της άμυνάς του, εκεί όπου χτύπησε ο Παναιτωλικός πηγαίνοντας σε “απομόνωση“ και σε καταστάσεις “ένας εναντίον ενός” τον Βιγιαφάνες και τον Κάπελ απέναντι σε Βέμερ και Νάνο, βρίσκοντας χώρους κυρίως στο πρώτο ημίχρονο.

Αυτό συνέβη επειδή α)τόσο ο Βέμερ όσο και ο Νάνο δεν αντεπεξήλθαν στην προσωπική άμυνα, β)οι Καρέλης και Κλωναρίδης δεν είχαν σωστές/ έγκαιρες επιστροφές και γ)οι Αμπεϊντ και Πράνιτς δεν ντούμπλαραν ως όφειλαν τους Βέμερ και Νάνο στα άκρα της άμυνας, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο.

Συν τοις άλλοις ήταν και σε κακή βραδιά ο Ταυλαρίδης και ο Τελάντερ, συμπληρώνοντας έτσι το προβληματικό ανασταλτικό παζλ της ομάδας.

Στο δεύτερο ημίχρονο υπήρξε βελτίωση σε αυτόν τον τομέα, ειδικά από τον Αμπεϊντ που έκανε το πρώτο του φετινό σπουδαίο ματς, ενώ χτυπητή ήταν η απουσία του “σκύλου” Ζέκα.

Εκτός όμως από την τακτική/ομαδική εξήγηση της πηγής του προβλήματος υπάρχει και η ατομική που αφορά κυρίως στους παίκτες που αγωνίζονται στα άκρα της άμυνας.

Ο Νάνο δεν πατάει αποφασιστικά στο γήπεδο και δείχνει (εδώ και καιρό) να έχει χάσει και την αυτοπεποίθησή του δημιουργικά, ο δε Βέμερ μόνο με πάντσερ δεν μοιάζει και ως εκ τούτου η άμεση ενσωμάτωση του Μέστο φαντάζει ως επιτακτική ανάγκη για την επίτευξη της ισορροπίας.

Υ.Γ.: Μαγκιά του Στραματσόνι που είπε δημοσίως μπράβο σε Βιγιαφάνες και Ουάρντα για την εμφάνισή τους. Αμφότεροι είναι εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές που στέκονται άνετα σε υψηλότερο επίπεδο και ειδικά ο Ουάρντα εκτός από ποιότητα, έβγαλε και προσωπικότητα και έχει όλο το μέλλον μπροστά του.

Υ.Γ.1: Με αυτόν τον Αμπεϊντ, τον Ζέκα και τον Εσιέν του δεύτερου ημιχρόνου ο άξονας της μεσαίας γραμμής μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά, να δημιουργήσει αλλά και να αναχαιτίσει με ισορροπία. Από τον δε Σάντσεθ είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να ξεκινάει η επιλογή των παικτών στα μετόπισθεν.

sdna.gr