Για όποιον σκάμπαζε πράγματα από διεθνές ποδόσφαιρο με το που έγινε γνωστή η πρόσληψη του Λάζλο Μπόλονι καταλάβαινε ότι το πέρασμα του Ρουμάνου από τον Παναθηναϊκό αποκλείεται να έκανε κακό.
Παρότι ο κόουτς βρήκε μια κακογυμνασμένη ομάδα, στα όρια της κατάθλιψης από τα σερί αρνητικά αποτελέσματα ήδη η προπονητική του παρέμβαση συγκριτικά με τον προκάτοχό του είναι εντυπωσιακή.
Πρόλαβε κι έδωσε ευκαιρίες σε πολλούς μικρούς, διαχειρίστηκε σχετικά καλά τα ντέρμπι (το αναφέρουμε επειδή το φθινόπωρο οι μετωπικές με τον παραδοσιακό ανταγωνισμό δημιουργούσαν… τρόμο) ενώ έχει το άλλοθι πως αυτή η ομάδα δεν είναι δική του και μέχρι σήμερα δεν είχε τον Βιγιαφάνιες, παίκτη-βαρόμετρο για τη θεαματικότητα και την ουσία του κλαμπ.
Είναι ένας εργατικός, αλλά και καπάτσος Βαλκάνιος: για αυτόν συνώνυμο της θεαματικότητας δεν είναι η παραγωγή φάσεων, αλλά η ένταση του παιχνιδιού (γι αυτό εικάζουμε πως ο Αλεξανδρόπουλος δεν πρόκειται να βγει από το βασικό σχήμα), προτιμά το τρέξιμο από την μέθοδο, την πίεση κι όχι το οργανωμένο πρέσινγκ που χρειάζεται επιστημονική δουλειά το καλοκαίρι κι όχι μεσούσης της σεζόν.
Το ποδόσφαιρο που αυτός διδάσκει δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνο του Πογιάτος το οποίο περιείχε δογματισμούς μπόλικους κι ήταν ωδή στην υπερβολή, δείτε ξανά σχηματισμούς και όλους στα πρώτα ματς και θα καταλάβετε.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά ΠΡΕΠΕΙ να μάθουν όσοι κάνουν τις επιλογές πως για κάθε τεχνικό που εξετάζεται προς πρόσληψη, σημασία έχει να διαθέτεις γνώση της φιλοσοφίας του κι όχι απλά των φιλοδοξιών και των πρακτικών του.
Δημήτρης Στρατής
