Αλεξανδρόπουλος: Έπαιξε ρόλο το ντεφορμάρισμα

Ποιο είναι το πρόβλημα με την συντηρητική τακτική του Λάζλο Μπόλονι που μπόλιασε το μυαλό της ομάδας σε σημείο να πανηγυρίζουμε κάθε φορά που σκοράρει δις;

Οτι προκαλεί από μόνη της ένα συνειρμό επικίνδυνο, δηλαδή το να προσπαθήσει ο Παναθηναϊκός, όχι να παίξει για να κερδίσει, αλλά να παίζει για να μη δεχτεί γκολ, ελπίζοντας ότι ένα θα το βρει έστω και χωρίς να φορτσάρει πολύ.

Αυτή η στρατηγική του «παίζουμε για να κρατήσουμε το μηδέν» είναι το μυστικό πολλών από τα δεινών που έχουν τύχει φέτος στο τριφύλλι.

Προσωπικά δεν κακίζουμε τον Ρουμάνο που μέχρι πρότινος ζούσε και πέθαινε με την άμυνα. Ας μην ξεχνάμε τι παίκτες παρέλαβε, αδούλευτους και ψυχολογικά διαλυμένους από το πέρασμα της ισπανικής λαίλαπας.

Ο κόουτς διέταξε προσοχή στα μετόπισθεν αλλά χωρίς κάποιο εξεζητημένο πρέσινγκ τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν βγήκε νοκ άουτ ο Κουρμπέλης και ντεφορμαρίστηκε ο Αλεξανδρόπουλος.

Όταν ήταν ΟΚ ο κάπτεν σε συνδυασμό με τα φυσικά προσόντα του Σωτήρη οι πράσινοι μάρκαραν στενά κάποιους συγκεκριμένους παίκτες αφήνοντας άλλους λιγότερο ικανούς με την μπάλα στα πόδια να πάρουν πρωτοβουλίες.

Οι αντίπαλοι έκαναν μεγαλύτερη κατοχή μπάλας χωρίς να μπορούν να φτιάξουν τρεις φάσεις της προκοπής – έπαιζαν πολύ με την μπάλα όσοι με αυτή δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.

Από την άλλη κι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν απειλητικός αλλά ο κόουτς όσο έπαιρνε τρίποντα έμενε ευχαριστημένος: όταν λαβώθηκε ο Κουρμπέλης τα πράγματα άλλαξαν, πίεση και τρεξίματα δεν υπήρχαν στον άξονα, οι πράσινοι οπισθοχώρησαν κι άφησαν τον Διούδη να καθαρίζει.

Όταν ο Σωτήρης έριξε στροφές στα πλέι-οφ η κορυφαία σου γραμμή έκανε βουτιά επιδόσεων με αποτέλεσμα να σε τρομάζει ο κάθε πικραμένος ακόμα και μέσα στη Λεωφόρο.

Δημήτρης Στρατής