Ο Παναθηναϊκός απέναντι στην ΑΕΚ δεν έπαιξε διαφορετικά απ΄ ότι στο β΄ μέρος στο Καραϊσκάκη, μην μπλέκετε τη στρατηγική με την ένταση της απόδοσής.
Η στρατηγική (πυκνός άξονας, ανεβάσματα από τους μπακ) και με τους μεν και με τους δε ήταν ίδια, αυτό που ήταν διαφορετικό ήταν η (ακόμα μεγαλύτερη) ένταση που έβγαλαν οι παίκτες στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ. Πιθανότατα να τους βοήθησε ότι είχαν δει προηγουμένως την ΑΕΚ να διαλύεται από τις Μπράγκες και τις Ζόριες- όλα έπαιξαν ρόλο.
Ομως αν δεν υπήρχε η μέθοδος, ο σχεδιασμός, ο τρόπος του προπονητή, σε αυτό το καλό αποτέλεσμα δεν θα έφταναν οι πράσινοι. Πέτυχαν γιατί αυτή τη φορά όλα έγιναν κατά γράμμα και με πολλή καρδιά αν ξεχωρίσουμε το στιγμιότυπο όπου ο πάγκος ρωτά τον Δημήτρη Κουρμπέλη αν θέλει να περάσει εκτός αγώνα (με τον κάπτεν να πονά και να πιάνει τον προσαγωγό του), αλλά τον αρχηγό να μην εγκαταλείπει τους συμπαίκτες του.
Ο Λάζλο Μπόλονι με την μεγάλη καριέρα στους πάγκους έχει περάσει κι άλλες στιγμές κρίσης, όμως στις προηγούμενες δύσκολες στιγμές ποτέ δεν αμφισβητήθηκε η επάρκειά του: αυτό του συνέβη μόνο φέτος και μάλιστα αναλαμβάνοντας ένα σύνολο που δεν είχε επιλέξει και προετοιμάσει ο ίδιος.
Ίσως τελικά οι παίκτες του να τον πίστεψαν περισσότερο γιατί μετά όσα ακολούθησαν τον Βόλο, τον Ατρόμητο, το χαμένο ντέρμπι στο λιμάνι τον είδαν να αντέχει στην γκρίνια και το ανάθεμα, να σηκώνεται όρθιος, ενώ έμοιαζε ήδη …νεκρός (σύμφωνα με τους κατήγορούς του τουλάχιστον), πείθοντάς τους χωρίς εξαλλοσύνες και πικρά λόγια για την αξία τους ότι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ θα ανασταίνονταν.
Δημήτρης Στρατής
