Μπόλονι: Υπερεκτίμησε ή όχι ότι είδε τότε;

Ο Λάζλο Μπόλονι το προηγούμενο διάστημα έμοιαζε να είχε υπερτιμήσει το ματς με τον «αιώνιο» στη Λεωφόρο όπου ο Παναθηναϊκός κέρδισε μεν αλλά όχι ακριβώς κάνοντας επίδειξη δύναμης.

Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Ο κόουτς έδειχνε να υπερτιμάει αυτό το γεγονός, ίσως γιατί ξεχνούσε ότι το τρίποντο επήλθε κόντρα σε αντίπαλο που άφησε εκτός 11άδας τα «πρώτα βιολιά» (Βαλμπουενά,Ελ Αραμπί) κι είχε τον Σα ντεφορμέ.

Ακόμα και στο 2-0 υπέρ του ο Παναθηναϊκός έδειχνε αγχωμένος (!) κι έμοιαζε να παίζει με τον χρόνο. Την ίδια στιγμή ο αντίπαλος ήταν σαν να να παίζει μόνος του με το γήπεδο να κατηφορίζει προς τα καρέ του Διούδη που στο τέλος έσωσε τον «άσο» με απόκρουση προ του Μασούρα. Το ντέρμπι εκείνο είναι ιδιαίτερο: ο κόουτς έμοιαζε να το νοσταλγεί μα απέναντι στον ΠΑΣ (τρις), την ΑΕΚ και τον Παναιτωλικό είδαμε σύνολο που ναι μεν ήθελε να κερδίσει αλλά παίζοντας μοιρολατρικά και διαρκώς πίσω από τη μπάλα.

Ε, αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει συνέχεια. Όσο μάλιστα ο προπονητής δεν ξαναέβλεπε αγώνα σαν εκείνον κόντρα στον πρωτοπόρο τόσο στρεσαριζόταν.

Είχε και την ατυχία με τον τραυματισμό του Σανκαρέ που δεν πρόσθεσε ευελιξία αλλά προβλήματα.

Ο αντίπαλος μόλις τα χαφ σου κουραστούν βρίσκει χώρους για αντεπιθέσεις, ο ΠΑΟ επιμηκύνεται και χωρίς το στιβαρό παιχνίδι του Αλεξανδρόπουλου, μόνο με το Νιάς να τρέχει και να κόβει, οι αμυντικοί βλέπουν τους αντιπάλους να τους έρχονται κατά κύματα.

Το σχήμα δεν είναι ποτέ η λύση αν όσοι καλούνται να το υπηρετήσουν δεν έχουν χαρακτηριστικά που η περίσταση απαιτεί. Για να παίξεις (έστω) ποδόσφαιρο αναμονής/πίεσης χρειάζεσαι παίκτες που να μπορούν να πρεσάρουν: ας μην το ξεχνάμε.

Δημήτρης Στρατής