Γκιστ για Γιαννακόπουλο: «Όταν παίζαμε με τον ΟΣΦΠ ουρλιάζαμε ο ένας στον άλλο»

Ο Τζέιμς Γκιστ μιλάει για όλους και για όλα. Οι στιγμές στον Παναθηναϊκός, ο Αργύρης Πεδουλάκης, η σχέση του με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.

Ενα απόσπασμα όσων δήλωσε στην ιστοσελίδα basketnews.com:

Για τη μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό

Ειλικρινά, δεν είχα ιδέα ότι θα γινόταν αυτή η κίνηση. Δεν το ήξερα μέχρι να γίνει επίσημο. Είχαμε μόλις τελειώσει το τελευταίο μας παιχνίδι στον πρώτο γύρο της EuroLeague -νομίζω ότι ήταν εναντίον της Chalon- και μετά το παιχνίδι, ένας δημοσιογράφος με ρώτησε αν αυτό ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι με τη Μάλαγα. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα κάτι για μένα που έφευγα από τη Μάλαγα.

Το αστείο είναι ότι πριν από εκείνη τη σεζόν (2012-13), είχα την ευκαιρία να υπογράψω με τον Παναθηναϊκό. Μίλησα με τον Διαμαντίδη και τον Σωτήρη Μανωλόπουλο, τότε βοηθό προπονητή. Προσπαθούσαν να με πείσουν να έρθω, και είπα, “Μπα, δεν ξέρω. Η Ισπανία είναι καλύτερη για μένα.”

Κάπου, κάπως, κατέληξα στον Παναθηναϊκό εκείνη τη χρονιά, αλλά αγνοούσα πολύ τη μετακόμιση και ότι θα με ανταλλάξουν για τον Άντι Πάνκο. Έτσι, ήταν αρκετά στημένο και έγινε σε λίγες μέρες.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο προπονητής μου εκείνη την εποχή, η Γιασμίν Ρέπεσα, ήταν δυσαρεστημένος μαζί μου. Δεν ένιωθε ότι η ομάδα θα μπορούσε να κερδίσει κάτι σημαντικό μαζί μου. Δεν ήμουν η πρώτη του επιλογή. Ήξερα ότι είχαμε τον ίδιο ατζέντη, αλλά είχε άλλους 2-3 παίκτες που ήθελε να φέρει. Έτσι, όταν με πήρε, δεν ήταν πολύ χαρούμενος.

Δεν είμαι ο τύπος του παίκτη που θα φέρει εχθρότητα σε μια ομάδα. Είμαι περισσότερο σαν τον κολλητό που κρατά την ομάδα ενωμένη. Μου είπαν ότι ο Παναθηναϊκός είχε έναν παίκτη με τον οποίο ήταν δυσαρεστημένοι, που ήταν ο Άντι Πάνκο, και είχαμε παρόμοια συμβόλαια. Έτσι, το εμπόριο έγινε πιο εύκολο.

Στην αρχή στενοχωρήθηκα πολύ! Πριν πάω στην Αθήνα, ήμουν στη Μάλαγα στο νότιο άκρο της Ισπανίας. Είναι ζεστό, όμορφο, κοντά στο νερό, ο ήλιος δεν δύει μέχρι τις 11 η ώρα, και το σπίτι μου ήταν τέλειο. Η Μάλαγα ήταν ισόβαθμη στην πρώτη θέση με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ εκείνη τη χρονιά.

Δεν τα πηγαίναμε καλά στο ισπανικό πρωτάθλημα, ίσως γιατί δεν το πήραμε τόσο σοβαρά.

Όταν έμαθα ότι επρόκειτο να πάρω εμπόριο στην Αθήνα, δεν ήξερα τίποτα για την πόλη. Έλεγα, “Διάολε! Φεύγω από όλα αυτά. Φεύγω από τον παράδεισο για να φτάσω στην Αθήνα”.

Μείναμε με τη γυναίκα μου σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Κηφισιά (στα βόρεια προάστια), και δεν είδαμε νερό. Νομίζαμε ότι είχαμε κάνει μια τεράστια ανατροπή. Πραγματικά έμοιαζε με υποβάθμιση.

Μόλις γνώρισα την Αθήνα και κατάλαβα πόσο κοντά ήμασταν πραγματικά στο νερό, πώς ήταν η βάση των θαυμαστών, πόσο καταπληκτικό ήταν το φαγητό και ότι η ομάδα διαγωνιζόταν πάντα για πρωταθλήματα, άρχισα πραγματικά να προσαρμόζομαι και να απολαμβάνω τη στιγμή. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μεταφραστεί σε επτά χρόνια στον Παναθηναϊκό.

Δεν ήξερα τι να περιμένω ερχόμενος στην Ελλάδα. Δεν ήξερα αν αυτή ήταν η τελευταία μου ευκαιρία να αποδείξω τον εαυτό μου ή αν επρόκειτο να αποσυρθώ την επόμενη χρονιά (2013). Έτυχε να είναι κάτι σπουδαίο.

Δεν είχα καν την ευκαιρία να γνωρίσω τον Πεδουλάκη πριν από αυτό. Η πρώτη μου συνάντηση μαζί του ήταν η πρώτη προπόνηση πριν παίξουμε με τη Ζαλγκίρις για τον πρώτο γύρο στο TOP 16. Δεν μπορώ να πω αν είχε κάποιο αντίκτυπο στο εμπόριο, αλλά μόλις έφτασα εκεί, είχε τεράστιο αντίκτυπο.

Η νυχτερινή έξοδος στην Αθήνα

Το 2016 χάσαμε το 3ο παιχνίδι από τον Άρη για τα ελληνικά πλέι οφ. Εγώ και κάποια από τα παιδιά βγήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Το τρελό είναι ότι δεν βγήκαμε για πάρτι. Πήγαμε σε ένα μπαρ και ήπιαμε μερικά ποτά.

Ένας από τους τύπους με τους οποίους ήμουν μαζί ήταν πολύ δημοφιλής εκεί έξω και κατέληξε στα μέσα ενημέρωσης. Τους έβγαλαν φωτογραφίες, αλλά δεν ήμουν ποτέ σε καμία από τις φωτογραφίες.

Η πρόθεσή μου να βγω ήταν να μην μείνω στο ξενοδοχείο και να συνεχίσω να σκέφτομαι το παιχνίδι. Αλλά ξυπνώντας το επόμενο πρωί και καταλαβαίνοντας τι είχε συμβεί, συνειδητοποίησα ότι έγινε κάτι μεγάλο.

Ο Πεδουλάκης ήταν τότε προπονητής μετά την απόλυση του (Σάσα) Τζόρτζεβιτς. Τον θυμάμαι να έρχεται στο δωμάτιό μου και να με ρωτάει «Τζέιμς, βγήκες χθες το βράδυ;» Του είπα ότι το έκανα. Δεν είχα ιδέα για τι μιλούσε μέχρι που είδα όλα τα blogs και τους ιστότοπους. Είπα, “Πιστεύεις αλήθεια ότι αυτός είναι ο λόγος που χάσαμε;”

Ο Άρης δεν είχε κακή ομάδα τότε. Καταλαβαίνω ότι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι οι κύριοι αντίπαλοι στην Ελλάδα, αλλά παρόλα αυτά έχετε άλλες ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ και ο Άρης. Μπορείτε να χάσετε ένα παιχνίδι εκεί.

Αλλά η αντίδραση να αφήσουμε εμένα και μερικούς άλλους παίκτες εκτός στο Game 4 ήταν υπερβολική. Δεν επρόκειτο να χάσουμε δύο παιχνίδια στη σειρά. Ο λόγος που χάσαμε το 4ο παιχνίδι ήταν επειδή μας έκατσε ο Πεδουλάκης.

Έπειτα, έπρεπε να κερδίσουμε το 5ο παιχνίδι στην Αθήνα, κάτι που κάναμε. Δεν συμφωνούσα καθόλου με αυτό. Κάποια πράγματα έγιναν λάθος μέσα στην ομάδα, αλλά έλα, είμαστε όλοι άνθρωποι. Αν παίζαμε άσχημα και βγαίναμε κάθε βράδυ, θα το είχα καταλάβει. Αλλά είχαμε χάσει μόνο τρία παιχνίδια όλη τη σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορείτε να κατηγορήσετε αντί να δείχνετε σε παιδιά που θέλουν να βγουν έξω. Είναι διαφορετικό όταν είσαι ξένος παίκτης σε μια χώρα που δεν είναι το σπίτι σου και αναμένεται να είσαι εκεί για δέκα μήνες. Περιμένουν από εσάς να εξασκηθείτε, να παίξετε και να πάτε σπίτι. Δεν περιμένουν από εσάς να απολαύσετε τον πολιτισμό.

Όταν παίζεις άσχημα και τα νούμερά σου πέφτουν, ίσως υπάρχει κάτι να δεις. Αλλά όταν ένας παίκτης το κάνει μία φορά ή μετά από μια ήττα; Είναι μπάσκετ, δεν πρόκειται να κερδίσεις κάθε παιχνίδι. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην Ευρώπη και οι άνθρωποι πρέπει να το καταλάβουν.

Αφού χάσαμε 0-3 από την Μπασκόνια (στα πλέι οφ της EuroLeague το 2016), είχατε παιδιά που βγήκαν και έκαναν πάρτι. Έλεγαν, “Ναι, η EuroLeague τελείωσε!” Δεν ήμουν ανάμεσά τους.

Δηλαδή, δεν κάναμε κάτι ιδιαίτερο και ο προπονητής μας (Σάσα Τζόρτζεβιτς) απολύθηκε. Καταλαβαίνω ότι είναι μια μακρά σεζόν με όλο το άγχος και την πίεση που έρχεται πίσω, αλλά αν δεν κερδίσατε τίποτα, τι υπάρχει για να γιορτάσετε;

Μπορείτε να βγείτε έξω, να πιείτε ένα ποτό και να χαλαρώσετε. Αλλά να είστε χαμηλών τόνων, όχι στα μάτια του κοινού. Το να είσαι εκεί και να κάνεις όλο θόρυβο το κάνει να μοιάζει με γιορτή.

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος θαυμαστής των πάρτι μετά από ήττες γιατί σκέφτομαι, “Ποιος θα ήθελε να κάνει πάρτι με έναν ηττημένο; Νομίζεις ότι ο κόσμος είναι εκεί για να σε δει; Όχι, είναι εκεί για να δουν τα παιδιά που έπαιξαν καλά.”

Για μένα, η έξοδος ήταν ένας τρόπος για να απελευθερώσω κάποιο άγχος, όχι για να κάνω τους ανθρώπους να μιλήσουν για κάτι. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του να βγαίνεις έξω και να είσαι πολεμικός, τρελός και ενοχλητικός. Τα παιδιά συχνά μπερδεύουν αυτά τα πράγματα.

Στην τελική, άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Νομίζω ότι οι άνθρωποι μας έχουν υψηλότερο επίπεδο από τους περισσότερους άλλους επαγγελματίες. Αυτό είναι άδικο.

Η σχέση του με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο

Με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο δεν μιλάμε κάθε μέρα, αλλά υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός όποτε μιλάμε. Κάτι που μπορεί να μην γνωρίζουν πολλοί είναι ότι εγώ και ο Γιαννακόπουλος έχουμε μια πολύ καλή σχέση που ορίστηκε μετά τον τρίτο χρόνο μου.

Το καλοκαίρι του 2014, περνούσα μια μάχη για την κηδεμονία με την κόρη μου στην Αμερική και άργησα στο προπονητικό στρατόπεδο. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς ήταν ο προπονητής μας εκείνη την εποχή και ήθελε τους πάντες εκεί μέχρι μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση και η οικογένειά μου είναι πρώτη.

Ο Ντούσκο είπε ότι μπορεί να με αφήσουν ελεύθερο εάν δεν εμφανιζόμουν μέχρι μια συγκεκριμένη ημερομηνία. Ο Γιαννακόπουλος είπε, “Οποιοσδήποτε παίκτης μπορεί να απελευθερωθεί εκτός από τον Τζέιμς σε αυτό το σημείο. Δεν το κάνει επίτηδες γιατί πρέπει να φροντίσει την οικογένειά του”.

Ο Γιαννακόπουλος είναι από τους τύπους που νοιάζονται πραγματικά για την οικογένειά τους. Αυτό είναι ένα επίπεδο που εγώ και αυτός το βλέπουμε πραγματικά κατάματα. Ξέρει πώς νιώθω για την κόρη μου και τα παιδιά μου, και ξέρω πώς νιώθει για την οικογένειά του. Γι’ αυτό μπορέσαμε να σχετιστούμε με μια τέτοια κατάσταση.

Αργότερα μέσα στη χρονιά (2014-15), όταν απέτυχα στο τεστ ντόπινγκ, ο Γιαννακόπουλος ήταν πολύ στενοχωρημένος. Μόλις είχα υπογράψει νέο διετές συμβόλαιο και θυμάμαι τη συζήτηση που είχαμε. Το κύριο σημείο ήταν, “Γιατί θα το έκανες αυτό στην ομάδα; Έκανες κακό στον σύλλογο”.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν: «Δεν με νοιάζει η ομάδα, θα χάσω την κόρη μου». Αν δεν είχα δουλειά για να δείξω ότι μπορώ να στηρίξω την κόρη μου, θα έχανα. Έπρεπε να τη βγάλω από την κατάσταση.

Άρα, ο Γιαννακόπουλος με έβλεπε ως άνθρωπο, δεν με έβλεπε ως παίκτη. Εκείνη τη στιγμή, μπορέσαμε να κάνουμε μια συζήτηση και να δούμε ο ένας τον άλλον για αυτό που είμαστε. Από εκείνο το σημείο και μετά, η σχέση μας ανέβηκε σε άλλο επίπεδο. Η πρώτη μας αλληλεπίδραση μεταξύ μας ήταν πολύ ενεργητική και αυθόρμητη. Είμαστε και οι δύο μια μπάλα φωτιάς.

Όταν παίζαμε με τον Ολυμπιακό στους τελικούς και ουρλιάζαμε ο ένας στον άλλο, δεν ήξερα καν ότι ήταν πρόεδρος.

Στο τέλος της σεζόν, είχαμε ένα ομαδικό δείπνο στο σπίτι του. Εγώ και η γυναίκα μου τρώγαμε και περνούσαμε καλά. Θέλαμε να πούμε ένα γεια στον πρόεδρο και να τον ευχαριστήσουμε που μας προσκάλεσε. Εν τω μεταξύ, ήταν εκεί όλη την ώρα και μιλούσε μαζί μας. Δεν είχαμε ιδέα ότι ήταν ο πρόεδρος. Η στιγμή ήταν αληθινή. Είδε ποιος είμαι ως άτομο.

Οπότε, τον καταλαβαίνω 100% όταν έχει τις στιγμές του και ξεπερνά την κορυφή. Δεν έχω τίποτα άλλο παρά μεγάλο σεβασμό για αυτόν. Είναι κάποιος που τον θεωρώ φίλο και έχουμε μια σχέση που δεν γνωρίζουν πολλοί.

Η Πόλη και το λεωφορείο

Το 2017, ηττηθήκαμε από τη Φενέρμπαχτσε, αν και είχαμε ένα πλεονέκτημα εντός έδρας. Κατέκτησαν την EuroLeague εκείνη τη χρονιά. Θα έλεγα ότι ο Ομπράντοβιτς προπονούσε καλά την ομάδα του. Έκανε καταπληκτική δουλειά με αυτή την ομάδα. Η Φενέρμπαχτσε είχε τους Ekpe Udoh, Jan Vesely, Bogdan Bogdanovic… Είχε πολύ καλή ομάδα.

Στο 1ο παιχνίδι προηγηθήκαμε με 16 (47-31) και χάσαμε με 13 (58-71). Σκέψου το. (Νικόλα) Ο Κάλινιτς σούταρε 16% από το τρίποντο όλη τη χρονιά. Αλλά σε αυτή τη σειρά πλέι οφ, ξαφνικά, κάνει τριάρια. Σούταρε σαν 60% στα πλέι οφ.

Έτσι, ακόμη και όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε ως ομάδα, η Φενέρμπαχτσε ήταν σε θέση να εκμεταλλευτεί αυτά τα πράγματα. Εκείνη τη χρονιά, είχαμε χάσει μόνο ένα παιχνίδι εντός έδρας. Δεν περιμέναμε να χάσουμε αυτό το παιχνίδι. Ήταν δύσκολο να χάσεις τη σειρά και δεν έχω να πω κάτι κακό για αυτό.

Το χειρότερο είναι ότι μετά το 3ο παιχνίδι, ξυπνήσαμε την επόμενη μέρα και ανακαλύψαμε ότι η πτήση μας ακυρώθηκε και ότι έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο πίσω στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή, όλοι είπαν, “Όχι, δεν παίρνουμε το λεωφορείο. Θα αγοράσουμε τις δικές μας πτήσεις”.

Έρχεται ο Γιαννακόπουλος και λέει «Όποιος πετάει και δεν πάει με το λεωφορείο, θα του κόψουν το συμβόλαιο». Είχε αρχίσει να σοβαρεύει.

Ήταν έτος συμβολαίου για μένα. Ήμουν στη μέση των διαπραγματεύσεων για νέο συμβόλαιο και τώρα συμβαίνει αυτό: «Αν δεν μπεις στο λεωφορείο, είσαι εκτός ομάδας». Δεν ήμουν σε θέση να πω ότι μπορώ να κάνω αυτό που θέλω. Ήμουν από έναν τραυματισμό και ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω μεγάλη ώθηση για νέο συμβόλαιο πουθενά.

Παιδιά όπως ο Μάικ Τζέιμς, ο Κρις Σίνγκλετον και ο Αντώνης Φώτσης είχαν διαφορετική αίσθηση. Δεν επρόκειτο να οδηγήσουν το λεωφορείο ό,τι κι αν γινόταν. Είχαμε ακόμα τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος και δεν θέλεις να ξεφορτωθείς δύο-τρεις από τους καλύτερους παίκτες σου πριν παίξεις με τον Ολυμπιακό.

Εδώ στάθηκε ο Τσάβι Πασκουάλ ως προπονητής για την ομάδα. Ήταν σαν, “Ό,τι και να συμβεί, θα το κάνουμε μαζί ως ομάδα”.

Το «αντίο» με τον Παναθηναϊκό

Όταν ο ΠΑΟ με άφησε να φύγω το 2019, σίγουρα ένιωσα περιφρονημένος. Νόμιζα ότι ο Παναθηναϊκός ήταν το μέρος όπου θα αποσυρόμουν ή θα περνούσα εκεί τα υπόλοιπα χρόνια μου. Ένιωσα ότι ήμουν αυτό που έψαχναν.

Πολλά παιδιά που είχε ο Παναθηναϊκός όλα αυτά τα χρόνια δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει να φοράς αυτή τη φανέλα. Έχει έξι αστέρια πάνω του, είναι βαρύ. Πολλοί άνθρωποι σέβονται αυτόν τον σύλλογο και πρέπει να καταλάβεις τι σημαίνει να παίζεις για αυτήν την ομάδα. Ένιωθα ότι ήμουν από τα τελευταία παιδιά που ήμουν τέτοιος παίκτης για τον Παναθηναϊκό.

Οπότε, δεν έβλεπα τον εαυτό μου εκτός συλλόγου. Όλοι λένε «Γιατί έφυγες;» και είπα, «Δεν ήταν επιλογή μου». Αν ήταν στο χέρι μου, θα είχα μείνει. Δεν ήταν επιλογή μου. Με όρους που έφυγα, ήταν ξινό μετά από όλα όσα είχαμε περάσει.

Θα έπρεπε να ήταν λίγο πιο ανακουφιστικό. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια επιχειρηματική πλευρά σε όλα. Αλλά σκέφτηκα ότι θα καθίσουμε και θα συζητήσουμε για το τι θέλει να κάνει ο σύλλογος και πού θέλει να πάει. Δεν το κατάλαβα. Θα μπορούσε να είναι ελάχιστο, αλλά μερικές φορές αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται.

Ο ατζέντης μου ήταν αυτός που μου είπε ότι ήμουν εκτός ομάδας. Δεν είχα συνομιλία με κανέναν άλλον. Το μήνυμα ήταν «Δεν επιστρέφεις στον Παναθηναϊκό. Θα βρούμε άλλες επιλογές».

Αφού έμεινα εκεί για επτά σεζόν, ο γιος μου γεννήθηκε εκεί, έκανα πολλούς φίλους και ήταν κάτι που με χτύπησε πραγματικά. Δεν ήθελα να φύγω. Η Ελλάδα ήταν το δεύτερο σπίτι μου.

Διάβασε όλα τα νέα για το μπάσκετ του Παναθηναϊκού

Συνδεθείτε στην ομάδα του Newspao.gr στο Viber