Αν δεν σε θέλει και η τύχη...
Ο Παναθηναϊκός της πρεμιέρας Μπόλονι δεν ήταν ελκυστικός, αλλά ήταν συμβατός με τα θέλω του προπονητή του που ποντάρει σε κάποια κλασικά αξιώματα.
Πρώτον στο 4-4-2 (γιατί κατά βάθος αυτό το ξέρει καλά). Δεύτερον στη χρησιμοποίηση ενός καλού παίκτη σε κάθε γραμμή (Σένκεφελντ, Μαουρίτσιο, Καρλίτος και προσεχώς Βιγιαφάνιες) και τρίτον στη λογική που λέει πως όταν δεν μπορείς να πάρεις την πρωτοβουλία, δεν είναι κακό να περιμένεις τη στιγμή.
Όλα αυτά τα απλά για τον …τρυπημένο ψυχολογικά Παναθηναϊκό μόνο εύκολα δεν είναι, παρόλα αυτά η ομάδα θα μπορούσε να πάρει το τρίποντο με τον Βόλο αν δεν της καθόταν στραβά η τελευταία φάση του ματς κι αν ο Μακέντα δεν σπαταλούσε δύο φάσεις προ του αντίπαλου τερματοφύλακα.
Έχει που έχει τα πάντα κόντρα ο Παναθηναϊκός, πρέπει να ξορκίζει και την τύχη του που αντικρύζει πράσινο και…λοξοκοιτά. Ο σύλλογος προέρχεται από περιβάλλον στο οποίο το χρήμα διαμορφώνει απαιτήσεις και συνειδήσεις, όπου κι αν στρέψεις το κεφάλι σου ακούς για διαφορά μπάτζετ: δεν είναι πάντα έτσι.
Τις ομάδες τις δημιουργούν οι παραδόσεις, ο ιδρώτας, οι φιλοδοξίες, τα μεγάλα θέλω, που καμιά φορά μεταμορφώνουν ασήμαντους σε ήρωες, θυμηθείτε το 2014 και το τελευταίο εξάμηνο του 2018.
Ο Μπόλονι έχει υλικά για να φτιάξει μια ομάδα εργατική, φιλότιμη, προσγειωμένη, μπορεί να κάνει κι άλλες γκέλες στα προσεχή ματς, αλλά στα δικά μας μάτια αυτό το ρόστερ έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να διακριθεί από εκείνο του Γιάννη Αναστασίου το 2014 με το οποίο γελούσαμε κι από εκείνο του Γιώργου Δώνη πέρσι με το οποίο κλαίγαμε…
Δημήτρης Στρατής