Ξεχώριζε όταν έπαιζε με δύο φορ
Στον Παναθηναϊκό τα δίδυμα στην επίθεση έπαιξαν πάντα πολύ μεγάλο ρόλο. Ο Μίμης Δομάζος έβγαζε σε θέση βολής τον Αντώνη Αντωνιάδη για μια ντουζίνα χρόνια: ο ψηλός αξιοποίησε τις μπαλιές του «στρατηγού» όσο κανείς άλλος.
Ο Σαραβάκος και ο Βαζέχα ενσάρκωναν το ντουέτο του 21ου αιώνα παίζοντας στα 90ties, αμφότεροι πολύ μπροστά από την εποχή τους.
Ο Μάρκους Μπεργκ συνεργάστηκε αρμονικά με τον Λουτσιάνο Φιγκερόα στα λίγα παιχνίδια που έπαιξαν μαζί (…πόσο κρίμα που δεν τους απολαύσαμε περισσότερο): οι δυο τους έδειχναν αχώριστοι αν και ολότελα διαφορετικοί παίκτες. Αυτές τις εξαιρετικές αγωνιστικές σχέσεις τις δημιούργησε ο χρόνος κυρίως.
Σήμερα τα αρνητικά αποτελέσματα (που φέρνουν μεγαλύτερη πίεση) είναι που δεν βοηθούν Καρλίτος-Μακέντα να τακιμιάσουν ωραία: οι δυο τους είναι οι σκόρερ όλων των γκολ της ομάδας, αλλά μέχρι τώρα φαίνεται ότι αποδίδουν το ίδιο ποδόσφαιρο, έχουμε την εντύπωση πως το διαφορετικό τους παιχνίδι θα βοηθήσει σε μια πιο παραγωγική συνύπαρξη ώστε κι αυτό το ντουέτο να μείνει στη μνήμη μας ως κάτι ξεχωριστό. Προδιαγραφές διαθέτουν. Ο Κίκο π.χ έχει την ντρίμπλα στα λίγα τετραγωνικά και την ικανότητα να βλέπει την κίνηση του φορ: γι’ αυτό λογικά θα τον αγαπήσει ο Ισπανός μελλοντικά.
Ο τελευταίος είναι καθαρός «φονιάς» που αν του δώσεις σωστά την μπάλα θα τη στείλει σχεδόν πάντα στην εστία. Είναι ωραίο ότι διαφέρουν και σαν χαρακτήρες: ο Ιταλός έχει πάντα το χαμόγελο έτοιμο, ο Ίβηρας μοιάζει διαρκώς μέσα στα νεύρα -οι διαφορετικοί άνθρωποι γίνονται ευκολότερα φίλοι.
Αν τους δεις έναν έναν ξεχωριστά, οι αδυναμίες τους είναι ακόμα σημαντικές. Ο Μακέντα συχνά χάνεται, άλλοτε φλυαρεί με την μπάλα, παρότι στη Γιουνάιτεντ και την πατρίδα του έμαθε την αξία της διαρκούς συμμετοχής στο παιχνίδι -εδώ έχει πάρει τον κακό δρόμο αντιμετωπίζοντας το ποδόσφαιρο ως τάχα μου επίδειξη.
Ο Καρλίτος από την άλλη, με το συχνά ράθυμο στυλ, θυμίζει φορ της δεκαετίας του ’80, έναν από εκείνους τους παίκτες που περίμεναν την μπάλα μπροστά απαιτώντας όλοι να τρέχουν για χάρη τους. Χρειάζεται να δουλέψει η ομάδα γι αυτούς κι εκείνοι περισσότερο μεταξύ τους ώστε να γίνουν σημεία αναφοράς.
Δημήτρης Στρατής