Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας

Το βιογραφικό του Λάζλο Μπόλονι είναι εντυπωσιακό, μα ακόμα κι αν τα επιτεύγματά του όσον αφορά τίτλους κι ανάδειξη παικτών ήταν πολλαπλάσια μικρή σημασία θα είχε μπροστά στις ανάγκες του Παναθηναϊκού που αποτελεί ένα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ οργανισμό απ΄ όποια πλευρά κι αν τον εξετάσεις.

Τι φιλοδοξίες μπορεί να τρέφει ο άνθρωπος όταν γύρω του δεν υπάρχει άνθρωπος να του εξηγήσει τις ανάγκες του κλαμπ; Για την ώρα ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός είναι μικρότερο μέγεθος από τον Ρουμάνο με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Οι Βαλκάνιοι προπονητές προσαρμόζονται σχετικά εύκολα στην Ελλάδα (Μπόνεφ, Όσιμ στον Παναθηναϊκό, Ντουμιτρίου, Μπάγεβιτς, Λουτσέσκου στους αντιπάλους), αυτό για τον κόουτς είναι καλό. Όσοι έχουν έρθει εδώ, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μιλάνε πολύ (και αρκετά γοητευτικά) για το ποδόσφαιρο, εξαιρουμένου του Μπάγεβιτς που επικοινωνιακά στηρίχτηκε απίστευτα από τον Τύπο λόγω κύρους, τίτλων και μεθοδολογίας, κατά τα άλλα πάντα ακούγοντάς τον σου έδινε την εντύπωση ότι δυσκολευόταν να βάλει δύο φράσεις στη σειρά.

Η ικανότητά τους στην προσαρμογή ήταν εντυπωσιακή: οι πιο πολλοί μετά από λίγο καιρό γίνονταν περισσότερο Έλληνες από τους Έλληνες προπονητές!

Όλοι γοητεύονταν από τους δημοσιογράφους και τη μαγεία των αθλητικών τους εφημερίδων, όλοι ήταν καλοί στις δημόσιες σχέσεις, όλοι μάθαιναν να μουρμουράνε για τη διαιτησία και όλοι δεν είχαν πρόβλημα να προσαρμόσουν το παιχνίδι τους (πλην Μπάγεβιτς και Όσιμ) σε ό,τι αγαπάμε εδώ περισσότερο, δηλαδή στην ανάγκη για αποτέλεσμα (καθηγητής σε αυτό ο Λουτσέσκου).

Η σκοπιμότητα του Παναθηναϊκού απέναντι στο…Βόλο (!) και τη…Λάρισα (!) να κρατήσει το αποτέλεσμα ήταν σοκαριστική αν και ο Μπόλονι μας είχε προειδοποιήσει από την μέρα της παρουσίασής του. Σιγά μην βρεθεί κανείς να του βάλει…χέρι από τη στιγμή που ο κόουτς θεωρείται αυτή τη στιγμή το πιο ενδιαφέρον στοίχημα της ομάδας ως η πιο έντονη προσωπικότητά της! Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα αφού όλοι μας θα έπρεπε να επικεντρωνόμαστε στο ρόστερ της.

Δημήτρης Στρατής