Ο Γιάννης Κώτσιρας έχασε φέτος τη θέση του από τον Γιώργο Βαγιαννίδη. Ο μικρός είναι φοβερή πάστα κι οι περισσότεροι προεξοφλούν ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα, πως σίγουρα θα ξαναφύγει στο εξωτερικό.
Ο Κώτσιρας δεν ήταν ποτέ τόσο ταλαντούχος όπως ο ταχύτατος πιτσιρικάς που λογικά τα προσεχή έτη θα χαλάσει κόσμο.
Όμως ο πρώτος έκανε κάτι δύσκολο: αξιοποίησε τον χρόνο για να βελτιωθεί αλλά και για να γίνει καλύτερος μεγαλώνοντας.
Το ματς με την Βιγιαρεάλ ήταν το κορυφαίο του με την πράσινη φανέλα αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στην πρεμιέρα με τον Βόλο ήταν υπέροχος, δημιουργώντας το 3-0 και φτάνοντας κοντά στο γκολ με ένα υπέροχο σόλο.
Σου δημιουργεί βεβαιότητα ότι του χρόνου θα είναι ακόμα καλύτερος κι ότι όταν κρεμάσει την φανέλα του θα έχει φτάσει στο πικ της καριέρας του με τον Ιβάν προπονητή του.
Η διαρκής βελτίωσή του είναι η απόδειξη πως μεγαλώνοντας γίνεσαι καλύτερος, αρκεί να το θες. Η δυνατότητα μιας διαρκούς βελτίωσης προκύπτει μόνο χάρη στη δουλειά: σκληρό πράγμα. Ενώ το “δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανα μικρός” είναι ωραία εισαγωγή ιστορίας και πανεύκολη, δίχως να κοστίζει το παραμικρό.
Μαγκιά του Γιάννη ότι αν κι ήταν στις εφεδρείες δούλευε σκληρά για να είναι έτοιμος όποτε του το ζητούσε ο προπονητής του.
