Βασανιστικά τα up and down στην απόδοση του μπασκετικού Παναθηναϊκού, φυσιολογικό ως ένα βαθμό αναλογιζόμενοι την αλλαγή προπονητικής πλεύσης, το ντεφορμάρισμα του Μακ, τους τραυματισμούς Παπαγιάννη-Παπαπέτρου, την κούραση από τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας όπου έχεις υποχρέωση να υπερασπιστείς το brand name του σωματείου, ανεξαρτήτως συνθηκών και αντιπάλου.
Κι όμως όλα έδειχναν να πηγαίνουν τόσο καλά στο ξεκίνημα του Γιώργου Βόβορα, σε σημείο να μιλάμε για …θαύμα. Μύριζε ελληνική καπατσοσύνη ο πρωταθλητής το φθινόπωρο, με αξιόλογη προσπάθεια ΠΑΝΤΟΥ εντός κι εκτός έδρας, πολύ σημαντικό αναλογιζόμενοι τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για τη δημιουργία της ομάδας.
Επίσης με δύναμη, περηφάνια, ήττα-νίκη με κεφάλι ψηλά, αλλά και σεβασμό στην ομάδα και στα πρόσωπα, πρώτα απ’ όλα από τους διοικούντες στα δικά τους παιδιά. Ήταν ωραίο να βλέπεις τον σύλλογο να προσπαθεί να αναδείξει προπονητή από τα σπλάχνα του, αντίθετα με τη κουλτούρα της χώρας στο αντικείμενο.
Ο νεαρός κόουτς στην πρώτη δυσκολία πήγε στο ταμείο ανεργίας κι η ξενομανία που μας χαρακτηρίζει ως έθνος έκανε εκ νέου την εμφάνισή της.
Μόνο που αν δεν σέβεσαι το παρελθόν, δεν μπορείς να χτίσεις για το μέλλον…
Μακάρι να διαψευστούμε κι ο Οντέτ Κάτας να μείνει χρόνια στον πάγκο αλλά οι συνθήκες (κυρίως το αβέβαιο διοικητικό μέλλον και ο χαμηλός μέσος όρος κλάσης του ρόστερ) δεν επιτρέπουν μεγάλη αισιοδοξία.
Δημήτρης Στρατής
