Κάπου ήρεμα με τον προπονητή!

Aν είναι μια φορά δύσκολο να κρίνουμε τη βαρύτητα ενός προπονητή στη διάρκεια μιας χρονιάς, είναι διπλά δύσκολο να κρίνουμε σοβαρά τη δουλειά του που κάνει στη διάρκεια του μήνα ή της εβδομάδας.

Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα στην οποία, ενώ οι προπονήσεις των ομάδων είναι κλειστές, όλοι μπορεί να έχουν γνώμη για την έντασή τους, τις συμπεριφορές των παικτών, τη δουλειά του γυμναστή, το ποιος πρέπει να παίζει στην ενδεκάδα με βάση ό,τι κάνει στα εσωτερικά διπλά κ.λπ.

Μόνο που καλό είναι να βλέπουμε λίγο και την πραγματικότητα. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς διαχειρίζεται μια ομάδα χωρίς εναλλακτικές, με διοικητική απροθυμία να κάνει πράξη όσα άφησε προ εβδομάδων να διαρρεύσουν στον Τύπο (περί μεγάλου μεταγραφικού μπάτζετ) και παρόλα αυτά την έχει τόσο καιρό πρώτη.

Σίγουρα είναι μεγάλο χτύπημα στο πρεστίζ του συλλόγου να έχει 0/3 απέναντι στον ΠΑΟΚ, αλλά η χρονιά δεν τελείωσε.

Προφανώς η πίεση είναι αφόρητη τώρα που το -8 εξαφανίστηκε και (το κυριότερο) δεν πείθεις, αλλά ο ίδιος κι η δουλειά του έκαναν την διαφορά τόσο καιρό.

Εκτός αν το ξεχνάμε! Που μάλλον το λησμονούμε βλέποντας στο πρόσωπο του Σέρβου να συγκεντρώνονται υπερβολικά βέλη για τις παθογένειες του κλαμπ.

Δημήτρης Στρατής

Παναθηναϊκός: Μήπως να γίνονταν αλλαγές στο σύστημα;

Η πίστη του προπονητή στο 4-3-3 παρότι εσχάτως δεν είναι λειτουργικό (ειδικά το σχήμα με ένα στράικερ) σημαίνει πως ο ίδιος πιστεύει πως η ομάδα έχει αφομοιώσει τρόπους και παραστάσεις ώστε να μας εκπλήξει πάνω που οι πιο πολλοί θεωρούν θέμα χρόνου το γκρέμισμά της από την 1η θέση.

Η δική μας εντύπωση είναι πως με δεδομένη την κακή κατάσταση αρκετών παικτών θα έπρεπε τις προηγούμενες μέρες να βλέπαμε έναν Παναθηναϊκό που να άλλαζε κάπως και να προσαρμοζόταν στις περιστάσεις, αλλά ο κόουτς δεν το βλέπει έτσι.

Εσχάτως ψάχνουμε όχι τους καλύτερους (άντε να τους βρεις βέβαια με την ομάδα να κάνει συνολική …βουτιά στην απόδοσή της) που η περίσταση απαιτεί, αλλά αυτούς που θα κάνουν το ιβανίστικο 4-3-3 πιο λειτουργικό.

Εξ ου κι οι προβληματισμοί γιατί δεν παίζει η ομάδα με 4-4-2 ή 3-5-2, γιατί δεν ενισχύεται με έναν ακόμα στόπερ η περιοχή του Μπρινιόλι, γιατί δεν ξεκινούν μαζί Ιωαννίδης-Σποράρ, γιατί δεν πάει πιο κοντά στα αντίπαλα καρέ ο Βέρμπιτς, αντί να χαραμίζεται στην πλάγια γραμμή.

Το σχήμα προφανώς και δεν παίζει ποδόσφαιρο, μήπως όμως θα έπρεπε να εξεταστεί κάτι διαφορετικό όπως συνέβη στα πλέι-οφ;

Δημήτρης Στρατής