Έλλειψη χημείας και σταθερών έφεραν τον Παναθηναϊκό χαμηλά

Ακόμα μια σεζόν ολοκληρώθηκε (μένουν τα πλέι οφ) με τον Παναθηναϊκό να παρουσιάζει φτωχότατα δείγματα που τον έριξαν χαμηλά στη βαθμολογία.

Λογικό αν θυμηθούμε ότι μέσα σε μερικούς μήνες μονάχα το τριφύλλι άλλαζε προσωπείο ασταμάτητα. Το καλοκαίρι ο Ντάνι Πογιάτος θέλησε να παίζει 4-4-2 με το αναχρονιστικό πλάνο των δύο στράικερ.

Η δουλειά που έγινε στην προετοιμασία ήταν ελλιπής, η ομάδα έπαιζε συχνά χωρίς φορ, ο Κουρμπέλης ήταν πεσμένος, ο Μαουρίσιο προερχόταν από τραυματισμό, ομοίως κι ο Βιγιαφάνιες.

Ο Παναθηναϊκός αλλάζει με τον ερχομό του Μπόλονι: παίζει πιο πολύ ο Ζαγαρίτης, μονιμοποιείται ο Βέλεθ, γίνεται ηγέτης ο Αλεξανδρόπουλος. Όταν οι βεντέτες πληρώνουν την γκρίνια γιατί μουρμουράνε όταν ο κόουτς τους αλλάζει, μπαίνουν στο περιθώριο.

Βγαίνουν από τη ναφθαλίνη ο Καμπετσής κι ο Αθανασακόπουλος, μονιμοποιείται ο Ιωαννίδης, αρπάζει την ευκαιρία ο Σανκαρέ και δείχνει άμεσα ηγετικά στοιχεία.

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχουμε δει τρεις διαφορετικές ομάδες, ολοένα και περισσότερο νεανικές, ολοένα και περισσότερο ελληνικές, ολοένα και περισσότερο εύθραυστες, με φανέλα που μεταμορφώνει πιτσιρίκια σε άντρες και κομπάρσους σε πρωταγωνιστές σε χρόνο ρεκόρ!

Αλλά (δυστυχώς για το κλαμπ) συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο. Οι πρωταγωνιστές γίνονται κομπάρσοι με μεγαλύτερη συχνότητα.

Δημήτρης Στρατής