Η έλλειψη προσωπικότητας στη μπροστινή γραμμή γίνεται βασανιστική για τον Γιώργο Βόβορα.
Οι ψηλοί- με εξαίρεση τον Γιώργο Παπαγιάννη- συμπλήρωνουν ένα τίποτε 40 λεπτών και όλο το προπονητικό τιμ πάσχιζει να καλύψει την ανυπαρξία των θέσεων. Ο Μεγαρίτης, ο Μήτογλου, ο Μπεντίλ είναι ταλαντούχοι, έχουν προοπτική αλλά στην παρούσα φάση δεν μπορούμε να ζητάμε από αυτούς περισσότερα πράγματα από όσα μπορούν να αντέξουν.
Ο Όγκαστ αποδεικνύεται ανεπαρκής, ένας Θεός ξέρει γιατί επέστρεψε στην ομάδα ο Βουγιούκας ενώ ο Ουάιτ ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας τίμιος εργάτης και τίποτα άλλο.
Ναι, αλλά δεν γίνεται δουλειά έτσι, ειδικά όταν και στην περιφέρεια υπάρχουν ζητήματα και μάλιστα σοβαρά. Ακόμα κι όταν σώζεται η παρτίδα στους ψηλούς (κυρίως λόγω της φόρμας του Γιώργου που πραγματοποιεί το καλύτερό του ξεκίνημα στη διοργάνωση), αυτό συμβαίνει με ημίμετρα και με προσευχές.
Το θέμα είναι ότι κι αυτή η γραμμή αντιμετωπίζει θέματα και το χείριστο είναι πως ο Παναθηναϊκός διατηρεί μεγάλα αμυντικά κενά, τα οποία φαίνονται μεγαλύτερα όταν αντιμετωπίζει ομάδες με μεγαλύτερο επιθετικό ταλέντο από αυτόν. Σε μπάσκετ των 100 πόντων, μπορεί να νικήσεις μία φορά, αλλά εννιά στις 10 θα χάσεις όταν έχεις απέναντί σου ομάδες του πρώτου γκρουπ δυναμικότητας.
Το χειρότερο είναι ότι τις κατοστάρες τις δέχεσαι από σύνολα που οι προύχοντες της Ευρωλίγκας δεν βλέπουν καν, γεγονός που εντείνει την εσωστρέφεια και τον προβληματισμό στα αποδυτήριά σου.
Δημήτρης Στρατής
