Είμαστε περίεργοι να δούμε την διαχείριση που θα έχουν από τον προπονητή Γιοσίν Αγιούμπ και Γιάννης Μπουζούκης.
Το ντέρμπι το έχασες γιατί στο πρώτο ημίχρονο δεν είχες ένα χαφ μπροστά από τους στόπερ να υποδεχθεί μπάλα, να την καλύψει σωστά με το κορμί του και να μοιράσει παιχνίδι δεξιά κι αριστερά για να πάρουν ανάσες οι αμυντικοί.
Ο Έλληνας σίγουρα δεν έχει δουλέψει όσο έπρεπε αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρσι έγινε πειραματόζωο παίζοντας εξτρέμ, θέση που δεν μπορεί να υπηρετήσει αφού δεν έχει έκρηξη και διασκελισμό.
Ο Μαροκινός δεν προσαρμόστηκε γρήγορα, προερχόταν και από τραυματισμό ενώ η πίεση που του ασκήθηκε στην αρχή της σεζόν ήταν τεράστια, του χρεώθηκε η ήττα στηνΤρίπολη κι ότι στα υπόλοιπα παιχνίδια…περπατούσε (λες κι οι άλλοι …σκίζονταν στα σπριντ).
Το περίεργο είναι πως το συγκεκριμένο κλίμα αρνητισμού διαμορφώθηκε για παιδιά που ξέρουν μπάλα, ενώ το πάθος του Γιάννη για τη φανέλα είναι δύσκολο να μην το διακρίνεις βλέποντάς τον να αγωνίζεται. Μιλάμε για χαφ που ναι μεν δεν έχουν ένταση και δύναμη στις προσπάθειές τους αλλά σου περνούν τη μπάλα μπροστά όπως θέλουν.
Σίγουρα δεν έχουν την ποιότητα Μίκλαντ, Πάολο Σόουζα αλλά διαθέτουν προσόντα που μπορούν να τους κάνουν κάτι περισσότερο από χρήσιμους.
Με μια ομάδα που πάσχει από έλλειψη δυνάμεων τα παιδιά αυτά θα μπορούσαν π.χ στο Φάληρο να βοηθήσουν με σωστές, έξυπνες, μικρές πάσες στην ανάπτυξη. Δεν γινόταν μέσα στο Καραϊσκάκη να είχες ανάπτυξη με σχηματισμό δύο αργών χαφ (Κουρμπέλη-Μαουρίσιο) στον άξονα.
Ποιοτικοί ποδοσφαιριστές που μπορούν να δημιουργούν παιχνίδι από χαμηλά είναι πλέον απαραίτητοι για τον τρόπο που παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Οι ομάδες αγωνίζονται πια με γεμάτο κέντρο κι ειδικά για συλλόγους που στο μεγαλύτερο ποσοστό των παιχνιδιών καλούνται να ανοίξουν άμυνες η παρουσία τέτοιων ποδοσφαιριστών είναι που κάνει την διαφορά στον τρόπο ανάπτυξης.
Φανταστείτε λοιπόν πόσο δύσκολη θα ήταν η δημιουργία αν δεν ερχόταν στα χασομέρια των μεταγραφών ο Μαουρίσιο…
Δημήτρης Στρατής
