Ο Παναθηναϊκός που βλέπουμε από την Τούμπα και μετά είναι ένα σύνολο που δίνει δικαιώματα και μοιράζει απόγνωση στο ηρωικό κοινό που έχει απομείνει να τον παρακολουθεί.
Μας…καλόμαθαν με τρεις διαδοχικές νίκες , με τον Λάζλο Μπόλονι να έχει δημιουργήσει ένα στιβαρό, compact σύνολο που μπορούσε να ανταποκριθεί στις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Μετά έγιναν όλα όπως…έπρεπε να γίνουν, το έχουμε καταλάβει το έργο, πάντα όταν πάει να δημιουργηθεί κάτι στιβαρό όλως τυχαίως μια αόρατη δύναμη ρίχνει μια διαλύοντας τα πάντα και μετά φτου κι από την αρχή.
Το είδαμε με την διάλυση της ομάδας του 2014, εκείνης του Μαρίνου Ουζουνίδη και της αντίστοιχης του Γιώργου Δώνη από τον Δεκέμβρη του 2018.
Οι πράσινοι τόσο καιρό δούλευαν ώστε να γίνουν πιο σκληρόπετσοι πλαισιώνοντας τους ταλαντούχους κι ικανούς στη προσωπική φάση Αϊτόρ, Μαουρίσιο, Βιγιαφάνιες με physical παιχνίδι και αμυντικά στεγανά που από το ματς της Τούμπας έμειναν στις καλένδες.
Το χειρότερο δεν ήταν ότι χτύπησαν Κουρμπέλης, Αλεξανδρόπουλος (συμβαίνουν αυτά), αλλά οι ψίθυροι που πήραν αμπάριζα σε εκείνο το παιχνίδι και τους Ζαγαρίτη-Διούδη, κάτι που σε συνδυασμό με τη γκρίνια Βιγιαφάνιες-Μακέντα έφεραν χιονοστιβάδα.
Η αδυναμία αυτή του Παναθηναϊκού να οχυρώσει ανθρώπους και να καταστρώσει ένα πλάνο που θα τηρηθεί απαρέγκλιτα επικοινωνώντας το ΕΠΑΡΚΩΣ στον κόσμο του είναι η αιτία που τόσα χρόνια το κλαμπ τραβάει όσα τραβάει.
Δημήτρης Στρατής
