Παίκτες κακομαθημένοι και... τσάμπα μάγκες!

Στις δικαιολογίες και στο μιλητό, στη θεωρία και στις αναλύσεις όλοι είναι πρώτοι (τσάμπα) μάγκες.

Στην πράξη όμως ελάχιστοι είναι εκείνοι που δικαιώνονται για όσα κατά καιρούς υποστηρίζουν στο πλαίσιο της προστασίας του εγώ τους και της παντελούς έλλειψης αυτοκριτικής.

[ads2]

Σε αυτά τα μυαλά, πάντα φταίνε οι άλλοι. Το γήπεδο ωστόσο είναι ο καθρέπτης της δικαιοσύνης ή της αδικίας, αν το προτιμάτε καλύτερα, και ως εκ τούτου μόνο εκεί και πουθενά αλλού (πρέπει να) δίνονται οι ξεκάθαρες απαντήσεις.

Στον Παναθηναϊκό εν προκειμένω υπήρχε χθες ένα ματς Κυπέλλου στην Κέρκυρα με την τοπική ομάδα και όσοι δεν είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής, ή χρειάζονταν (καλά) ματς για να πάρουν τα πάνω τους ψυχολογικά και αγωνιστικά, έμειναν μετεξεταστέοι. Σχεδόν οι πάντες. Διότι ούτε τον Αμπεΐντ είδαμε να δείχνει επιτέλους την αξία του ούτε τον Νίνη να ξεδιπλώνει πτυχές του ταλέντου του. Τον Μαρινάκη τον στηρίζει η διοίκηση όλη τη σεζόν και δεν μπορεί να κάνει μια ενέργεια απέναντι σε συνομηλίκους του που αγωνίζονται μία κατηγορία χαμηλότερα.

Ο Χουχούμης, τρικυμία εν κρανίω, ο Τριανταφυλλόπουλος ακόμα ψάχνει τον Βλάχο στη φάση του γκολ, ο Ατζαγκούν όλο μέλι και από τηγανίτα τίποτα, ο δε Λουντ θα πρέπει να κατανοήσει ότι στον Παναθηναϊκό απαιτείται διάρκεια και ότι ουδείς καθιερώθηκε σε μία τόσο μεγάλη ομάδα με μια-δυο πάσες και κάποια καλά δεκάλεπτα. Υπάρχει ωστόσο και η εξαίρεση του (χθεσινού) κανόνα: Ο Νίκος Καλτσάς. Κι αυτός βρέθηκε μεταξύ πάγκου και εξέδρας, κι αυτός έγινε έξω φρενών με την απραξία του, ωστόσο πείσμωσε και δεν το έβαλε κάτω, δούλεψε ακόμα πιο σκληρά και απάντησε εκεί όπου μετράει: Στο γήπεδο.

[ “Goal” ]