Στήριξη στον Δ.Γιαννακόπουλο με κλειστά μάτια, πριν να είναι αργά!
Η Παναθηναϊκή οικογένεια περνάει μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, καθώς τα περισσότερα τμήματα του συλλόγου μας βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Γράφει ο Κώστας Λουριδάς
Με μια πρόχειρη ματιά βλέπουμε ότι το μόνο πράσινο “κομμάτι” που λειτουργεί σωστά είναι το μπάσκετ, αφού τόσο το ποδόσφαιρο, όσο και ο Ερασιτέχνης είναι μια ανάσα από τη διάλυσή τους.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να ρίξω ευθύνες σε κανέναν. Δεν έχει σημασία. Ο ένας λέει κάτι και νομίζει ότι ξέρει την ιστορία όπως έχει γίνει. Δεν είναι έτσι… Μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν τι πραγματικά έχει συμβεί και οι αναλύσεις των φίλων της ομάδας, αν και αξιοπρόσεκτες – ευφάνταστες, δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα.
Αυτό που θέλω να τονίσω μέσα από το άρθρο, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Νομίζω μάλιστα, ότι συμβαίνει σε όλους μας αυτή τη περίοδο…
Μόνο το μπάσκετ με κάνει να το περιμένω με ανυπομονησία. Να δω το παιχνίδι, να το σχολιάσω, να χαρώ, να στεναχωρηθώ. Αντίθετα, το ποδόσφαιρο (αν και αγαπημένο) δεν με… τραβάει. Είτε το δω, είτε το χάσω, το ίδιο και το αυτό.
Έχει λογική εξήγηση αυτό το φαινόμενο! Όσο και να λέμε δεν ξενερώνουμε ποτέ, έχουμε ξενερώσει. Όχι για τις ήττες, αλλά για την μιζέρια και το κλίμα διάλυσης.
Ποιο είναι το συμπέρασμα;;; Να είναι καλά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, που με τα καλά και τα άσχημά του κρατάει τη σημαία του Παναθηναϊκού ψηλά, είναι γνήσιος Παναθηναϊκός και μοιράζει χαρές στον (απαιτητικό μας) κόσμο. Στήριξη στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο με κλειστά μάτια, πριν να είναι αργά…