Μπορεί στο Κορωπί να επικεντρώνονται στον ΠΑΣ αλλά στη δική μας σκέψη ήδη βρίσκεται το ντέρμπι της Τούμπας.
Το ζήτημα για τον προπονητή είναι ποιο ρίσκο θα επιλέξει να πάρει. Θα κρατήσει την ομάδα πίσω και -κατά συνέπεια- θα αφήσει τον Τζόλη, τον Ζίφκοβιτς και τον Ελ Καντουρί να παίρνουν μπάλα ανενόχλητοι ή θα πιέσει στη μεσαία γραμμή (αλά ΑΕΚ), ώστε οι παραπάνω να μην μπορούν να στήσουν …φλιπεράκι έξω από την περιοχή του Διούδη;
Στο παιχνίδι με την ΑΕΚ εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως ο Ρουμάνος πήρε το σωστό ρίσκο, αυτή άλλωστε είναι η δουλειά του προπονητή: τα υπόλοιπα είναι συνήθως αποτέλεσμα της εμφάνισης των παικτών, της διάθεσής τους, της ικανότητάς τους στο υψηλότατο επίπεδο, αυτά παίζουν κυρίως ρόλο.
Πάλι καλά που ο ιδρώτας των πρασίνων επιβραβεύτηκε και δεν είχαμε τίποτα… δράματα στο τέλος (ας είναι καλά ο Βέλεθ που πρόλαβε τον Λιβάγια) γιατί μια ισοφάριση κυριολεκτικά από το πουθενά θα οδηγούσε τα (έτσι κι αλλιώς) εύφλεκτα αποδυτήρια σε έκρηξη: θα άνοιγαν πάλι συζητήσεις αν και πόσο η ομάδα τον τελευταίο καιρό είναι μαζί με τον κόουτς, ειδικά μετά τον χαμό που έγινε στο Καραϊσκάκη στο ημίχρονο.
Στο τέλος του αγώνα με τους κιτρινόμαυρους ο Μπόλονι επέλεξε να αστειευτεί (; ) λέγοντας ότι θέλει να παντρέψει το δεύτερο ημίχρονο του Φαλήρου με το πρώτο του ΟΑΚΑ απέναντι στην ομάδα του Καρέρα όπου (ομολογουμένως) η οπτική του άρεσε στον κόσμο: νομίζουμε ότι ο προπονητής αιφνιδίασε τους αντιπάλους επιλέγοντας να παίξει διαφορετικά από όσο συνηθίζει.
Δεν μπορούσε σίγουρα να πιέσει ασφυκτικά αλλά από την άλλη δεν ταμπουρώθηκε κιόλας! Η χρησιμοποίηση τριών πιτσιρικάδων, όπως ο Ζαγαρίτης, ο Χατζηγιοβάνης κι ο Αλεξανδρόπουλος τον βοήθησαν να στείλει το μήνυμα ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα! Αυτός ήταν ο κερδισμένος…
Δημήτρης Στρατής
