Ο Λαμκέλ Ζε έχει θέματα με τον χαρακτήρα του όπως διαβάζουμε, αλλά ο Λάζλο Μπόλονι -λένε στο Κορωπί πως -τα κουμπιά του τα γνωρίζει.
Χατζηγιοβάνης και Αϊτόρ θα αντιμετωπίσουν πρόσθετο ανταγωνισμό για την θέση, ο ποδοσφαιριστής (όπως περιγράφεται τουλάχιστον) είναι ζογκλέρ και (θεωρητικά) ότι πρέπει για τα ελληνικά…ταμπούρια, τα οποία σπάνε με μπούκες, προσωπικές εμπνεύσεις και ντρίμπλες.
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί παίκτες για τα άκρα (Εμμανουηλίδης, Σαβιέρ), αλλά δεν είναι κακό να έχεις λύσεις στα χέρια σου, μέχρι πέρσι (για να μην ξεχνιόμαστε) ο Μυτιληνιός ήταν ο μοναδικός σου εξτρέμ άξιος αναφοράς, με τον Γιώργο Δώνη να χρησιμοποιεί εκεί παιδιά (Κολοβός, Ζαχίντ, Μπουζούκης) εντελώς ακατάλληλα για τις ανάγκες του πόστου. Παρότι ο Χατζηγιοβάνης είναι φέτος ο ορισμός του χασογκόλη η ταχύτητά του κι η έφεσή του να προκαλεί…ανακατωσούρα στα μπακ έχει δέσει με το φορμάρισμα του Αϊτόρ.
Κατά κάποιο τρόπο η συνέρευσή τους είναι κι η αιτία θεαματικότητας των τελευταίων αγώνων των πρασίνων. Εύκολα βλέπουμε την διαφορά συγκριτικά με την σεζόν 2019-2020 όταν μονοδιάστατοι παίκτες που έκοβαν κι έδιναν την μπάλα στο ένα μέτρο, όσο χρήσιμοι κι αν ήταν, ένα ματς το «σκότωναν»: διόλου τυχαίο ότι με το που ο Ζαχίντ έπαιξε επιτελικός μέσος ο Παναθηναϊκός πήρε νίκες κι ανέβασε τα στάνταρ του.
Σήμερα η ποικιλία κινήσεων και φυσικά το τρέξιμο του Έλληνα και του Ισπανού ομορφαίνουν τα ματς: στον δικό τους ιδρώτα στηρίζονται αρκετά οι συμπαίκτες τους. Ανυπομονούμε να δούμε τι θα φέρει ο Αφρικανός στην εξίσωση που παικτικά είναι τερφαρίκι, λένε όσοι τον έχουν ακτινογραφήσει καλά.
Δημήτρης Στρατής
