Συμφωνούμε ότι στον Παναθηναϊκό πάντα οι κορυφαίοι είναι όσοι δεν παίζουν, αλλά μέχρι πρότινος ο Βραζιλιάνος ήταν ο μοναδικός κόφτης του κλαμπ, αναντικατάστατος, με στυλ παιχνιδιού που δεν έχει κανείς άλλος κεντρικός μέσος.
Φυσικά όταν έπαιζε, ο κόσμος δεν άντεχε τη βραδύτητά του, το ότι δεν δημιουργεί και δεν κάνει κόλπα με το τόπι. Ο οπαδός είναι συνηθισμένος να κοιτάζει τι κάνει ένας παίκτης με τη μπάλα στα πόδια, ο νοτιοαμερικάνος μπορεί να μην είναι μάγος, αλλά στον ανοργάνωτο ΠΑΟ του Ντιέγκο Αλόνσο, που ο καθένας με τη μπάλα στα πόδια έκανε ό,τι τον φώτιζε ο Θεός, ήταν όαση.
Προσπαθούσε να καλύψει τους σέντερ μπακ, ήταν ο μόνος που μάρκαρε στον άξονα, μπορούσε να γυρίσει και πίσω αγωνιζόμενος ως τρίτος στόπερ. Στα 32 του προφανώς δεν έχει μεταπωλητική αξία, μια από τα ίδια ισχύουν για τον Μανώλη Σιώπη.
Πάντως η απουσία του στα τελευταία παιχνίδια ήταν κομβική αφού δεν είδαμε κάποιον στη θέση του που να έδωσε δύναμη, πρέσινγκ, κάλυψη της άμυνας και ασφάλεια. Αποκλείστηκες στο κύπελλο, βρέθηκες στο -5 στο πρωτάθλημα και ως συνήθως η μιζέρια/κακομοιριά σε κουκούλωσε σε σημείο να εκφράζονται αμφιβολίες ακόμα και για το αν μπορείς να πετάξεις εκτός Ευρώπης την…Βίκινγκουρ.
