Ο προπονητής δεν έχει κανένα πρόβλημα ν’ ανακατέψει την τράπουλα, δεν φοβάται να ρισκάρει, ούτε να ρίξει στη «φωτιά» τους μικρούς.
Επανέφερε τον Μακέντα στην 11άδα, αλλά και τους Βιγιαφάνιες, Αγιούμπ, ενώ περισσότερο χρόνο πήρε εσχάτως ο Αθανασακόπουλος ο οποίος ήταν ξεχασμένος.
Η πληθώρα εναλλακτικών λύσεων (κακό υλικό δεν έχει η ομάδα, απλώς είναι ελάχιστα δουλεμένο και με τρομακτικά θέματα στο ζήτημα της νοοτροπίας) δεν έφερε μεγαλύτερο δέσιμο: ο ΠΑΟ δεν είναι ούτε αρκετά ομοιογενής αλλά ούτε και συμπαγής. Κανείς παίκτης δεν γνωρίζει καλά το παιχνίδι των συμπαικτών αφού όλοι αλλάζουν κι ουδείς πλην Διούδη, Σένκεφελντ δεν νιώθει αναντικατάστατος. Επιπλέον με το μέγα θέμα της φυσικής κατάστασης να υποβόσκει, όποτε η ομάδα μένει από δυνάμεις, εκεί γύρω στα μέσα του β΄ μέρους χάνει την όποια συνοχή της.
Ο Μπόλονι προσπαθεί αυτή τη συνοχή να τη διαφυλάξει αλλάζοντας συχνά το σχήμα (έχει παίξει και 4-3-3 και 4-2-3-1 και 4-4-2 με ρόμβο), όμως δεν είναι οι τοποθετήσεις των παικτών ο τρόπος να λυθεί το πρόβλημα: το ζήτημα είναι να υπάρχει φρεσκάδα και να γίνονται σε πιο καίρια σημεία οι αλλαγές.
Το κακό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι έχει βρεθεί ένας τρόπος αντιμετώπισης του αρκετά αποτελεσματικός. Τον περιμένουν για ένα ημίχρονο, προσπαθούν να κλείσουν την πλευρά που κινείται ο Βιγιαφάνιες για να μην έχει καλό οπτικό πεδίο και στο δεύτερο ημίχρονο πιέζουν τους παίκτες που έχουν υποχρεωτικά τρέξει πιο πολύ. Βάλτε σε όλα αυτά και τις φοβικές αντιδράσεις (η νοοτροπία που αναφέρουμε στον πρόλογο) κι έχετε τους λόγους γιατί για άλλη μια σεζόν το τριφύλλι δεν φοβίζει κανέναν!
Δημήτρης Στρατής
