Μια αγαπησιάρικη ομάδα

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι μια αγαπησιάρικη ομάδα κι όχι γιατί έχει προσφέρει στον κόσμο της αμέτρητους τίτλους.

Οι μεγαλύτεροι ηλικιακά οπαδοί που τονακολουθούν αυτά τα χρόνια έχουν δώσει μάχες: από την εποχή του “συστήματος” Ιωαννίδη-Σαλονίκη, μέχρι να μάθουν οι Παυλοθανάσηδες και κατόπιν ο Δημήτρης, όλοι αυτοί οι αγώνες που έχουν προηγηθεί είναι ο κύριος λόγος μιας προσέγγισης κυρίως συναισθηματικής. Δημήτρης Διαμαντίδης και Φραγκίσκος Αλβέρτης βγήκαν μπροστά και δεν αντιμετωπίζονται ως μάνατζερ μα ως πρόεδροι όλων μας, αυτοί που μπήκαν μπροστά στα δύσκολα, δίνοντας στην ομάδα διοικητική οντότητα: χρήματα δεν υπάρχουν πολλά, η αγάπη, όμως, περισσεύει.

Το συναίσθημα είναι ειδικά φέτος για τον Παναθηναϊκό κινητήριος μοχλός κι αυτό αποδείχθηκε σε διάφορες επιλογές παικτών και προπονητών. Την ομάδα ανέλαβε “στρατιώτης”του Συλλόγου που ήταν πάντα εκεί κοντά στην άκρη του πάγκου, πρώην παίκτες επέστρεψαν (Καλαϊτζάκης, Μποχωρίδης). Θα ήταν υπέροχο να πετύχαιναν τα “τοτέμ” –άνθρωποι που τίμησαν τη φανέλα του Ομίλου όσο ελάχιστοι.

Μόνο που η σκληρή Ευρωλίγκα δυστυχώς, δεν ενδείκνυται για σκηνικό όμορφων παραμυθιών: είναι μια κόλαση και στην κόλαση θες και μερικούς τρελούς για να αναλάβουν την αποστολή, ίσως γι αυτό αποφασίστηκε το κουμάντο να δοθεί σε Τζάκσον, Νέντοβιτς. Οσο κοντοστούπης (ο πρώτος) ή σακατεμένος (ο δεύτερος) κι αν είναι, το γεγονός ότι παίζουν ακόμα μπάσκετ αξιώσεων οφείλεται στο αντισυμβατικό μυαλό τους, οι τύποι τρέφονται από τις προκλήσεις ακόμα κι αν όλο το Σύμπαν δείχνει να συνωμοτεί εναντίον τους.

Το βέβαιο είναι ότι θα φέρουν αμέσως την ωραία αναστάτωση που μια ομάδα χρειάζεται ώστε να μπαίνει και καμιά φωνή στα αποδυτήρια. Γι αυτό επιλέχθηκε ο Ιωάννης Παπαπέτρου που αν χρειαστεί πρέπει να γίνει και λίγο “κακός”, θυμίζοντας όχι μόνο πόσο μεγάλη ομάδα είναι ο ΠΑΟ αλλά και πόσο δύσκολη, υποχρεωτική είναι φέτος η υπεράσπιση του κύρους του.

Δημήτρης Στρατής