Η χαμένη ευκαιρία των Ελλήνων προπονητών

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης απέτυχε στον ΑΠΟΕΛ και απολύθηκε πρόσφατα ενώ η απομάκρυνσή του (όπως των Γιάννη Αναστασίου, Γιώργου Δώνη) από τον Παναθηναϊκό ήταν άδικη.

Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων στους Έλληνες προπονητές δόθηκε μια μεγάλη ευκαιρία, να οριοθετήσουν στόχους προσιτούς και να καταφέρουν να αλλάξουν τον τρόπο που πρώτα από όλα οι διοικήσεις των ομάδων τους βλέπουν τη δουλειά τους.

O μόνος κλάδος στην Ελλάδα που βγήκε κερδισμένος από την οικονομική κρίση ήταν ο δικός τους: μικρότερες αποδοχές, αλλά περισσότερες θέσεις εργασίας. Στα χρόνια της μεγάλης σπατάλης που προηγήθηκαν, οι προπονητές ήταν για τους περισσότερους παράγοντες κάτι σαν αναγκαίο κακό: ακόμα κι ο Ντέμης Νικολαΐδης, άνθρωπος του ποδοσφαίρου όσο λίγοι, έφτασε κάποια στιγμή να πληρώνει τέσσερις, ενώ ο
Σωκράτης Κόκκαλης άλλαζε τέσσερις για να κατακτήσει τον τίτλο.

Με δεδομένο ότι όλοι οι παράγοντες είχαν χρήματα για ξόδεμα (χρήματα όχι πάντα δικά τους), ελάχιστοι ένιωθαν κάποιου είδους σεβασμό για τη δουλειά του προπονητή: δεν ήταν άλλωστε λίγοι που αυτή τη δουλειά δυσκολεύονταν και να τη διακρίνουν.

Ακόμα και στο θυμικό των οπαδών οι πρόεδροι και οι παράγοντες ήταν σημαντικότεροι: μέχρι που τα χρήματα τελείωσαν και οι προτεραιότητες και οι στόχοι έπρεπε να αναθεωρηθούν. Ο Μαρίνος κράτησε ενωμένη την ομάδα όταν η ιδιοκτησία επέβαλλε στάση πληρωμών το 2017, ο Αναστασίου ευθύνεται για το…θαύμα του 2014 και ο Δώνης για εκείνο του 2018. Όλοι τους αποχώρησαν ενώ μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα.

Δημήτρης Στρατής