Η αποστολή του Λούκας Βιγιαφάνιες

Πέρυσι ο Λάζλο Μπόλονι δεν καταλάβαινε τον Λούκας Βιγιαφάνιες: το ποδόσφαιρο του Ρουμάνου ήθελε δύναμη, τρέξιμο και πίεση – δεν ήταν για αρτίστες κι όχι τυχαία μαζί του είχε κι ο Καρλίτος κι ο Μακέντα κι ο Χατζηγιοβάνης προβλήματα.

Πέρσι του κάνανε τη ζωή δύσκολη του Αργεντινού φέρνοντας τον Σανκαρέ τον χειμώνα, που περιόρισε ακόμα περισσότερο τις στιγμές που ο Λούκας μπορούσε να πάρει τη μπάλα και να κάνει τα δικά του.

Το κακό με εκείνον είναι πως τον πήρε από κάτω, πέφτοντας θύμα της ψυχοσύνθεσής του που όταν βλέπει κάτι στραβά σταματά να προσπαθεί κι αρχίζει να μουρμουρά.

Τα καλύτερά του ματς πέρσι ο Βίγια τα έκανε στα πλάγια. Μολονότι «δεκάρι» στην ψυχή κι εμφανώς εξαρτημένος από την κατάχρηση μπάλας, βρήκε χώρο στη γραμμή κι έστησε το συνεργείο του.

Όταν κατάλαβε ότι τον περσινό Παναθηναϊκό μπορούσε να τον κρατήσει ζωντανό μόνο η αυτοδιαχείριση και οι προσωπικές ενέργειες, άρχισε τα δικά του: παρέκκλινε, σύγκλινε, γινόταν κρυφός φορ στην επίθεση.

Κάπου μέσα του πίστευε ότι ήταν ο αναμφισβήτητος ηγέτης και μόλις ο Μπόλονι τον τράβηξε στον πάγκο…τρελάθηκε, με αποτέλεσμα να μην μας δείξει σχεδόν τίποτα από την κλάση του.

Οι ευκαιρίες όμως που δίνονται στον Παναθηναϊκό δεν είναι πολλές, φέτος πρέπει να κάνει την διαφορά…

Δημήτρης Στρατής