Eρωτήσεις που ψάχνουν απαντήσεις σε ένα μουδιασμένο μυαλό

[ads]

Ερωτήματα. Πολλά και αναπάντητα. Αγωνιστικά και μη. Άλλα θα βρουν με τον χρόνο τις απαντήσεις τους, άλλα όχι και θα μείνουμε με την απορία. Παράλληλα, σκέψεις τρέχουν σαν δαιμονισμένες έχοντας χάσει προ πολλού την λογική. Το ποδοσφαιρικό τμήμα χαρίζει 10 πίκρες στον κόσμο και μια χαρά. Πίκρες που παλιά τις ονομάζαμε ξεφτίλες και χαρές που τους δίναμε σημασία όχι πάνω από εβδομάδα.

Όσο πιο αντικειμενικά και ψύχραιμα να πιάσεις την ιστορία από την αρχή και να μπορέσεις να αποδώσεις ευθύνες, το σίγουρο είναι ότι κάπου στην μέση θα χαθείς και θα οδηγηθείς στην -πλέον- μόνιμη ξενερωμένη απάθεια. Και αυτό είναι σίγουρα λογικό. Υπάρχει το νο1 πρόβλημα που το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι και δεν έχει να κάνει με την ομάδα. Το ποδόσφαιρο ελέγχεται από τον Ολυμπιακό, κερδίζει ό,τι κούπα θέλει με κάθε τρόπο και κόστος και εσύ ανακυκλώνεσαι στην εσωστρέφεια και στην μιζέρια. Γιατί δεν μπορείς να υπερνικήσεις τα εμπόδια που σου βάζει και η συνεχής αποτυχία συσσωρεύει νεύρα και μιζέρια. Γιατί η κακή σου περίοδος -που κάθε ομάδα στον πλανήτη έχει- μεγενθύνεται μιας και στην καλή σου πάλι είχε τα ίδια αποτελέσματα. Το τίποτα.

Και κάπου εδώ φτάνεις και στα του οίκου σου. Και σε πιάνει μεγαλύτερη μιζέρια γιατί ο φετινός Παναθηναϊκός βοηθάει αυτήν την κατάσταση να τον εγκλωβίζει πιο γρήγορα και πιο βαθιά. Στον φετινό Παναθηναϊκό νομίζαμε πως θα βλέπαμε εικόνες όμορφες-μεγαλύτερες των προηγούμενων ετών, όμως αποδείχθηκε πως έχει χαθεί η λογική. Αποτυχημένες μεταγραφές, αδιανόητα κακές υπερβάσεις, περίεργοι τραυματισμοί, εξαφανίσεις παικτών, εκνευριστική αδιαφορία και μια νοοτροπία που θυμίζει εποχές Τζίγγερ. Σε όλα τα επίπεδα.

Οι παίκτες λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε, ο προπονητής πλέον κι αυτός το ίδιο, αγκαλιά με την διοίκηση και τον Αλαφούζο που με την…περίεργη ψυχραιμία τους, με κάνουν και νιώθω μαλάκας. Σαν να με κοροϊδεύουν ρε παιδί μου μέσα στην μάπα μου.

“Γαμήστε όλα τα μπουρδέλα”. Ναι, ναι τα παπάρια τους.
“Ανελάβε τις ευθύνες σου”. Ναι, ναι μόλις τις ανέλαβα.
“Δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός που θέλουμε”. Ναι, ναι θα πάμε στα αστέρια.

Νιώθω πως όλα τα προηγούμενα χρόνια ξέδωσα και πλέον έμεινα από δυνάμεις και συναισθήματα. Μου έχει απορροφήσει ενέργεια ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός και δεν πάω στο γήπεδο όπως παλιά. Πας στο μπάσκετ να χαρείς και σκέφτεσαι το άρρωστο τμήμα ποτε στο καλό θα μας χαρίσει χαρές. Πας στον ερασιτέχνη, να κάνεις αυτό που έμαθες από μικρός και οι κάποιες λύπες που τις δεχόσουν και τις αντιμετώπιζες με Παναθηναϊκή ωριμότητα, πλέον έχουν γίνει ο κανόνας και η εξαίρεση είναι κάποιες νίκες επί του Ολυμπιακού. Και ξέρεις πως κι αυτό είναι προέκταση και συνέπεια του καθέστωτος που έχει επιβληθεί από το κόκκινο παρακράτος στο ποδόσφαιρο.

Αποκλείστηκα από την Καμπάλα και καθόμουν σαν τον μαλάκα με βουρκωμένα μάτια και μηδέν δύναμη ούτε να βρίσω. Τι άλλο να πω; Τι λύση να βρω; Τι να κυνηγήσω; Γέμισα κάθε είναι μου με ελπίδα την 13η του Απρίλη, πέτυχα το αδιανόητο να μαζέψω δεκάδες χιλιάδες στον δρόμο για να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας και τώρα έχω ξεμείνει με λίγους χιλιάδες να ζω τους εφιάλτες. Και το χειρότερο πως δεν ξέρω καν αν αυτοί είναι οι χειρότεροι.

Η ιστορία θα πάει όπως πήγε και στο παρελθόν. Ο Αλαφούζος είναι μια μεταβατική περίοδος. Μέχρι να εμφανιστούν τα λεφτά και να μπούμε σε μια άλλη, νέα εποχή. Που θα εξαρτιόμαστε από τις ορέξεις κάποιου άλλου λεφτά, αφού φανήκαμε ανύμποροι να σηκώσουμε σαν λαός τον σύλλογο μόνοι μας. Αλλά μέχρι να κάτσει η μπίλια στον νέο ηγέτη της ΠΑΕ, τι γίνεται;

Η κατρακύλα του ποδοσφαιρικού τμήματος ξεκίνησε επειδή οι αδιάφοροι εντός ανέχτηκαν τους αδίστακτους εκτός και πλέον οι νέοι πρόθυμοι εντός δεν μπορούν να πολεμήσουν το σύστημα που φτιάξανε οι εκτός.

Και τα ερωτήματα είναι πολλά που μου έρχονται στο μυαλό.

Είμαστε Παναθηναϊκοί γιατί εκπροσωπούμε κάτι διαφορετικό; Ναι.

Γνώρισα τον Παναθηναϊκό με επιτυχίες στο ποδόσφαιρο και διαμορφώνοντας μια στάση αντίθετη σε αυτούς που έφερναν τις επιτυχίες. Γιατί ήμουν Παναθηναϊκός, είχα άποψη, εκτιμούσα, σεβόμουν και πάνω από όλα έβαζα κάποιες αξίες και το Παναθηναϊκό DNA που δεν ήθελα να αλλάξει και να χαθεί μέσα στον χρόνο.

Ο Παναθηναϊκός κόσμος έχει μάθει στις επιτυχίες, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν σημαίνει επιτυχία και μόνο. Είναι κάτι παραπάνω. Αν θέλαμε την επιτυχία, θα έπρεπε να κυνηγήσουμε το τωρινό παρακράτος ώστε να του αλλάξουμε χρώμα και να το κάνουμε πράσινό. Δεν πάει όμως έτσι. Παναθηναϊκός είναι ιδέα με κάποιες αξίες που πρέπει να συντροφεύουν κάθε σωστό άνθρωπο.

Θέλουμε να παίζουμε στο παιχνίδι τους;
Θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε οι κομπάρσοι και να φτάσουμε στο σημείο που θα αδιαφορήσουμε αν τα παιδιά μας θα ακολουθήσουν την Παναθηναϊκή ιδέα;
Θέλουμε η Λεωφόρος Αλεξάνδρας να συνεχίσει να είναι μέρος αυτού του παιχνιδιού;

Όταν ο άλλος κάνει συνέχεια ζαβολίες και αντικειμενικά είναι δύσκολο να τον κερδίσεις, τότε τον αφήνεις να παίζει μόνος του. Όχι γιατί είσαι δειλός, αλλά επειδή δεν θέλεις να του μοιάσεις.

Θέλετε να ξαναπαίξετε με αυτόν που θα κάνει ζαβολιές και θα γελάει μετά με τον άδικο πόνο που σου προκάλεσε;

Εγώ πλέον ξέρω. Ελπίζω κι εσείς.

Το 2008 αυτό που πέτυχε ο κόσμος δεν το περίμενε κανένας και κανένας δεν μπορούσε να του βρει κάτι αρνητικό να το κατηγορήσει. Γιατί ήταν ειρηνική και συμβολική αντίδραση. Τόσο πολύ που δεν γινόταν να κρυφτεί.

“Θέλουμε πίσω τις Κυριακές μας”

Συνδεθείτε στην ομάδα του Newspao.gr στο Viber