Χαώδης διαφορά επιπέδου και νοοτροπίας

Μετά από δύο χρόνια απουσίας τους στην Α2 οι απέναντι θα σταθούν και φέτος απέναντι στον Παναθηναϊκό με στόχο τα πρωτεία.

Πάντα τις τελευταίες δεκαετίες (ακόμα κι όταν οι άλλοι είχαν το Βασίλη Σπανούλη) οι πράσινοι έπαιζαν καλύτερο και πιο θεαματικό μπάσκετ.

Αν κοιτάξετε προσεχτικά την κατασκευαστική τους λογική θα διαπιστώσετε ότι εκτός από τον εκάστοτε κόουτς οι μόνιμοι πρωταθλητές έχουν γεμίσει την ομάδα και με στελέχη-παράγοντες που είναι εθισμένοι στους τίτλους. Οι Αλβέρτης, Διαμαντίδης, Καλαϊτζής π.χ διακρίνονται για την μοναδική προσέγγιση του σπορ γενικότερα.

Ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς που σημάδεψε με τις ιδέες του την κουλτούρα του συλλόγου, έπεισε άπαντες ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος προς την επιτυχία, ένα μόνο μπάσκετ το οποίο αξίζει να υπηρετείς και να αγαπάς.

Στην Ευρώπη, όταν ανέλυαν τον Παναθηναϊκό στεκόντουσαν στο «πικ εν ρολ», στο πρέσινγκ, στην πρόοδο του Διαμαντίδη και των υπόλοιπων παικταράδων, στις αλλαγές στην άμυνα. Όλα αυτά είναι το δέντρο κι όχι το δάσος. Για να φτάσεις σε αυτά χρειάζεται μια σκληρή κι άκαμπτη ιδεολογική προσέγγιση που αφορά τον ορισμό της επιτυχίας.

Για τον Παναθηναϊκό, χρόνια τώρα η οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι σημαντικότερη από τις μεταγραφές, ο χαρακτήρας του παίκτη εξετάζεται το ίδιο εξονυχιστικά με τα στατιστικά του, τα χρήματα πρέπει πάντα να ξοδεύονται για σταρ που είναι νέοι και μπορούν να ενταχθούν στον όποιο μηχανισμό, ο σκοπός πρέπει να είναι και το θέαμα κι όχι απλά η νίκη, ο οπαδός πρέπει να υπάρχει για να στηρίζει την ομάδα οικονομικά και ηθικά.

Κουλτούρα δεκαετιών που δύσκολα αντιγράφεται άμα δεν σου έχει γίνει βίωμα και δεύτερη φύση.

Δημήτρης Στρατής