Όταν καταρρέεις, χάνεις το δίκιο σου...
[ads]
Ο Κώστας Μανωλιουδάκης δεν έπεσε απ’ τα σύννεφα με τον Αρετόπουλο και επισημαίνει τον μοναδικό δρόμο αντίστασης του Παναθηναϊκού στο σύστημα.
[ads]
Ξαφνικά ανακαλύψαμε την Αμερική. Διαπιστώσαμε ότι η γη είναι στρογγυλή και γυρίζει και ότι τον Παναθηναϊκό τον περίμεναν στη γωνία.
Λες και δεν ήξεραν άπαντες γιατί η ΕΠΟ όρισε τον συγκεκριμένο διαιτητή στην Τούμπα, λες και κανείς δεν γνώριζε το παρελθόν του, ότι υπήρξε ματς που σε ολόκληρη τη διάρκειά του έδωσε μόνο ένα φάουλ υπέρ του Παναθηναϊκού.
Ούτε ότι βρίσκεται στα δικαστήρια με τον Αλαφούζο και όλες τις υπόλοιπες “ομορφιές” του.
Ολοι πέσαμε απ’ τα σύννεφα με το Παπουτσέλειο πέναλτι που έδωσε, αλλάζοντας τα δεδομένα του αγώνα, που έβλεπε τα άουτ-κόρνερ και τα κόρνερ-άουτ.
Μας έκανε εντύπωση που έβγαλε χαλαρά όλον τον αγώνα ο Τζαβέλλας. Περιμέναμε να δώσει… ρεσιτάλ και να κλείσει στόματα ο ρέφερι απ’ τα Τρίκαλα και είχαμε την αίσθηση ότι, ως δια μαγείας, θα πάψει ο ήλιος να δύει και ό,τι έχει συμβεί στο δύσμοιρο και βάναυσα κακοποιημένο ελληνικό ποδόσφαιρο θα κοπεί μαχαίρι.
Οταν όμως δεν κατεβαίνεις απ’ το φεγγάρι, είσαι “ψιλιασμένος” και έχεις φέρει τον κόσμο ανάποδα πριν από το ντέρμπι, όχι για να δημιουργήσεις κλίμα όπως ορισμένοι μπορεί να πίστευαν, βρισκόμενοι στον κόσμο τους, αλλά ακριβώς γιατί ξέρεις και περιμένεις τα χειρότερα, τότε δεν δικαιούσαι να καταρρέεις στη πρώτη “πιστολιά”.
Είναι ανεπίτρεπτο όταν είσαι Παναθηναϊκός να παθαίνεις μπλακ άουτ, αντί να πεισμώνεις.
Οταν καταρρέεις και κλείνεις το ημίχρονο με τρία γκολ στην πλάτη, τότε (και μόνο τότε) χάνεις και το δίκιο σου.
Διότι το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα άθλημα. Δεν είναι πόκερ να βλέπεις ότι η τράπουλα είναι πειραγμένη, να σηκώνεσαι απ’ το τραπέζι, να φεύγεις και να μην τρέχει κάστανο. Να λες με στήσανε στον τοίχο και να σου λένε δεν πειράζει.
Και σε αυτό το εκπληκτικό άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο και καθηλώνει τα πλήθη, κάθε ομάδα στο χορτάρι βγάζει το χαρακτήρα της. Τον τσαμπουκά της, τα άντερά της.
Ειδικά όταν ΞΕΡΕΙ από πριν τι θα συμβεί, τότε (πρέπει να) σκυλιάζει ακόμα περισσότερο. Να δείχνει εμπράκτως ότι ο κόσμος να χαλάσει θα δώσει και τη ψυχή της στο γήπεδο.
Ετσι πας για πρωτάθλημα στην πράξη και όχι στα λόγια, με παίκτες και νοοτροπία-ταλιμπάν, κόντρα σε όλους και σε όλα. Και έτσι πήρες ό,τι τίτλο μπορούσες όλα αυτά τα χρόνια που βλέπουμε και καταπίνουμε το ίδιο έργο.
Σαφώς και δεν είναι εύκολο. Για ανθρώπους μιλάμε όχι για ρομπότ. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, τουλάχιστον μέσα στα γήπεδο. Ξέρεις, πεισμώνεις και τα δίνεις όλα, δεν κάθεσαι πάνω στις αδικίες, δεν παραδίνεσαι με τίποτα και αυτό οφείλεις να το περνάς παντού μέσα κι έξω απ’ την ομάδα.
Δεν αδειάζεις, δεν αποσυντονίζεσαι πριν ολοκληρωθεί το πρώτο ημίωρο του ματς, δεν χάνεις όλες τις δεύτερες μπάλες και τις προσωπικές μονομαχίες. Δεν γυαλίζει το μάτι του αντιπάλου περισσότερο απ’ το δικό σου και δεν δίνεις δικαιώματα. Και όλα αυτά στην Τούμπα δεν τα είδαμε παρότι όλοι ήξεραν τις “ειδικές” συνθήκες…