Υποχρέωση της ΠΑΕ να πει την αλήθεια στον κόσμο
[ads]
Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γράφει γιατί ο Αλαφούζος και ο Παναθηναϊκός σαν οργανισμός πρέπει να μιλήσουν με ειλικρίνεια στον κόσμο.
[ads]
Η εμφάνιση του Παναθηναϊκού στην Τούμπα αποτελεί την επιβεβαίωση της πεποίθησης όσων μπορούν να παρακολουθούν ποδόσφαιρο χωρίς παρωπίδες ή ιδιοτελή συμφέροντα. Αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν τραγικός, ούτε κωμικός, δεν ήταν ασύνδετος ή ελλιπής τακτικά. Βασικά, παίζει περίπου όσο μπορεί. Δεν είναι ένα παιχνίδι, αλλά σειρά αγώνων.
Ακόμα κι όταν κέρδιζε δεν ήταν πολύ διαφορετική η απόδοση, απλώς έκρυβε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Και φυσικά δεν παίζει κανένα ρόλο, όχι στην ήττα αλλά στην γενική εικόνα, το πέναλτι του Αρετόπουλου. Συνέβη και στο Μπριζ, χωρίς Αρετόπουλο. Έγινε και στη Νέα Σμύρνη, όπου στο 1-0 έσβησαν τα φώτα. Ακόμα και με την Καμπάλα όταν στο 1-2 η εικόνα του Παναθηναϊκού στα υπόλοιπα 30 λεπτά έμοιαζε με λευκή πετσέτα.
Το ποιος φταίει είναι μια διαφορετική κουβέντα. Αυτοί οι 11 όμως, που βγαίνουν στο γήπεδο έχουν κατά μέσο όρο ένα περιθώριο βελτίωσης 20-30%. Πχ ο Ζέκα μικρότερο, ο Μπεργκ μεγαλύτερο. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κακή συγκομιδή με 18 βαθμούς σε 8 αγώνες. Πέρυσι είχε 13. Του έτυχε όμως, όπως και σε ΠΑΟΚ-ΑΕΚ να πέσει πάνω σε έναν Ολυμπιακό που χωρίς να τρομάζει ή να παίζει ποδόσφαιρο που βγάζει μάτια, είναι αληθινή ομάδα, με παίκτες που μπορούν σε μια μέτρια βραδιά να κάνουν τη διαφορά.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων. Που φαίνεται πιο πιθανό να ανοίξει παρά να κλείσει. Δεν είναι μόνο το αγωνιστικό. Είναι όλο το πακέτο. Ο Ολυμπιακός είναι θωρακισμένος παντού. Ο Παναθηναϊκός δε μπορεί να κάνει πολλά πράγματα παρά ένα βασικό. Να είναι ειλικρινής με τον κόσμο του. Να εξηγήσει ότι είναι ανέφικτο το κυνήγι του πρωταθλήματος. Να κυνηγήσει το καλύτερο, αλλά με ειλικρίνεια απέναντι στο κοινό του.
Πολλές φορές ο κόσμος προτιμά να ακούσει αθώα ψέματα, παρά την ωμή αλήθεια. Μα η αλήθεια στο τέλος πάντα κερδίζει. Ο Παναθηναϊκός δε μπορεί να αντιμετωπίσει αυτόν τον Ολυμπιακό σε μαραθώνιο. Δεν έχει τα υλικά, δεν έχει τα κότσια, δεν έχει τις σχέσεις που απαιτούνται, δεν έχει σήμερα τίποτα καλύτερο. Θα ήταν πιο ρεαλιστικό λοιπόν, ακόμα κι αν δεν θέλει να το ανακοινώσει, να σταματήσει να μιλάει για πρωταθλητισμό.
Ακούγοντας τον Αλέξανδρο Τζιόλη, μετά τη λήξη του αγώνα, διαπίστωσα πως υπάρχουν και Έλληνες ποδοσφαιριστές που σκέφτονται καλύτερα με το κεφάλι παρά με τα πόδια. Τον ρώτησαν αν αυτή η νίκη ξαναβάζει τον ΠΑΟΚ σε τροχιά τίτλου και εκείνος απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Έχουμε μείνει πίσω, ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να συζητά ρεαλιστικά για τον τίτλο, είμαστε ομάδα που κτίζεται». Δεν είδα κανένα κύμα αντιδράσεων για την τοποθέτησή του. Μια δήλωση ειλικρίνειας πάντα βοηθάει ώστε να αντιμετωπιστεί και μια επόμενη κίνηση με σοβαρότητα. Διότι στην Ελλάδα υπάρχουν δύο ποδόσφαιρα. Αυτό που παίζεται στο γήπεδο κι αυτό που παίζεται έξω από το γήπεδο. Για το δεύτερο, δεσμεύομαι να επανέλθω με νεότερο σημείωμα μέσα στην ημέρα…