Παναθηναϊκός μπάσκετ: Η στιγμή που τον έβαλε οριστικά στη νέα εποχή (vid)

Το πλάνο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου όπως το είχε δομημένο στο μυαλό του το περασμένο καλοκαίρι, έχει αρχίσει να παίρνει εδώ και λίγες εβδομάδες σάρκα κι οστά με τον Εργκίν Αταμάν να κοουτσάρει μαεστρικά και τους παίκτες να δημιουργούν τον τέλειο χορό.

Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα όπου έχει μπει στις ράγες και πλέον κινείται με σταθερότητα πάνω σ’ αυτές κι έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη κι αυτοπεποίθηση αυξάνει συνεχώς ταχύτητα, προκειμένου να επιτεύξει τους στόχους του.

Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά η επιστροφή στους τίτλους τόσο εντός όσο κι εκτός συνόρων. Προς το παρόν όμως, ίσως χρειαστεί να γίνει μια αναπροσαρμογή στους στόχους για τη φετινή regular season της Euroleague, καθώς αν οι πράσινοι επικρατήσουν και της Παρτίζαν στο ΟΑΚΑ την ερχόμενη αγωνιστική, τότε ο πήχης θ’ ανέβει ακόμα ψηλότερα.

Ο Εξάστερος κάθε εβδομάδα δείχνει όλο και καλύτερο πρόσωπο και παρ’ ότι έχει απουσίες (Παπαπέτρου, Βιλντόζα) δεν επηρεάζεται, αλλά αντίθετα βγάζει συνεχώς νέους πρωταγωνιστές.

Είτε αυτός λέγεται Ματίας Λεσόρ, είτε Κέντρικ Ναν, είτε Κώστας Σλούκας, είτε Λούκα Βιλντόζα, είτε και Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Μια παρένθεση έδω. Ο Ισπανός δεν ξέχασε το μπάσκετ που ήξερε. Όταν με το καλό κουμπώσει στον απόλυτο βαθμό και βρει τα πατήματά του, επιθετικά, αυτόματα οι πράσινοι θ’ ανέβουν ένα με δύο επίπεδα.

Γενικότερα η μηχανή «Παναθηναϊκός» λειτουργεί αρμονικά κι αυτή τη στιγμή φαίνεται πως η ομάδα μπορεί να κοιτάζει το πλεονέκτημα έδρας ενόψει των playoffs της Euroleague. Και μπορεί να είναι νωρίς ακόμα για τέτοιες βλέψεις, όμως κάτι τέτοιο θεωρείται ρεαλιστικός στόχος.

Άλλωστε εμείς είμαστε πιο συγκρατημένοι από τον Εργκίν Αταμάν, ο οποίος εδώ κι αρκετό καιρό έχει κάνει λόγο για Final Four, κατακτήσεις κι όλα τα σχετικά που ο Τούρκος διψάει ν’ αναφέρει. Βέβαια δεν το κάνει, για να εντυπωσιάσει και να προσελκύσει το ενδιαφέρον. Το κάνει γιατί ξέρει πολύ καλά τι λέει και πως θα το πετύχει. Απόδειξη; Η Εφές! Ανατρέξτε…

Ωστόσο για να γίνουν όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω, οι πράσινοι πέρασαν από πολλά στάδια. Είχαν σκαμπανεβάσματα, προβλήματα και αμφισβήτηση. Βέβαια με μια δεύτερη ματιά είναι και λογικό κάτι τέτοιο, καθώς κάθε αρχή είναι και δύσκολη, ειδικότερα σε μια ομάδα με ολικό rebuild, η οποία παράλληλα αναζητούσε το χαμένο της DNA.

Όσο σκληρό κι αν ακουστεί, το μόνο που θύμιζε Παναθηναϊκό πέρυσι αλλά και τα τελευταία χρόνια ήταν η φανέλα με τα έξι αστέρια και τα λάβαρα του ΟΑΚΑ. Τίποτα άλλο!

Πλέον όλα άλλαξαν. Από την απόφαση ενεργοποίησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μέχρι τον ερχομό του Εργκίν Αταμάν, το ολικό rebuild στο ρόστερ αλλά και την τρίποντη βόμβα του πιο αδικημένου παίκτη των τελευταίων ετών στο σύλλογο.

Προσωπικά ήμουν μέσα στους λίγους που από πέρυσι στήριξαν τον Λιθουανό και συνέχισαν να το κάνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της post season που η κατάσταση γύρω από το πρόσωπό του παρέμενε θολή μέχρι τελικά να παραμείνει στο ρόστερ (από τους ελάχιστους της σεζόν 2022-23).

Η αλήθεια είναι ότι έμεινε και λίγο από… σπόντα! Κι εξηγώ. Το όνομα Σβιατοσλάβ Μιχαϊλιούκ σας λέει κάτι; Ένας από τους βασικούς στόχους για την περιφέρεια του Παναθηναϊκού το περασμένο καλοκαίρι. Ο 26χρονος Ουκρανός αγωνίζεται ως small forward/shooting guard, όπως ακριβώς ο Γκριγκονίς και για να είμαστε αντικειμενικοί δεν υπάρχει και μέτρο σύγκρισης.

Ωστόσο ήταν εξαρχής πάρα πολύ δύσκολο να ντύσει τον «Σβι» στα πράσινα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Όχι γιατί δεν είχε τα λεφτά και τον τρόπο να τον πείσει ούτε γιατί δεν το προσπάθησε. Απλά ο συγκεκριμένος παίκτης ήθελε να κυνηγήσει την παραμονή του στο NBA, βρίσκεται εκεί από 2018, και για να είμαστε και ειλικρινείς είναι ένας παίκτης NBA.

Ο Ουκρανός, λοιπόν, βρήκε εγγυημένο συμβόλαιο στους Σέλτικς και το όνειρο του Τριφυλλιού έσβησε, με τον Μάριους Γκρίγκονις αυτόματα να παίρνει την ευκαιρία του, η οποία δεν είχε έρθει μέχρι τότε.

Μάλιστα ένα ακόμα tip είναι ότι κι ο ίδιος είχε διακόψει τις διακοπές του, ήρθε στην Αθήνα και είχε… λιώσει, κυριολεκτικά, στις προπονήσεις.

Όσοι έχουν επαφή με το μπάσκετ και την Euroleague, λοιπόν, δε γίνεται να πίστεψαν πως ο Μάριους Γκριγκόνις ήταν παίκτης, για να λιώνει στο ποδήλατο στα ματς του Παναθηναϊκού. Είναι ιεροσυλία να το πιστεύουμε αυτό.

Ο Ντέγιαν Ράντονιτς πέρυσι είχε έναν εξαιρετικό παίκτη στην ομάδα του, τον οποίο όχι απλώς δεν αξιοποίησε ποτέ, αλλά παράλληλα πήγε να τον κάψει εντελώς. Πήγε να γίνει ένα έγκλημα, το οποίο ευτυχώς στο τέλος αποφεύχθηκε και τα πάντα μπήκαν σε… τάξη!

Ουσιαστικά ο Λιθουανός guard/forward πέρυσι είχε να διαχειριστεί έναν ρόλο που δεν του ταίριαζε -δεν ήταν ποτέ του ηγέτης-, μια ομάδα χωρίς βασική δομή (αρχή, μέση, τέλος), την γκρίνια του κόσμου, τον Ντέγιαν Ράντονιτς που πήγε να τον κάνει… ποδηλάτη, αλλά και τον τραυματισμό του στη μέση, ο οποίος τον ταλαιπώρησε.

Δεδομένα σε μια φυσιολογική ομάδα και με σωστό ρόλο, ο Γκριγκόνις θα ήταν ένας από τους χρησιμότερους παίκτες, καθώς οι επιθετικές του ικανότητες είναι αποδεδειγμένες χρόνια τώρα, ενώ μιλάμε και για έναν από τους κορυφαίους σουτέρ στη Λίγκα.

Παρ’ όλα αυτά φέτος βλέπουμε και μια διαφορετική έκδοση του Λιθουανού και στο αμυντικό κομμάτι. Μια version που συνολικά στην καριέρα του δε μας την είχε δείξει κι έπρεπε να φτάσει 29 ετών, για να προστεθεί στο παιχνίδι του και η άμυνα.

Έχω πει πολλές φορές πως η άμυνα είναι αρχικά θέμα διάθεσης κι έπειτα έρχονται όλα τα υπόλοιπα. Προφανώς ο Γκριγκόνις δε θα γίνει ποτέ top-class αμυντικός, δε θα μπει ποτέ στην κατηγορία των defensive players, όμως αν σταθούμε μεμονωμένα στη νοοτροπία του θα δούμε ότι έχει αλλάξει ολοκληρωτικά και σ’ αυτό το κομμάτι.

Κυνηγάει τον προσωπικό του αντίπαλο παντού, προσπαθεί να κλέψει μπάλες, εκθέτει το σώμα του διότι το βάζει στη φωτιά -δε φοβάται τις επαφές- και το πιο σημαντικό είναι πως σε κάθε screen, ανεξαρτήτου αντιπάλου, δεν τα παρατάει και προσπαθεί να το σπάσει και να παίξει over τον αντίπαλο.

Και κάπως έτσι αυτός ο παίκτης που καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς ήταν σταθερός, δίνοντας το έναυσμα για κάτι καλύτερο, σφράγισε και την είσοδο του Τριφυλλιού στη νέα του εποχή. Μπροστά στα μάτια του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μάλιστα, ο οποίος μπήκε μέσα στο γήπεδο από τους πανηγυρισμός.

Ένα σενάριο γραμμένο από την ίδια τη ζωή, αλλά που εύκολα θα μπορούσε να κοσμεί τα ράφια των βιβλιοπωλείων ως ένα πολύ όμορφο παραμύθι που θα ήταν προς πώληση. Βέβαια τα καλύτερα παραμύθια και ιστορίες τις «γεννάει» η ζωή!

Εκείνο το «τριποντέλο από την κορυφή» μέσα στο «Σαλ Γκαστόν Μεντσάν» ήταν η έναρξη της νέας εποχής του Παναθηναϊκού. Ήταν το ξυπνητήρι που ξύπνησε το θηρίο. Ήταν το οξυγόνο που έψαχνε όλος ο οργανισμός, για ν’ ανάψει για τα καλά η σπίθα και το τρένο να μπει οριστικά στις ράγες με τον κόσμο να βγάζει εισίτηριο και ν’ απολαμβάνει το ταξίδι. 

Άλλωστε αυτό που βλέπουμε να γίνεται στο ΟΑΚΑ σε κάθε παιχνίδι Euroleague, όποιος δεν το έχει ζήσει από κοντά οφείλει να το κάνει άμεσα, είναι κλίμα παλιότερων εποχών. Μια ατμόσφαιρα από εποχές Παύλου και Θανάση Γιαννακόπουλου μέσα σ’ ένα γήπεδο που αγγίζει πρότυπα γηπέδου NBA (ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί).

Με απλά λόγια κι ο αθλητισμός είναι σαν τη ζωή. Αρκεί μια στιγμή, για ν’ αλλάξει τα πάντα, καθώς επιτυχία με αποτυχία είναι ένα τσιγάρο δρόμος και το ταξίδι της μπάλας που έφυγε από τα χέρια του Λιθουανού ήταν το πιο όμορφο, έως τώρα, στη νέα εποχή του συλλόγου.

Από εκείνο το σημείο έως σήμερα οι πράσινοι δε… σταματιούνται, έχουν βάλει το τρένο τους στις ράγες κι έχουν αναπτύξει τέτοια ταχύτητα που ορισμένες ομάδες δεν μπορούν να τους ακολουθήσουν. Μια απ’ αυτές ήταν και η Μονακό που, ας μας επιτραπεί η έκφραση, δέχθηκε «μπασκετικό bullying» από τους πράσινους κι έχασε 25 (!) πόντους.