Η διαφορά του ντέρμπι στη Λεωφόρο με το αντίστοιχο του ΟΑΚΑ (το οποίο έχασες αν και δεν ήσουν χειρότερος) ήταν ότι στην έδρα σου δεν ήταν παθητική η αντιμετώπιση του αγώνα.
Ο Παναθηναϊκός έβγαλε επιθετικότητα στις κατοχές μπάλας που είχε. Και αυτό πέρα από την ψυχολογική προετοιμασία που απαιτείται χρειάζεται όταν παίζεις χαμηλά να διαθέτεις παίκτες που μπορούν να καλύπτουν αποστάσεις.
Ο Βιγιαφάνιες και ο Μαουρίσιο αυτό δεν το έχουν στο ρεπερτόριό τους, ο Αλεξανδρόπουλος το έχει σε περίσσευμα. End of story.
O μικρός έπρεπε την Κυριακή να έχει τακτική προσήλωση, να βγάλει ενέργεια, να καλύψει χώρους για να «κρυφτεί» το δημιουργικό κενό που άφησε ο λαβωμένος Αργεντινός.
Τελικά ο Έλληνας χαφ βοήθησε ώστε ο Παναθηναϊκός να γίνει ακόμα πιο απειλητικός αφού εκτός από άριστη αμυντική δουλειά κράτησε ιδανικά μπάλα, έτρεξε κάθετα, κέρδισε το πέναλτι, έβγαλε επιθετικότητα.
Κλεψίματα και ένταση σαν αυτά που βρήκε στο πρώτο μισάωρο δεν μπορεί να βρει ο Παναθηναϊκός εύκολα χωρίς τον Σωτήρη κι είναι να απορεί κανείς για το πώς γίνεται και μέχρι σήμερα έχει αγωνιστεί τόσο λίγο στο πρωτάθλημα.
Ο πιτσιρικάς έχει προσόντα που συνολικά λείπουν από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σίγουρα του λείπει η διάρκεια, αλλά αυτή μόνο με εμπιστοσύνη και με συνεχόμενες συμμετοχές μπορεί να αποκτηθεί.
Βλέπουμε όμως τον Ιβάν να του δίνει μικρότερη ανοχή απ’ όση σε ποδοσφαιριστές με σαφώς μικρότερα περιθώρια εξέλιξης. Πιστεύουμε αυτό να αλλάξει σύντομα.
Δημήτρης Στρατής
