«Η σχέση ποδοσφαιριστή – οπαδού είναι ανθρώπινη»
[ads]
Μια ανάρτηση ψυχής ανέβασε στο facebook η σύζυγος του διεθνή παλαίμαχου άσου του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ, Σπύρου Μαραγκού, Αντριάνα, για τις σχέσεις των ποδοσφαιριστών με τους οπαδούς.
[ads2]
Aξίζει να τη διαβάσουν όσοι ελαφρά τη καρδία βρίζουν τους ποδοσφαιριστές και τις οικογένειές τους… Είναι ένα μάθημα ζωής και γι” αυτό επιλέξαμε να το αναδημοσιεύσουμε…
Αντριάνα Μαραγκού: «Γιατί και οι ποδοσφαιριστές είναι πρώτα άνθρωποι…
Άκουσε ο Κωνσταντίνος μου πριν λίγες μέρες την εκπομπή του sport24.gr «ιστορίες για παρέες»…Είχε ως θέμα τους ποδοσφαιριστές, που έχουν ακούσει τα περισσότερα μπινελίκια από οπαδούς. Ανάμεσα στα ονόματα άκουσε και του πατέρα του οπότε εύλογα ήρθε και με ρώτησε, γιατί τον έβριζαν…
Με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, και μου θύμισε χρόνια δύσκολα, που περάσαμε από τη στιγμή που γεννήθηκε το ’93 και για 4-5 χρόνια μέχρι που φύγαμε από τον Παναθηναικό….
Τα χρόνια που το παιδί μας μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και έκανε εγχειρήσεις στο κεφάλι τη μία μετά την άλλη, και ο πατέρας του από τα νοσοκομεία, έτρεχε στις προπονήσεις και στους αγώνες, τρέμοντας για το τι θα συμβεί κατά την απουσία του…
Χρόνια Πρωταθλητισμού για τον Παναθηναικό, τίτλων και Ευρωπαϊκών διακρίσεων. Ήταν εκείνα τα χρόνια που η ομάδα κέρδιζε Ευρωπαϊκά ματς ή εγχώρια ντέρμπι βάζοντας 2 και 3 τέρματα, αλλά κατά τη διάρκεια του αγώνα ο κόσμος γιουχάριζε, γιατί δεν είχε αποδώσει το ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου που απαιτούσε….
Ο Σπύρος Μαραγκός, πάντοτε χαμηλών τόνων μέσα και έξω από το γήπεδο, ο Σπυράκος το καλό παιδί, το μηχανάκι στο κέντρο που όργωνε όλο το γήπεδο με αυτοθυσία, ήταν τότε ο εύκολος και ευάλωτος στόχος, του κάθε κομπλεξικού και αχάριστου, που ερχόταν στο γήπεδο για να βγάλει τα απωθημένα του, βρίζοντας τον ίδιο ή εμένα, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον κάνει να παίξει καλύτερα…
Γιατί ο οπαδός δε γνώριζε, και στο φινάλε δεν τον ενδιέφερε το προσωπικό δράμα του καθενός. Γιατί ο Σπύρος ποτέ δε βγήκε να μιλήσει για όσα περνούσαμε τότε. Γιατί ο οπαδός πάντα θεωρεί τον παίκτη μηχανή καλολαδωμένη από τις αποδοχές του, χωρίς συναισθήματα και ευαισθησίες…
Δε μίλησε ποτέ και δεν τάβαλε με αυτόν τον οπαδό, πληγώθηκε βάναυσα, και ζητούσε συνεχώς, μόνο να φύγει, να πάψει να ακούει και να εισπράττει αχαριστία, μακρυά από την ομάδα που αγαπούσε από μικρό παιδί και που πότισε τη φανέλλα της με αίμα και ιδρώτα όσο λίγοι…
Κάπως έτσι βρέθηκε στον ΠΑΟΚ στα 28 του και ο «τελειωμένος» ξαναγεννήθηκε, ο κόσμος τον αγκάλιασε, οι συμπαίκτες του τον τίμησαν με το περιβραχιόνιο του αρχηγού, και εκείνος τους ανταπόδωσε τη στήριξη και την εμπιστοσύνη τους…
Y.Γ 1 Είπα στον Κωνσταντίνο μου πως πρέπει να είναι περήφανος για τον πατέρα του, γιατί χαφ σαν κι αυτόν, δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στον Παναθηναικό, που ο οπαδός στηρίζει και υπομένει απεριόριστα…
Υ.Γ 2 Αυτά….γιατί η σχέση οπαδού-παίκτη είναι αμοιβαία και αμφίδρομη…όμως πάνω απ’ όλα οφειλει να είναι ανθρώπινη…»