"Εφιάλτης το να είμαι αντίπαλος με τον Παναθηναϊκό"

Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους που επιστρέφει στο ΟΑΚΑ ως assistant-coach της Ζαλγκίρις Κάουνας μιλάει αποκλειστικά στο gazzetta.gr για τη νέα σελίδα στην καριέρα του. Κατά πόσο έχει “σκοτώσει” τον παίκτη μέσα του και γιατί πλέον, σέβεται περισσότερο τους διαιτητές!

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Στη διάρκεια της 20χρονης καριέρας του ως παίκτης, από το κολέγιο Μέριλαντ (1994-98) μέχρι την περυσινή τελευταία του σεζόν μέσα στο παρκέ, κατέκτησε συνολικά 23 τίτλους (με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας, την Μπαρτσελόνα, την Μακάμπι, τον Παναθηναϊκό, την Φενέρμπαχτσέ, την Ζαλγκίρις και την Εθνική Λιθουανίας), πολυάριθμες ατομικές διακρίσεις (MVP σε φάϊναλ-φορ και Ευρωμπάσκετ) και δικαίως, θεωρήθηκε ως ένας από τους πιο έξυπνους και χαρισματικούς και συναρπαστικούς point-guards στην Ευρώπη. Οι Έλληνες φίλαθλοι τον απόλαυσαν για 3+1 χρόνια (2007-10 & 2011-12) στον Παναθηναϊκό, με την φανέλα του οποίου δέθηκε σε τέτοιο βαθμό, έτσι ώστε συχνά-πυκνά να μην διστάζει να εκδηλώνει την αγάπη του για το “τριφύλλι”.

Ο λόγος για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που την Παρασκευή (16/01, 21.45) θα μπει στο κλειστό του ΟΑΚΑ, όχι για να κάνει προθέρμανση και να παίξει εναντίον των “πρασίνων”, αλλά για να κάτσει στον πάγκο της Ζαλγκίρις Κάουνας και ως assistant-coach του Γκιντάρας Κράπικας, να συμβάλλει με τον τρόπο του στην προσπάθεια της πρωταθλήτριας Λιθουανίας, να πετύχει την πρώτη της εκτός έδρας νίκη στο Top-16. Το gazzetta.gr επικοινώνησε με τον παλαίμαχο πλέον “αρτίστα” του μπάσκετ και σας παρουσιάζει την πρώτη συνέντευξη του coach “Saras”. Διαβάστε ποιος κατά την άποψή του είναι ο κορυφαίος τεχνικός, πόσο ομαλά συντελέστηκε η μετάβασή του από την ιδιότητα του παίκτη σ’ εκείνη του προπονητή, αν του ‘χει έρθει να… μπουκάρει στο γήπεδο και γιατί στα 38 του και ως “συνταξιούχος” μπασκετμπολίστας, νιώθει πλέον τεράστιο σεβασμό για τους διαιτητές!

Πέρυσι τέτοια εποχή, δεν είχες αποφασίσει ότι θα σταματήσεις το μπάσκετ και ήδη, όχι μόνο η καριέρα σου ως παίκτης ανήκει στο παρελθόν, αλλά βρίσκεσαι στο ξεκίνημα μίας νέας σταδιοδρομίας ως προπονητής… Πως βιώνεις αυτή τη νέα πραγματικότητα;

«Μετά από σχεδόν 5 μήνες στη θέση του assistant-coach, μπορώ να σου πω ότι αισθάνομαι πολύ άνετα στον νέο μου ρόλο. Σ’ αυτό συνέβαλε, βέβαια, το γεγονός ότι το βασικό στάδιο της προετοιμασίας και η περίοδος των πρώτων φιλικών της Ζαλγκίρις, κύλησε ουσιαστικά υπό την επίβλεψή μου, γιατί ο coach Κράπικας, ήταν με την Εθνική Λιθουανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Κατά συνέπεια, λοιπόν, είχα στην διάθεσή μου σχεδόν 5 εβδομάδες, για να εξοικειωθώ με όλες τις αρμοδιότητες του πρώτου προπονητή και ουσιαστικά έπεσα κατ’ ευθείαν στη… φωτιά! Αλλά, ήμουν τυχερός γιατί έχουμε πολύ καλούς χαρακτήρες στην ομάδα και όλα τα παιδιά με βοήθησαν πολύ τον πρώτο καιρό…»

Δυσκολεύτηκες να πάρει αυτή την απόφαση;

«Για μένα αυτό ήταν μία φυσιολογική εξέλιξη της καριέρας μου, γιατί τα τελευταία χρόνια, καθώς πλησίαζε η ώρα που θα σταματούσα το μπάσκετ, είχα αποφασίσει ότι ήθελα να παραμείνω στο χώρο, έχοντας ενεργό ρόλο και μέσα μου είχε αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα του να γίνω προπονητής. Αν και στην αρχή δεν ήξερα πως θα αντιδράσω και τι να περιμένω, όσες φορές το σκέφτομαι, οφείλω να παραδεχθώ ότι ακόμη και τώρα εκπλήσσομαι με το πόσο εύκολα προσαρμόστηκα στη νέα μου ιδιότητα και πόσο απόλυτα έχω αποδεχθεί ότι έχω περάσει σε άλλο στάδιο, χωρίς να κοιτάω πίσω…»

Πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά σου δηλαδή;

«Δραματικά, έστω κι αν τα ωράρια δεν έχουν αλλάξει! Μπορεί να είμαι κάθε μέρα στο γήπεδο, όπως και τα προηγούμενα 20 χρόνια, αλλά τουλάχιστον δεν ιδρώνω! Αντιθέτως, πλέον, έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω πριν και μετά την προπόνηση, τα οποία όμως, έχουν άλλη γοητεία και με “γεμίζουν” πολύ! Θα ετοιμάσω την προπόνηση, θα συμμετάσχω στα meetings με τους υπόλοιπους προπονητές, θα μιλήσω με τους παίκτες και όταν γυρίσω στο σπίτι, θα αφιερώσω χρόνο στο video, είτε για να κατασκοπεύσω αντιπάλους, είτε για να αναλύσω τα λάθη μας, είτε για να πάρω γεύση από κάποιον παίκτη που μας ενδιαφέρει…»

Με τόσο περιορισμένο χρόνο, θα ήταν υπερβολικό να ρωτήσω αν εξακολουθείς να γυμνάζεσαι;

«Αναγκαστικά, προσπαθώ να το κάνω για να διατηρούμαι, αλλά η διαφορά είναι δεν γυμνάζομαι για την καριέρα μου, αλλά για τον εαυτό και την υγεία μου… Υπάρχουν στιγμές βέβαια, που ανεβαίνοντας στον διάδρομο ή πηγαίνοντας στα βάρη, μου έρχεται αναγούλα!»

Ποιος ρόλος εκτιμάς ότι σου ταιριάζει περισσότερο, αυτός του παίκτη ή του προπονητή;

«Ειλικρινά, αν γινόταν, θα ήθελα να παίζω μπάσκετ μέχρι τα 90 μου! Δεν υπάρχει πιο δύσκολη δουλειά στο μπάσκετ απ’ αυτή του προπονητή, αλλά επειδή ήθελα να παραμείνω στον χώρο του μπάσκετ, χωρίς το παραμικρό διάλειμμα, επέλεξα αυτόν τον ρόλο, γιατί πιστεύω ότι μου ταιριάζει περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον για την μετά παίκτη εποχή. Κρίνοντας τώρα, από την οπτική πλευρά του προπονητή, συνειδητοποιώ ότι το βάρος που κουβαλάει ο coach, δεν μπορεί να συγκριθεί με το αντίστοιχο που σηκώνουν οι παίκτες, γιατί στην ουσία είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος, για τη λειτουργία της ομάδας, για τα αποτελέσματά της, για το κλίμα μεταξύ 15 παικτών, για όλα!»

Τι είναι αυτό που σ’ έχει δυσκολέψει περισσότερο στα νέα σου καθήκοντα;

«Είμαι σίγουρος ότι όταν στο πω, θα γελάσεις!»

Έλα ρίχτο…

«Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να κάνει κάποιος τον διαιτητή στην προπόνηση! Σ’ αυτούς τους 5 μήνες, έχω αναθεωρήσει την άποψη που είχα για την διαιτησία και πλέον αντιμετωπίζω με απεριόριστο σεβασμό τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν αυτό το δύσκολο έργο. Όλοι ανεξαιρέτως οι παίκτες νομίζουν ότι έχουν δίκιο, γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται ασταμάτητα και σε κάθε αμφισβητούμενη φάση, που δεν καταλήγει υπέρ τους, με κοιτάνε ειρωνικά και υποθέτω ότι μου τα… ψέλνουν από μέσα τους!»

(σ.σ.: Εν μέσω γέλιων!!!)… Κάποιον μου θυμίζει αυτή η περιγραφή…

«Ήμουν σίγουρος φίλε! Φαίνεται ότι ο Θεός αποφάσισε να με τιμωρήσει για όλες τις διαμαρτυρίες και τα παράπονα που έχω κάνει στην διάρκεια της καριέρας μου προς τους διαιτητές.»

Έχεις πλέον κατασταλάξει ότι θα ακολουθήσεις καριέρα head coach;

«Δεν βιάζομαι, γιατί ήθελα να περάσω από ένα στάδιο προετοιμασίας και επιβεβαίωσης των ιδεών και της θεώρησης που έχω για το μπάσκετ, αλλά θεωρώ ότι προς αυτή την κατεύθυνση πορεύομαι. Ο Γκιντάρας μου έχει δώσει μεγάλη ελευθερία, χρόνο με το χρόνο αισθάνομαι όλο και πιο άνετα με τον ρόλο μου και θεωρώ εαυτόν έτοιμο να αναλάβει ευθύνες πρώτου προπονητή.»

Σ’ ακούω τόση ώρα να μιλάς τόσο συγκροτημένα και εμπεριστατωμένα γύρω από την ιδιότητα του προπονητή, λες και είσαι χρόνια στο κουρμπέτι… Πως είναι δυνατόν να “εξατμίστηκε” όλη αυτή η “τρέλα” που είχες για το μπάσκετ, μέσα σε περίπου 6 μήνες που μας χωρίζουν από τότε που σταμάτησες;

«Ούτε κι εγώ δεν έχω πιστέψει ακόμη πόσο φυσιολογικά και ήρεμα πέρασα από την μία όχθη στην άλλη! Στην αρχή νόμιζα ότι θα υπάρξουν στιγμές που θα συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να μην μπει στο γήπεδο, αλλά τελικά δεν χρειάστηκε. “Σκότωσα” τόσο γρήγορα τον παίκτη μέσα μου και συμφιλιώθηκα τόσο αρμονικά με τη νέα πραγματικότητα, που πραγματικά εξεπλάγην κι εγώ ο ίδιος…»

Τι σε εξιτάρει πιο πολύ στα νέα σου καθήκοντα;

«Ο,τιδήποτε αφορά στην προετοιμασία ενός ματς! Από την ανάλυση του τρόπου παιχνιδιού της αντίπαλης ομάδας και την στρατηγική που θα ακολουθήσουμε στη διάρκεια του ματς, μέχρι τις αλλαγές που θα προκύψουν ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα.»

Συμφωνείς ότι ένας προικισμένος point-guard όπως εσύ, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να κάνει καριέρα ως προπονητής, απ’ ότι ένας οποιοσδήποτε άλλος παίκτης που έπαιζε σε διαφορετική θέση;

«Σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν είμαι και απόλυτος! Σίγουρα, όμως, η φύση της συγκεκριμένης θέσης δίνει ένα μεγάλο πλεονέκτημα γι’ αυτό και οι πλέϊ-μέϊκερ συχνά αποκαλούνται “προπονητές μέσα στο γήπεδο”!»

Ποιος ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχες στην καριέρα σου;

«Δεν μπορώ παρά να απαντήσω ότι ήταν ο Ζέλικο, όχι μόνο λόγω της συνέπειας που είχε στις επιτυχίες με όλες τις ομάδες στις οποίες δούλεψε, αλλά και χάρη στο σπάνιο χάρισμα που έχει να “διαβάζει” ένα ματς, καθώς αυτό εξελίσσεται. Ωστόσο, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί σε όλη μου την καριέρα, συνεργάστηκα με τους κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη και έχω πάρει πολλά στοιχεία απ’ όλους. Πιο πρόσφατες επιρροές, όμως, έχω από τον Τσάβι Πασκουάλ, με τον οποίο συνεργάστηκα πρόπερσι και θεωρώ ότι μαζί με τον Ιτούδη, είναι οι καλύτεροι προπονητές της νέας γενιάς.»

Επόμενος αντίπαλός σας, ο Παναθηναϊκός στην Αθήνα. Πέρυσι βίωσες το συναίσθημα της επιστροφής ως αντίπαλος στο ΟΑΚΑ. Φέτος που έχεις και νέα ιδιότητα, πιστεύεις ότι τα συναισθήματά σου θα είναι λιγότερο έντονα;

«Όλες τις φορές που κλήθηκα να παίξω αντίπαλος με μία πρώην ομάδα μου, ήταν σαν να ζω εφιάλτη, γιατί είμαι πολύ συναισθηματικός σαν χαρακτήρας και δένομαι με τους ανθρώπους΄που συνεργάζομαι. Βέβαια, είναι τελείως διαφορετικό να είσαι παίκτης και να βράζει το αίμα σου μέσα στο παρκέ, από το να είσαι στον πάγκο και να πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό για να καθοδηγήσεις την ομάδα σου. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά, είναι ότι δεν θα ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα το διήμερο στην Αθήνα, γιατί θα είμαι πολύ απασχολημένος και δεν θα έχω πολύ χρόνο, για να δεχθώ φίλους στο ξενοδοχείο και να θυμηθούμε τα παλιά, πίνοντας καφεδάκι.»

Μπορεί η Ζαλγκίρις να απειλήσει τον Παναθηναϊκό;

«Αν θέλουμε να διεκδικήσουμε κάτι καλό στο Top-16, πρέπει να μπορέσουμε. Για να τα καταφέρουμε πρέπει να παίξουμε πολύ καλύτερα απ’ ότι παίζουμε έως τώρα και να μπούμε στο γήπεδο με το μάξιμουμ της ενέργειας πρώτα στην άμυνα και μετά στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός είναι ένα σύνολο με εμπειρία και ποιότητα από τους παλιούς, όπως ο Μήτσος (σ.σ.: Διαμαντίδης) και ο Αντώνης (σ.σ.: Φώτσης) και ταλέντο και ενθουσιασμό από τα πιο νέα παιδιά, οπότε, πρέπει να είμαστε πολύ καλοί σε όλες τις λεπτομέρειες, αν θέλουμε να έχουμε τύχη.»


(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});