Ο απρόσιτος Ιβάνοβιτς και οι σχέσεις του με τον Διαμαντίδη
Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για την απομάκρυνση του Ντούσκο Ιβάνοβιτς από τον πάγκο του Παναθηναϊκού και αναλύει τα δεδομένα της περιόδου που υπηρέτησε το “τριφύλλι”.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς ήρθε, είδε και απήλθε. Μάλλον χωρίς να καταλάβει και πιθανώς χωρίς να τον…καταλάβουμε! Μοιάζει λες και ο Μαυροβούνιος πέρασε γύρω στους δέκα μήνες στην Ελλάδα ζώντας σε μια παράλληλη πραγματικότητα, ένα δικό του Matrix που η αλήθεια είναι ότι το διάλεξε ο ίδιος.
Όταν πέρσι την άνοιξη διέρρευσε η πληροφορία ότι ο Παναθηναϊκός τον είχε επιλέξει για την τεχνική ηγεσία το όλο θέμα δημιούργησε ποικίλες αντιδράσεις. Συνέπεσε χρονικά με το σημείο που η ομάδα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο στους τελικούς και το σκορ 1-2 σε βάρος της. Μερικές μέρες αργότερα, ο Παναθηναϊκός είχε ανατρέψει την κατάσταση, ήταν πρωταθλητής Ελλάδος και αρκετοί πίστεψαν ότι το κεφάλαιο Ιβάνοβιτς είχε κλείσει πριν καλά καλά ανοίξει.
Αρνητικός ο Διαμαντίδης
Ένας από τους παίκτες που ήταν εξ΄αρχής αρνητικός στην ιδέα της πρόσληψης λεγόταν Δημήτρης Διαμαντίδης. Ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε κάτι τέτοιο αλλά οι γνωρίζοντες ξέρουν καλά ότι ο αρχηγός της ομάδας δεν είδε με θετικό πνεύμα την κίνηση της πρόσληψης του Ιβάνοβιτς. Η φήμη που συνοδεύει τον Μαυροβούνιο μιλάει για ένα προπονητή με ακραίες μεθόδους και λογική δικτάτορα. Για ένα παίκτη που βρίσκεται στη δύση της καριέρας και θέλει να κάνει σωστή διαχείριση του εναπομείναντος αθλητικού χρόνου είναι λογικό η συνεργασία με ένα προπονητή του συγκεκριμένου στιλ να μην είναι ότι καλύτερο. Με μια διαφορά: Ο Διαμαντίδης σε όλη του την καριέρα έχει βάλει σε δεύτερη και Τρίτη μοίρα το εγώ του, στο όνομα της ομάδας, δεν θέλει να έχει λόγο στις εξελίξεις και δεν έχει. Δεν ρωτήθηκε και δεν έκανε την παραμικρή παρέμβαση αλλά για όσους γνωρίζουν και αυτός και ο Φώτσης ήταν αναφανδόν υπέρ της παραμονής του παλιού τους συμπαίκτη Φραγκίσκου Αλβέρτη στην τεχνική ηγεσία.
Από την άλλη πλευρά, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε προχωρήσει στην καρατόμηση του Πεδουλάκη για πολύ συγκεκριμένο λόγο: Ήξερε ότι ο Έλληνας τεχνικός είχε χάσει τα αποδυτήρια της ομάδας και ήθελε να διορθώσει την κατάσταση. Πήγε στην πιο λογική λύση με βάση αυτό το κριτήριο και επέλεξε τον προπονητή που τον συνοδεύει η φήμη του σκληρού, του άτεγκτου, του ‘’δικτάτορα’’ για να εξασφαλίσει την πειθαρχία της ομάδας. Με μια διαφορά: Το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας και θεωρούσαμε όλοι ότι αποτελεί την πιστή εικόνα του Ιβάνοβιτς ήταν εντελώς λάθος.
Αυτός είναι ο Ιβάνοβιτς
Τι είναι αλήθεια ο Ιβάνοβιτς; Ένας εξαιρετικός προπονητής και αυτό πλέον το ομολογούν όλοι στην ομάδα. Οι προπονήσεις του είναι όντως εξουθενωτικές, πολύωρες και σκληρές. Αλλά είναι δυνατές, προσεγμένες και καλά σχεδιασμένες. Η ομάδα δούλευε σκληρά. Έβαλε εξ΄ αρχής αρχές στην ομάδα που είχαν να κάνουν με τη συνέπεια, την ακρίβεια, κανόνες σκληρούς αλλά ποτέ οι παίκτες δεν τον άκουσαν να βρίζει, να έχει ακραίες εκρήξεις και να ξεπερνάει κόκκινες γραμμές. ‘’Κύριος ήρθε και κύριος φεύγει’’, μου είπε χθες άνθρωπος της ομάδας. Και εδώ ακριβώς ξεκινούν τα προβλήματα.
Ο Ιβάνοβιτς διεκδικεί πιθανώς τον τίτλο του πιο αγέλαστου, απρόσιτου και απόμακρου προπονητή που έχει δουλέψει ποτέ σε οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Ήταν κύριος και επαγγελματίας. Ζητούσε και απαιτούσε το ίδιο από τους παίκτες του. Αλλά δεν ήξερε, δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να ζητήσει τίποτε παραπάνω. Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι από τα τρία ισχύει. Ταξιδεύοντας αρκετά μαζί με την ομάδα τον περασμένο χειμώνα μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια τον τυπικό Ιβάνοβιτς.
Εμφανιζόταν πρώτος στο αεροδρόμιο πέντε λεπτά πριν το καθορισμένο ραντεβού. Σε ένα ταξίδι έδιωξε παίκτη που είχε αργήσει πέντε λεπτά στη συνάντηση του αεροδρομίου. Στα ταξίδια καθόταν μόνος του, ορισμένες φορές παρέα με τον Ισπανό βοηθό τον Μπεροκάλ και σπάνια είχε κουβέντες με άλλα μέλη της ομάδας. Στο ξενοδοχείο η εικόνα δεν άλλαζε. Ήταν πρώτος στα προκαθορισμένα ραντεβού της ομάδας, για φαγητό, προπόνηση ή τον αγώνα. Αλλά ήταν μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού που κάποιος τον έβλεπε τις υπόλοιπες ώρες του ταξιδιού. Απομονωνόταν στο δωμάτιο του, άκουγε τα αγαπημένα του κομμάτια κλασικής μουσικής, μελετούσε τα δεδομένα του αγώνα. Δεν θυμάμαι κανένα βράδυ να κάθισε με μέλη της αποστολής στο λόμπι ή το μπαρ του ξενοδοχείου για ένα ποτό ή για μια φιλική κουβέντα. Για την ακρίβεια δεν τον θυμάμαι και οποιαδήποτε άλλη ώρα της ημέρας. Μπορεί κάποιος να σεβαστεί ένα άνθρωπο που δεν του αρέσουν οι κοινωνικές ή οι δημόσιες σχέσεις. Είναι δικαίωμα του. Δικαίωμα του ήταν ότι ξεκαθάρισε από την αρχή ότι δεν θα δώσει συνεντεύξεις, ότι δεν θέλει παρτίδες με ανθρώπους του τύπου. Το πρόβλημα δεν ήταν η παντελής αδιαφορία του στις δημόσιες σχέσεις. Κυρίως γιατί δεν ενοχλούσε κανένα με το απόμακρο στιλ του όπως παλαιότερα είχε γίνει με τον μακράν πιο αντιπαθητικό τύπου που έχει δουλέψει σε ελληνική ομάδα, τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Ο Ιβάνοβιτς δεν ήταν αντιπαθητικός, ήταν ένα κομμάτι μάρμαρο. Και ακριβώς αυτό αποτέλεσε το μεγαλύτερο και άλυτο πρόβλημα του. Αυτό και η παντελής αδυναμία του να βρει λύσεις στο αδύνατο σημείο του: Το κοουτσάρισμα.
Ο Ιβάνοβιτς κράτησε τις ίδιες περίπου αρχές και με τους παίκτες του. Δεν μπόρεσε ποτέ να τους εμπνεύσει, δεν έγινε ποτέ ο ηγέτης της ομάδας, δεν ‘’άγγιξε’’ κανένα. Και οι παίκτες παίζουν και για τον προπονητή τους. Όχι μόνο για την πάρτη τους, το συμβόλαιο τους ή την ομάδα. Πολύ γρήγορα άρχισαν να ‘’καίγονται’’ ο ένας μετά τον άλλο. Ο Σλότερ έγινε από σουτέρ-δολοφόνος ένας παίκτης χωρίς ψυχολογία αφού ήξερε ότι στο πρώτο άστοχο σουτ ή την πρώτη κακή άμυνα θα πάει στον πάγκο. Ο Νέλσον ήρθε σαν ένα πολύτιμο εργαλείο και μετατράπηκε σε ένα αόρατο παίκτη χωρίς ψυχολογία. Το ίδιο έγινε πάνω κάτω και με τον μικρότερων δυνατοτήτων Μπλουμς. Κράτησε τον Ράιτ επιβραβεύοντας την επιθυμία του να δουλέψει για να έχει μια ευκαιρία στην καριέρα του και τον έδιωξε δύο μήνες αργότερα ως ανεπαρκή. Έφερε τον Λαουάλ, υποχρεώνοντας τη διοίκηση να κάνει υπέρβαση προϋπολογισμού και τον πάρκαρε στον πάγκο καταλήγοντας να παίζει με 1,5 σέντερ. Ήταν αρνητικός –όταν ρωτήθηκε- στο θέμα της παραμονής του Γκιστ που τελικά υπέγραψε επέκταση συνεργασίας με απόφαση της διοίκησης. Στο περιβόητο θέμα της αξιοποίησης των νέων παικτών είναι φανερό ότι πάντοτε διάβαζε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου σε σχέση με τον Γιαννακόπουλο. Ήξερε τα δεδομένα από το καλοκαίρι αλλά προτιμούσε σε παιχνίδια όπως αυτό εναντίον της Δράμας να κρατάει στο παρκέ 32 λεπτά τον Διαμαντίδη! Χρειάστηκε μετά από σειρά προσωπικών επαφών και συζητήσεων (από ότι λένε οι πληροφορίες μου) η δημόσια τοποθέτηση του Γιαννακόπουλου για να πάρει την απόφαση να βάζει στη δωδεκάδα εύκολων αγώνων 2-3 νέους. Και από εκείνο το σημείο και μετά άρχισε να τους χρησιμοποιεί σε λάθος σημεία και λάθος στιγμές. Παρότι δεν είμαι καλός στην ερμηνεία προθέσεων εικάζω ότι δεν το έκανε επίτηδες ή προσπαθώντας να παίξει με τα όρια του.
Καλός προπονητής, κακός κόουτς
Ο Ιβάνοβιτς είναι ένας πολύ καλός προπονητής και ένας κακός κόουτς. Όταν έβγαινε από τα νερά του και από τις ράγες ο εκτροχιασμός ήταν εύκολος. Δεν είχε τον έλεγχο της ομάδας, δεν μπορούσε να πάρει το κάτι παραπάνω από τους παίκτες του και στο τέλος κατέληγε πελαγωμένος και ο ίδιος. Σπάνια ο Παναθηναϊκός άλλαξε τη ροή ενός αγώνα αφού στο μυαλό του πρώην προπονητή δεν φαίνεται να υπήρχε πλάνο Β. Όταν αποτύγχανε το πλάνο Α ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που θύμιζε ναυαγό στη μέση του ωκεανού που κρατιέται από μια σάπια ξύλινη σανίδα και προσπαθεί να φτάσει σώος στην πιο κοντινή ακτή. Εάν έμπαιναν τα τρίποντα έχει καλώς. Διαφορετικά το παιχνίδι χανόταν από χέρι. Η επιθετική ελευθερία που έδωσε στην αρχή της σεζόν στους παίκτες κατέληξε σε μια επίθεση που σούταρε με 2-3 πάσες όταν δεν μπορούσε να ακουμπήσει τη μπάλα στα χέρια του Μπατίστα ή όταν ο Ουρουγουανός (ή ο Διαμαντίδης) δεν βρίσκονταν στο παρκέ.
Ο Ιβάνοβιτς είχε αρκετά χρόνια να δουλέψει σε σύλλογο. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν ήταν το ίδιο κακός κόουτς τα χρόνια του στη Βιτόρια ή στη Βαρκελώνη. Ενδεχόμενα μας ήρθε ‘’σκουριασμένος’’, ενδεχόμενα αυτός ήταν και δεν άλλαξε. Κάποια στιγμή, χάθηκε και η ενέργεια που έβγαζε η ομάδα μέσα στο ΟΑΚΑ. Για τα εκτός έδρας παιχνίδια δεν το συζητάμε, ας μου επιτραπεί να γράψω ότι είχα επισημάνει το πρόβλημα το βράδυ που οι περισσότεροι πανηγύριζαν για την καλή εμφάνιση και την οριακή ήττα του Παναθηναϊκού στην Πόλη από τη Φενέρ. Και ας μου επιτραπεί επίσης να κλείσω με μια προσωπική εμπειρία. Στο τελευταίο ταξίδι μου με τον Παναθηναϊκό στην Πόλη για τον αγώνα με τη Γκαλατά είδα τον Ιβάνοβιτς να με κοιτάζει κάπως περίεργα στο ξενοδοχείο και κάτι να λέει σε ένα μέλος της ομάδας. Κούνησε το κεφάλι και απομακρύνθηκε. Ρώτησα το συνομιλητή του τι πρόβλημα υπήρχε. Μου απάντησε το αμίμητο: ‘’Κανένα… Με ρώτησε απλά ποιος είσαι γιατί σε βλέπει σε πολλά ταξίδια και παιχνίδια της ομάδας και του απάντησα ότι είσαι αυτός που μεταδίδει παιχνίδια της ομάδας στην τηλεόραση’’. Ανακάλυψα εκείνη τη στιγμή ότι μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια ταξιδιών με όλες τις ελληνικές ομάδες είχαν περάσει δέκα μήνες χωρίς να ανταλλάξω ούτε μια κουβέντα με ένα προπονητή. Η σχέση μας περιοριζόταν σε κάποιες τυπικές καλημέρες που είχαμε ανταλλάξει όταν οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν σε γήπεδα ή σε αεροδρόμια. Και κατάλαβα πολύ καλά τους παίκτες του Παναθηναϊκού.
Στο matrix του μίστερ Ιβάνοβιτς, στην παράλληλη πραγματικότητα του δεν είμαι πια σίγουρος πόσοι και ποιοι άλλοι είχαν θέση.
Πηγή: Contra