Παναθηναϊκός: Ο Αλαφούζος, ο Βιτόρια και το αναγκαίο νέο ξήλωμα!

Η φετινή χρόνια έδειξε με τον καλύτερο τρόπο πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία από μόνα τους. Το είδαμε και σε μεγαλύτερη κλίμακα με την Παρί, ο οποία δεν κατάφερε να πάρει το πολυπόθητο Champions League, πιστεύοντας πως ο πακτωλός εκατομμυρίων αρκούσε από μόνος του να φέρει την σπουδαία κούπα στην πόλη του φωτός. Ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να έχει μπάτζετ πολυμετοχικότητας χωρίς να επενδύσει στο παρασκήνιο (κανείς δεν ζήτησε να χτίσει παράγκα ο Αλαφούζος, παρά μόνο να εξασφαλιστεί πως η ομάδα θα προστατεύεται από διαιτησίες σαν αυτές που είδαμε στις Σέρρες ή στο ΟΑΚΑ με τον Αστέρα), χωρίς να φροντίσει να έχει ανθρώπους που ζουν και αναπνέουν για την ομάδα στην στελέχωσή του, χωρίς να έχει ποδοσφαιρική λογική εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Όλα αυτά φέρνουν την σφραγίδα του Γιάννη Αλαφούζου.

Μάλλον εν τέλει δεν ήταν τόσο “τρελός” ο Τερίμ, που μίλησε για “διαφορετικούς στόχους με τη διοίκηση” και πως έπρεπε να αποχωρήσουν τουλάχιστον 15 παίκτες από το ρόστερ για να μπορέσει αυτή η ομάδα να κάνει πρωταθλητισμό. 

Ο Γιάννης Αλαφούζος θα πρέπει επιτέλους να στελεχώσει την ομάδα με άτομα που αγαπάνε και πονάνε τον Παναθηναϊκό, καθώς επίσης και με έναν τεχνικό διευθυντή εγνωσμένης αξίας που θα μπορεί να είναι το Α και το Ω στα αποδυτήρια της ομάδας και θα έχει τις απαραίτητες γνωριμίες να φέρει (αλλά και να ξεφορτωθεί) τους κατάλληλους παίκτες στην ομάδα. Έναν τεχνικό διευθυντή που δεν θα έχει ως highlight του βιογραφικού του την δουλειά του στην Ξάνθη, αλλά θα μπορεί να ξεχωρίσει πως είτε θα πρέπει να πας σε έναν προπονητή με τρόπο παιχνιδιού συμβατό με το ρόστερ της ομάδας, είτε θα πρέπει να πας σε έναν προπονητή, τον τρόπο παιχνιδιού του οποίου θα στηρίξεις “μέχρι τέλους”, ακόμη και αν σημαίνει πως θα πρέπει να ξηλώσεις όλο το τρέχον ρόστερ σου.

Ο Γιάννης Παπαδημήτριου απέτυχε να δώσει ταυτότητα στην ομάδα με την επιλογή του Ντιέγκο Αλόνσο (έχοντας ρόστερ με μίξη Γιοβάνοβιτς – Τερίμ), με μεταγραφές που άργησαν πάρα πολύ να μπουν στην ομάδα, με αποτέλεσμα η ομάδα να μην έχει συνοχή και να μην έχει δουλέψει μαζί το καλοκαίρι, με παικταράδες που παίζουν στην ίδια θέση (Τετέ, Πελίστρι) και “πέφτουν” ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς αριστερό εξτρέμ, με ένα αργό και (με εξαίρεση τον Ουναΐ και τον Τσέριν) καθόλου σύγχρονο κέντρο το οποίο θα μπορούσε να ανταπεξέλθει μόνο στο στυλ παιχνιδιού του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και σε καμία περίπτωση σε αυτό του Αλόνσο (ή του Βιτόρια αργότερα), με ένα βασικό αριστερό μπακ παροπλισμένο (αν και ίσως έχει αδικηθεί βλέποντας την εικόνα του σε Σέρρες – Λαμία), χωρίς αριστερό στόπερ και χωρίς αξιόπιστες εναλλακτικές σε καίριες θέσεις όπως του φορ και του δεξιού μπακ. Μετά την αποχώρηση του Ντιέγκο Αλόνσο, η άφιξη του Ρουί Βιτόρια περίπλεξε περισσότερο τα πράγματα. Νέο στυλ παιχνιδιού (mixed, που προσαρμόζεται ανάλογα τον αντίπαλο), ενώ παράλληλα η ομάδα είναι διαλυμένη αγωνιστικά (αγύμναστη) και ψυχολογικά (Μπάλντοκ). Μπάχαλο… και δεν αναφερόμαστε καν στον φάκελο της διαχείρισης των αποχωρήσεων.

Ο Ρουί Βιτόρια μοιάζει πελαγωμένος και είναι πραγματικά άδικο να του πέσει μεγάλο μέρος των ευθυνών όταν δεν είχε σχεδόν καθόλου συμμετοχή στο ρόστερ, δεν έκανε την προετοιμασία και ξεκίνησε με 10/15 νίκες (όσο και αν δεν χρειάζεται να έχεις προπονητή στον πάγκο για να κερδίσεις Βίκινγκουρ & Λαμία). Μοιάζει να μην εμπιστεύεται το ρόστερ που έχει και έχει κλείσει αφάνταστα το rotation. Φαίνεται να λειτουργεί σα να έχει θηλιά στο λαιμό του, η οποία σφίγγει όλο και περισσότερο. Σα να του δόθηκε εντολή “ή πρωτάθλημα ή απέτυχες” έχοντας ένα δημιούργημα που δεν είναι δικό του. Από την πρώτη γκέλα και μετά (Σέρρες) φαίνεται φοβικός, έκλεισε ακόμη περισσότερο το ήδη κλειστό rotation (Φικάι, Μαξ, Γερεμέγεφ ίσως θα μπορούσαν να έχουν πάρει περισσότερο χρόνο όταν ήταν διαθέσιμοι), παίκτες που είχαν να παίξουν πολύ καιρό “κάηκαν” και έβγαλαν τραυματισμούς λόγω των συνεχόμενων παιχνιδιών και ντέρμπι (Μπράουν), άλλοι έβγαλαν τραυματισμούς επειδή παίζουν ασταμάτητα από την αρχή της χρονιάς (Αράο, Βαγιαννίδης), ενώ παράλληλα υπάρχουν και παίκτες που όσες ευκαιρίες και να πήραν δεν δικαίωσαν την παρουσία τους στο φετινό ρόστερ (Λημνιός, Μαντσίνι, Νίκας, Κώτσιρας) ή παίκτες που δείχνουν να έχουν κάνει τον κύκλο τους λόγω ηλικίας (Ζέκα, Σένκεφελντ, Λοντίγκιν). Κάποιοι από αυτούς – πέρα από τα άλλα που αναφέραμε – δείχνουν πως έχουν και ευπάθεια σε τραυματισμούς (Μαξ, Σένκεφελντ, Γέντβαϊ, Μπράουν) περιορίζοντας ακόμη περισσότερο το βάθος του πάγκου.

Η χρονιά πλέον είναι χαμένη (μιας και δύσκολα θα κατακτήσει κάποιον τίτλο η ομάδα), ωστόσο όλοι οφείλουν να παλέψουν για την καλύτερη δυνατή θέση στο πρωτάθλημα και την καλύτερη δυνατή πορεία στο Conference προκειμένου να βελτιωθεί το ευρωπαϊκό ranking του συλλόγου.

Καλό θα ήταν ο Γιάννης Αλαφούζος να πάρει επιτέλους απόφαση να λειτουργήσει με πλάνο και σωστό προγραμματισμό, όπως κάνει και στις άλλες επιχειρήσεις ιδιοκτησίας του. Έχει μία μεγάλη (ακόμη μία) ευκαιρία να στελεχώσει σωστά την ομάδα, να φέρει έναν τεχνικό διευθυντή που -πάνω από όλα- θα γνωρίζει την θέση και θα δρα αντίστοιχα. Να αποφασιστεί αν θα στηριχθεί ο Ρουί Βιτόρια και θα φτιαχτεί ένα ρόστερ σύμφωνα με τα δικά του “θέλω” ή όχι.

Φυσικά, αυτό προϋποθέτει πως θα γίνει ακόμη ένα ξήλωμα και χτίσιμο στο ρόστερ. Υπάρχει ένας αξιόλογος κορμός 7-8 παικτών (Ντραγκόφσκι, Ίνγκασον, Ουναΐ – εφόσον αποκτηθεί με μεταγραφή, Τσέριν, Τετέ, Βαγαννίδης, Πελίστρι, Ιωαννίδης;) που μπορούν να υποστηρίξουν σύγχρονους και διαφορετικούς τρόπους παιχνιδιού, ένας κορμός έμπειρων παικτών που μπορούν λογίζονται κάτι μεταξύ 11άδας και σίγουρα 18άδας (Μλαντένοβιτς, Σιώπης, Αράο, Τζούρισιτς), αλλά πέρα από αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις ειλικρινείς και ίσως σκληρές. Ταιριάζουν στο στυλ του προπονητή που θα ηγηθεί την επόμενη μέρα αξιόλογοι παίκτες με βαριά συμβόλαια (Μπακασέτας, Μαξίμοβιτς) ή θα μείνουν λόγω ονόματος και συμβολαίου και “κάπως θα τους χωρέσουμε”; Πόσοι από τους παίκτες που δείχνουν ευπάθεια στους τραυματισμούς θα παραμείνουν και θα στηριχθούν περαιτέρω (Γεντβάι, Μπράουν, Μαξ); Είναι επαρκείς λύσεις οι, λεγόμενοι, αναπληρωματικοί – συμπληρωματικοί Σβιντέρσκι, Νίκας & Λοντίγκιν; Υπάρχει κάποιος από τις ακαδημίες τον οποίο μπορεί να πιστέψει ο προπονητής ως ενεργό μέλος της πρώτης ομάδας και υπάρχει -πραγματικά- πίστη στα παιδιά που βρίσκονται ήδη στην πρώτη ομάδα (Φικάι, Λίλο, Μπρέγκου, Νταμπίζας); Μπορεί να βοηθήσει κάποιος από αυτούς που έχουν παραχωρηθεί δανεικοί και πραγματοποιούν καλή σεζόν φέτος (Κάτρης, Ταβάρες); Είναι επαρκής ο Φώτης Ιωαννίδης για να θεωρηθεί βασικός φορ στην ομάδα ή ήταν “πυροτέχνημα” η περσινή σεζόν των 20+ γκολ και θα πρέπει να αποκτηθεί φορ πρώτης γραμμής για να ξεκινήσει από την ίδια αφετηρία με τον Φώτη την διεκδίκηση της θέσης βασικού στην ομάδα;

Υπάρχουν, σίγουρα, οι δεδομένες αποχωρήσεις των Πέρεθ, Μάγκνουσον, Ζέκα, των οποίων τα συμβόλαια δύσκολα θα ανανεωθούν και κοστίζουν σχεδόν 2 εκ. ευρώ ετησίως. Παράλληλα, θεωρείται δύσκολο να ανανεωθεί το συμβόλαιο του Σένκεφελντ, ενώ είναι σχεδόν δεδομένο πως ο Γερεμέγεφ θα ζητήσει εκ νέου να φύγει από την στιγμή που πάλι λογίζεται ως τρίτος φορ. Επιπλέον, αν δεν αλλάξει κάτι ως το τέλος της σεζόν -αγωνιστικά καθαρά- δεν φαίνεται να υπάρχει θέση στο ρόστερ για τους Κώτσιρα, Λημνιό, Μαντσίνι και του χρόνου. Τέλος, θεωρείται δεδομένο πως θα αποχωρήσουν οι δανεικοί Τσοκάι, Βιλένα, ενώ μοιάζει σχεδόν απίθανο να καταφέρει να κρατήσει ο Παναθηναϊκός και του χρόνου τον Ουναΐ.

Υ/Γ: Αλήθεια, ο Αϊτόρ (10 γκολ, 5 ασίστ σε 23 ματς στην ΑΕΚ Λάρνακας) ήταν χειρότερος των Μαντσίνι, Λημνιού;