Το ενδιαφέρον με τον Μακεδόνα άσο είναι ότι κάθε φορά που αλλάζει φανέλα νομίζεις ότι αλλάζει κι αυτός, με την κατάληξη στο τέλος να παραμένει ίδια. Αν όχι Ευρωλίγκες, εγχώριοι τίτλοι προστίθενται στο παλμαρέ του.
Ο άσος της Φενέρ π.χ ήταν συχνά πυκνά η οργή του Θεού, κέρδιζε μαζί της τίτλους πείθοντάς μας πως τίποτα δεν θα συνέβαινε χωρίς αυτόν δίπλα στον μεγάλο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς.
Ο σταρ του ΟΣΦΠ προκαλούσε αντίθετα συναισθήματα: σε έκανε να απορείς γιατί δεν μπορεί να πάρει την Ευρωλίγκα αν και χωρίς αυτόν η ομάδα του ίσως δεν θα είχε προκριθεί καν στο φάιναλ φορ.
Με τον Παναθηναϊκό την νο1 κορυφή την πάτησε πάνω που ακόμα κι όσοι τον αγαπούσαν παράφορα είχαν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι στα 34 του δεν θα ήταν πια ο γκαρντ-φυσέκι των προηγούμενων ετών – ίσως να το πίστευε κι αυτός: το λέμε γιατί θυμόμαστε έντονα τα ξεσπάσματά του, τις ματσάρες που έκανε σε αγώνες που η μπάλα έκαιγε κι όλα αυτά πολλές φορές όχι στο 100% της ετοιμότητάς του από άποψη φυσικής κατάστασης.
Περιστοιχισμένος από πλειάδα παικταράδων μας χάρισε πέρσι μια ανεπανάληπτη σεζόν με αυτόν νο1, μπροστάρη και σημαιοφόρο να υπενθυμίζει στην μπασκετική ανθρωπότητα τι μπορεί να κάνει έτσι και του θίξεις τον ψυχισμό.
Το χει ανάγκη αυτό ο Κώστας μετά από τέτοια μυθική καριέρα; Ναι, το έχει. Κυρίως γιατί είναι ο Σλούκας και πάντα έχει να αποδείξει πολλά. Ειδικά σε όσους τον περιγελούν και που σιγά σιγά άρχισαν να σκάνε μύτη μετά το κακό του φετινό ξεκίνημα. Λες και το παρελθόν δεν διδάσκει…
Δημήτρης Στρατής
