Γηπεδάρα, παικταράδες, προπονηταράς, κόσμος-ασπίδα, δεν λείπει τίποτα. Αν φέτος συγκινηθήκαμε απίστευτα με όσα είδαμε, αναρωτιόμαστε πόσα δάκρυα χαράς θα αφήσουμε στο μέλλον. Υπάρχουν έντονα συναισθήματα που σου χαρίζουν τα σπορ.
Η απελευθερωτική χαρά μετά από ένα θρίαμβο, η αίσθηση ότι έχεις κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο μόνο και μόνο γιατί έχεις βάλει περισσότερα καλάθια από τον αντίπαλο, το λυτρωτικό κλάμα όταν ο στόχος έχει επιτευχθεί και η κούπα ταξιδεύει στα χέρια των ανθρώπων του κλαμπ.
Η ευτυχία σου δημιουργεί αίσθηση πληρότητας, ενώ η συμμετοχή σε αυτή σε γεμίζει διπλά, εμείς θεωρούμε απίστευτα τυχερούς τους χιλιάδες που ταξίδεψαν στο Βερολίνο κι είδαν live να γράφεται ιστορία.
Ένα από τα πιο δύσκολα συναισθήματα είναι η αναμονή – δύσκολο για συλλόγους που κάνουν μόνιμα (και εύκολα) πρωταθλητισμό.
Αυτή η αναμονή για τη στέψη είναι ένα μεγαλειώδες συναισθηματικό μίξερ που μόνο στον αθλητισμό μπορεί να βρεις.
Στην προκειμένη περίπτωση ζεις με την αίσθηση ότι ο χρόνος ξαφνικά μεγάλωσε και συγχρόνως μίκρυνε, σαν να περνάνε 13 χρόνια μπροστά από τα μάτια σου, με ένα απλό ανοιγόκλειμά τους.
