Σπυρόπουλος για Γιαννακόπουλο: «Πενηντάρισε και…. διάολε, έβαλε μυαλό!»

Αναλυτικά όσα έγραψε στο SDNA:

«Κόντρα στην ακραία πιεστική φόρτιση της στιγμής, αν θέλετε κόντρα και στον πειρασμό της εύκολης δικαιολογίας ή μιας ευθύνης που τέλος πάντων δεν ήταν δική τους αρμοδιότητα, άμεσα οι ποδοσφαιριστές πήραν την win-win επιλογή να επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο. Να παίξουν και να βρουν τρίτο γκολ, στον επαρκή χρόνο που απέμενε.

Αλλά και να μη το εύρισκαν, ένα γκολ νίκης, πάλι γλίτωσαν τον Ολυμπιακό από ένα (δεύτερο μέσα στην ίδια περίοδο) 0-3 στα χαρτιά. Και, το χειρότερο, από ένα -10, -5 βαθμοί εφέτος και -5 του χρόνου. Οπαδοί, μπορούν να κραυγάζουν “να φύγουμε”. Διοίκηση και ομάδα, δεν μπορούν να κραυγάζουν σαν οπαδοί.

Πέρυσι ο Ολυμπιακός το είχε κάνει, μία ανώδυνη πρόβα του έργου η οποία προφανώς αξιολογήθηκε ως επιτυχής, δύο φορές με την ομάδα βήτα σε ματς της Β’ Εθνικής. Εφυγε από το γήπεδο, και ξανάφυγε. Τα παιδιά τότε, ενώ σίγουρα θα το ήθελαν, ήταν πάνω από τις δυνάμεις τους να απειθαρχήσουν. Εδώ όμως, μίλησαν άντρες. Οι άντρες “έχουν τον τελευταίο λόγο”. Η ατάκα, τρύπησε αυτιά.

Οι αγώνες δεν διεξάγονται, εάν υφίσταται κάποια τέτοιου είδους παρανόηση, για να μετράμε views του post-game show. Οι αγώνες διεξάγονται, believe it or not, για να βλέπει ο κόσμος ποδοσφαιριστές να μάχονται. Ποδοσφαιριστές που, αυτή την εποχή, τους βλέπει μόνο στην τηλεόραση ή επάνω στους βράχους και στα ρετιρέ. Και καμία κυβέρνηση, κανένα νομοθέτημα, δεν θα μας το λύσει αυτό. Θα μας το λύσει, μονάχα η αυτορρύθμιση.

Είναι ολίγον αμήχανο, να δίνεις ως φωτεινό παράδειγμα αυτορρύθμισης τον κύριο (Δημήτρη) Γιαννακόπουλο. Κι όμως, ουδείς άνωθεν επέβαλε αυτό που παρατηρούμε να συντελείται, στο μπάσκετμπολ, πέριξ του Παναθηναϊκού.

Ας πούμε απλοϊκά ότι ο κύριος Γιαννακόπουλος πενηντάρισε και, διάολε, “έβαλε μυαλό”. Αυτορρυθμίστηκε! Εγινε συνείδηση ότι το εκάστοτε ματς δεν είναι, απλώς, ένα (εντός έδρας) ματς. Συμφέρει να είναι, το ίδιο που είναι αλλού στα τελευταία 25-30 χρόνια, μία ολιστική εμπειρία. Μία αλησμόνητη εμπειρία.

Οπως μία ολοήμερη βόλτα στο mall, με όλη τη γκάμα των διαθέσιμων δραστηριοτήτων. Να φας, να ψωνίσεις, να δεις σινεμά, να πιεις καφέ, να σουλατσάρεις, να χαζέψεις. Με πρώτιστη στόχευση, εκείνους που ρέπουν πιο εύκολα προς τον καταναλωτισμό. Τη γυναίκα και το παιδί.

Αυτό χρειάζεται να στήσει και το ποδόσφαιρο, για να φύγει προς τα εμπρός. Τι έχει, σήμερα, το ποδόσφαιρο; Οσα το κρατάνε σιδηροδέσμιο πίσω, στα ίδια και στα ίδια. Συμπεριφορές χωριού, που θέλει ν’ ανεβεί από άλφα τοπικό γάμα εθνική.»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ