Η Ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει περίπου 3.000 πρωτογενή και παράγωγα ονόματα χρόνο. Ο Παναθηναϊκός τον τεράστιο ηγέτη του. Σήμερα είναι του Αποστόλου Παύλου. Του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Είναι κάποιες βραδιές που δεν ξεχνιούνται. Κάποιες στιγμές που χαράζονται στο μυαλό ή ακόμα πιο έντονα, χαράζονται στην καρδιά. Σε ζωντανή σύνδεση με το εξωτερικό, σε ζωντανή σύνδεση με το εσωτερικό ή ακόμα πιο έντονα, σε ζωντανή σύνδεση με το παρελθόν σου και το μέλλον σου. Θα συμβούν σε ένα σπίτι, σε μια αυλή, σε μια ταράτσα, σε έναν ανώνυμο δρόμο ή ακόμα καλύτερα, σε ένα γήπεδο.
[ads2]
Ανώνυμο όπως κάποτε ήταν το ΟΑΚΑ. Επώνυμο, όπως έγινε εκείνο το βράδυ το «Παύλος Γιαννακόπουλος». Οι βραδιές και οι στιγμές μπορεί να παρέλθουν, μπορεί να ξεπεραστούν ή ακόμα χειρότερα, μπορεί να σβηστούν. Τα μάτια δεν μπορούν να κοροϊδέψουν, δεν μπορούν να υποκριθούν ή ακόμα σημαντικότερο, δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Μια βραδιά ήταν ο τελικός του κυπέλλου Πρωταθλητριών για τον Παναθηναϊκό. Μια άλλη στιγμή ήταν η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987. Ή ακόμα καλύτερη, εντονότερη ή σημαντικότερη, η 25η Σεπτεμβρίου του 2015. Εκείνο το βράδυ, τα μάτια του Παύλου Γιαννακόπουλου θα μπορούσαν να γίνουν κορνίζα. Θα μπορούσαν να σου πουν όλες τις ιστορίες που κρύβει η πραγματική, ανόθευτη αγάπη. Εκείνες τις στιγμές, τα μάτια όλων των οπαδών του Παναθηναϊκού που παραβρίσκονταν στην εκδήλωση «honoring our legacy» μπορούσαν να μιλήσουν, ήθελαν να ευχαριστήσουν. Και τα μάτια μιλάνε σπάνια. Αλλά δε θα βρεις πουθενά πιο αληθινά λόγια.
Μια ζωή Παναθηναϊκός!
Ως άνθρωπος σπάνια άνοιγε την καρδιά του. Ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού, κρατούσε τα λόγια του για τους δικούς του, για την οικογένειά του. Δεν ήταν μόνο ο Θανάσης ή ο Δημήτρης οικογένεια. Δεν ήταν μόνο η σύζυγός του, Δέσποινα, ούτε οι δύο πιο άγνωστοι Γιαννακόπουλοι, η ισορροπίστρια Βασιλική και ο άγνωστος Κώστας. Οικογένειά του ήταν όποιος περνούσε την πόρτα του γραφείου του στη ΒΙΑΝΕΞ για να υπογράψει στον Παναθηναϊκό. Οικογένειά του ήταν ο ίδιος ο Παναθηναϊκός.
«Ήμουν δέκα χρόνων. Ο μακαρίτης ο πατέρας μου με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στο γήπεδο. Του λέγαμε «Ό,τι θέλεις, υπό την προϋπόθεση να μας πας στο γήπεδο την Κυριακή». Κι εκείνος του πήγαινε. Ο Δημήτρης Γιαννάκοπουλος, ένας έντιμος φαρμακοποιός που έχτισε και ξανάχτισε την επιχείρησή του από το μηδέν. Ο Παύλος, λένε, είχε το δαιμόνια και το ένστικτο. Γνώριζε τη έπρεπε να κάνει και πότε για να μπορέσει να σώσει την επιχείρηση και να τη γιγαντώσει χάρη στο εμπόδιο μπανάνας! Τα επιχειρηματικά, όμως, δεν έχουν θέση στα συναισθήματα των ματιών. Φαντάζουν και είναι εντελώς περιττά.
Ο μικρός Παύλος, που ήταν τύπος και υπογραμμός όλη την εβδομάδα για να μπορέσει να πάει στη Λεωφόρο στην Κυριακή, άρχισε να νιώθει ένα τσίμπημα στις αρχές της δεκαετίας του 70. Μικρό δεν τον λες τότε, αφού είχε μπει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Μετά τον τελικό του Wembley, αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τον Παναθηναϊκό. Εγγράφεται μέλος του συλλόγου και συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο, με τεράστια εξ αρχής δημοτικότητα. Σώζει την ομάδα με 20 εκατομμύρια δραχμές σε μια εποχή που υπήρχαν τεράστια χρέη και αβεβαιότητα. Ενδιαφέρεται να γίνει μεγαλομέτοχος του ποδοσφαιρικού τμήματος το 1979, όταν το ποδόσφαιρο γινόταν επαγγελματικό. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη τον προλαβαίνει κι εκείνος αποσύρεται.
Ποτέ, μέχρι και σήμερα, δεν έχει ξεχάσει εκείνη του την ήττα. Ποτέ, μέχρι και σήμερα, δεν έχουν σταματήσει να αναρωτιούνται οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αν η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. «Αν μπορώ να το πω αυτό το πράγμα, ναι», απαντάει σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου το 2013 και στο παρασκήνιο του μυαλού του, ένας ήχος καλύπτει την πραγματικότητα. «Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ». Δεν έχει τόση σημασία αν ήταν ή αν είναι Θεός. Έχει σημασία ότι ήταν και παραμένει ο Παύλος.
Ο Παύλος, μαζί με τον Θανάση βρήκαν το δρόμο οκτώ χρόνια αργότερα. Το εγχείρημα με την ΠΑΕ απέτυχε, όμως μετά την επιτυχία της Εθνική ομάδας το 1987 αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν στο μπάσκετ. Αρωγοί στα ερασιτεχνικά τμήματα ήταν, εξάλλου, σχεδόν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Η άγνοιά τους για το άθλημα και τα δεδομένα του χώρου ήταν τέτοια που σε έναν από τους πρώτους σχεδιασμούς της ομάδας, ήθελαν να φέρουν τον Μάτζικ Τζόνσον. Μήπως, όμως, αυτή η ίδια άγνοια δεν έφερε τόσους και τόσους σπουδαίους παίκτες στο ΟΑΚΑ; Μήπως αυτό το σχεδόν παιδικό θράσος δεν έφερε τόσους και τόσους τίτλους; 29 είχε μετρήσει μέχρι το 2012, όταν αποφάσισε να παραδώσει τη σκυτάλη στον γιο του Δημήτρη.
Ο χρόνος είχε αρχίσει να τον ξεπερνάει, να τρέχει γρηγορότερα ακόμα και από τους σφυγμούς που ανέβαζε όταν παρακολουθούσε ματς του Παναθηναϊκού. Εξ ου και το 2002, έβαλε τους άνδρες της προσωπικής του ασφάλειας να του κλείσουν το οπτικό πεδίο, γιατί δεν άντεχε να δει τα τελευταία λεπτά ενός αγώνα του τριφυλλιού με τον Άρη. Εγκρατής δεν ήταν ποτέ. Κυνηγούσε διαιτητές, κατέβαινε από τα επίσημα στον αγωνιστικό χώρο, έκανε λάθη, έκανε πολλά λάθη, αλλά είχε το θάρρος να τα παραδεχτεί και να ζητήσει συγγνώμη. Δεν έμοιαζε ποτέ να παίζει με τους κανόνες. Ούτε όταν απέσυρε την ομάδα από τους τελικούς του 1993, ούτε όταν υποδεχόταν τους παίκτες στο γραφείο του για διαπραγματεύσεις.
Ποιες διαπραγματεύσεις; Το επιχείρημά του στον Στόγιαν Βράνκοβιτς ήταν «υπόγραψε, γιατί θα πέσω από την ταράτσα», οι συζητήσεις του με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη ολοκληρώνονταν μέσα σε ελάχιστα λεπτά, ο Γιώργος Καλαϊτζής πήγαινε να μιλήσει κι άκουγε τον Θανάση να του λέει «πρόσεχε μην σε κοροϊδέψει αυτός» και οι αρκετοί παίκτες έφευγαν από τη ΒΙΑΝΕΞ χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι έχουν συμφωνήσει, αλλά σίγουροι ότι ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν θα τους ρίξει. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά; Μιλάμε για έναν άνθρωπο που προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει τον Μίκαελ Κοχ, όταν ο Γερμανός του εξέφρασε το πρόβλημά του: Δεν ήξερε πού να βρει άμμο για τα γατάκια του!
Και η ανθρωπιά δεν είχε χρώμα, ούτε εκδηλωνόταν μόνο όταν στην εξίσωση υπήρχε ο Παναθηναϊκός. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε δώσει όλο το πλάσμα αίματος στο νοσοκομείο «Τζάνειο» στην τραγωδίας του 1981, είχε αναλάβει τη νοσηλεία του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, όπως και του Ατίλιο. Δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα λόγια τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Τον Απόστολο Παύλο του Παναθηναϊκού, τον πρόεδρο που ήταν πάντα γνωστός με το μικρό του όνομα, τον άνθρωπο που εν ζωή τιμήθηκε με την ονομασία του κλειστού γηπέδου της Λεωφόρου.
Ακόμα και εκείνη την βραδιά, στις 25 Σεπτεμβρίου του 2015, όταν στο ΟΑΚΑ αποθεωνόταν από 18.000 κόσμου και ταυτόχρονα σε ζωντανή σύνδεση, γίνονταν τα αποκαλυπτήρια στον πρώην «Τάφο του Ινδού», ο ίδιος βρήκε ελάχιστες λέξεις να πει. «Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας. Σε εσάς που βρίσκεστε σήμερα κοντά μας». Το πιο μεγάλο ευχαριστώ το έλεγαν τα μάτια του. Και πιο αληθινά λόγια από εκείνα των ματιών, δεν υπάρχουν…
Παύλο θα είσαι για πάντα ο ένας και ο μοναδικός…
Σε ευχαριστούμε για όλα!
