«Γι' αυτό έφυγα από τον Παναθηναϊκό - Συμφωνήσαμε να επιστρέψω, αλλά...»

Ο Γκόρντον Σίλντενφελντ, μιλώντας για το πέρασμά του από την Ελλάδα, ξεχωρίζει τον Παναθηναϊκό ως τον σύλλογο που τον έκανε να σκεφτεί σοβαρά τη «μονιμότητα». Όπως περιγράφει, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε πως θα μπορούσε να μείνει για το υπόλοιπο της καριέρας του.

Αναλυτικά ένα απόσπασμα όσων δήλωσε στο Gazzetta.gr:

Πώς έζησες τα ντέρμπι με την φανέλα του ΠΑΟΚ;

Ήξερα ιστορίες από τον Μάριο Γκαλίνοβιτς. Μου έλεγε «να προσέχεις το ένα και να προσέχεις το άλλο». Τον ρωτούσα «σίγουρα δεν ήταν κάποιο κακό όνειρο που είδες;». Μετά, κατάλαβα ότι όλα ήταν αλήθεια. Την μία εβδομάδα δεν παίζαμε καλά και όλοι μας αποδοκίμαζαν, την επόμενη κερδίζαμε και όλοι μας αποθέωναν. Ευτυχώς, έκανα παρέα με τον Βούκιτς, που είναι ένα πολύ ήρεμο παιδί. Ακόμα και αν καίγεται το σπίτι του, θα είναι ζεν. Χάναμε, κερδίζαμε, πηγαίναμε για μπύρα και συζητούσαμε τι κάναμε σωστά και τι λάθος. Σε αυτό το μαγαζί που πηγαίναμε, ερχόταν και κόσμος. Μας έλεγε «πάτε σπίτι σας». Εγώ έλεγα ότι «θα μείνουμε» και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Ο κόσμος ήξερε κατά βάθος, πως έδινα τον καλύτερό μου εαυτό.

Αισθάνθηκες κάποια στιγμή στην Ελλάδα αμήχανα;

Μεγάλο πρόβλημα αντιμετώπισα όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό. Είναι φίλος μου ο Χέρβο Κόλιανιν, ο άλλοτε προπονητής πόλο του Ολυμπιακού. Μου έλεγε πως πρέπει να δω την Αθήνα. Του έλεγα, λοιπόν, πως αν ερχόταν σε μένα πρόταση από ομάδα της Αθήνας, θα την αποδεχόμουν, ακόμα και αν ήταν από κλαμπ της δεύτερης κατηγορίας. Δύο μήνες αργότερα, με κάλεσε ο μάνατζέρ μου και με ρώτησε «θέλεις να πας στον Παναθηναϊκό;». Του απάντησα, αμέσως, «ναι». Είχα την προσδοκία πως η Αθήνα θα ήταν ένας επίγειος παράδεισος. Αυτό χωρίς να έχω έρθει ποτέ στην Αθήνα, δεν είχα προσγειωθεί ποτέ στην πόλη! Έφτασα Ιούλιο, όταν όλοι λείπουν. Έμεινα σε ένα ξενοδοχείο στην Γλυφάδα και στις 12 δεν περπατούσε άνθρωπος. Άρχισα να αναρωτιέμαι που ήταν όλοι! Κάλεσα τον Χέρβο και του λέω «Μου έκανες πλάκα; Βλέπω μόνο μεγάλους δρόμους, χωρίς ανθρώπους». Μου είπε να περιμένω και πως ήταν μία δύσκολη περίοδος για την Αθήνα. Του απάντησα ότι δεν μου άρεσε καθόλου η πόλη. Ήταν ένα δύσκολο διάστημα για μένα, γιατί είχα μόλις χωρίσει. Οι πρώτοι έξι μήνες δεν ήταν καλοί για μένα, δεν τους ευχαριστήθηκα. Περίμενα δύο μήνες για να μου φτιάξουν το Ίντερνετ. Στην Κροατία, το έφτιαχναν μέσα σε μία εβδομάδα. Με ενόχλησε ακόμα και αυτό. Θυμάμαι ο τεχνικός διευθυντής να μου λέει «προσπάθησε να χαλαρώσεις». Τα παιχνίδια μου στον Παναθηναϊκό, στην αρχή, δεν ήταν καλά. Τον Δεκέμβριο μίλησα με τον προπονητή και μου είπε ότι μπορώ να φύγω, αν θέλω. Έκατσα και σκέφτηκα. Με ενοχλούσε ότι ο Αναστασίου μας είχε βάλει κανόνες που δεν μπορούσα να δεχθώ. Έπρεπε, για παράδειγμα, στις 22:30 το βράδυ να είμαστε στο σπίτι. Τέτοια ώρα, ειδικά το καλοκαίρι, είναι μέρα έξω. Εγώ με τον Πράνιτς, τέτοια ώρα πηγαίναμε για φαγητό. Όχι, γιατί κάναμε πάρτι. Αλλά, γιατί έτσι είχαμε μάθει. Όταν, λοιπόν, ο Αναστασίου μου είπε ότι μπορώ να φύγω, πείσμωσα. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να φύγω επειδή δεν τα κατάφερα και του είπα πως θα ανακάμψω. Πράγματι, επέστρεψα και σταδιακά άρχισα να παίζω όλο και καλύτερα.

Ήταν, λοιπόν, ο Αναστασίου τόσο αυστηρός;

Ναι. Όχι, όμως, με την κακή έννοια. Έτσι, είμαι κι εγώ σήμερα. Του ζητήσαμε για παράδειγμα, να αλλάξει την ώρα που έπρεπε να έχουμε επιστρέψει από 22:30, σε 23:00 και το έκανε. Όταν είδε ότι μπορούσαμε να είμαστε έξω εκείνη την ώρα για φαγητό και ταυτόχρονα να αποδίδουμε καλά, άλλαξε και αυτός τον τρόπο σκέψης του. Έβαζε, πάντως, κανόνες που ποτέ μου δεν είχα, ως τότε, συναντήσει στην καριέρα μου. Κάτι άλλο που θυμάμαι, είναι ότι αν είχαμε προπόνηση στις 10:00 το πρωί, έπρεπε να είμαστε στο προπονητικό στις 09:00. Όμως, από την ώρα που τελείωνε η προπόνηση, για παράδειγμα, στις 11:00, έπρεπε να περιμένουμε ως το μεσημεριανό που ήταν προγραμματισμένο για τις 13:00. Μπορούσαμε, λοιπόν, να φύγουμε μόνο αφού είχαμε φάει όλοι. Εγώ δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό τότε, σκεφτόμουν ότι ήμασταν σε μία υπέροχη πόλη με τόσο ωραίες επιλογές για φαγητό. Προσπάθησα, όμως, να μπω στη θέση του προπονητή. Κάποιοι νέοι παίκτες δεν θα έπρεπε να φάνε μόνοι τους έξω, γιατί έπρεπε να ελέγχεται το τι ώρα θα φάνε, αλλά και το τι θα φάνε. Σταδιακά άρχισα να αποδέχομαι όσα έλεγε. Χρειάστηκε, όμως, χρόνος.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Νίκο Νταμπίζα;

Καλή. Βοήθησε πολύ την ομάδα, να σταθεί στα πόδια της. Θυμάμαι στην πρώτη συνέντευξη Τύπου που συμμετείχα όταν ήρθα, με ρώτησαν γιατί ήρθα και μου είπαν πως η ομάδα θα πέσει στην δεύτερη κατηγορία. Η ομάδα εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο καλά οργανωμένη. Όπως σε κάθε ομάδα που έχω πάει, όμως, εγώ ονειρεύτηκα να πάμε καλά και να επιστρέψουμε στις επιτυχίες. Έπαιξα για συλλόγους που είχαν καιρό να κατακτήσουν κάποιο τρόπο και τους βοήθησα να επιστρέψουν στον δρόμο των επιτυχιών. Μόνο με την Ντούισμπουργκ δεν κατάφερα να κατακτήσω κάτι. Ήμουν, λοιπόν, σίγουρος πως και με τον Παναθηναϊκό θα τα καταφέρουμε. Ήξερα όταν ήρθα πως η ομάδα είχε περάσει ένα δύσκολο διάστημα, εξαιτίας του Ολυμπιακού. Καταφέραμε, όμως, με τη σειρά μας να κάνουμε τον Ολυμπιακό να περάσει δύσκολα. Θα έλεγα ότι αρχίσαμε να γινόμαστε καλύτεροι από αυτούς.

Το πρωτάθλημα που θα μπορούσε να κατακτήσει ο Παναθηναϊκός και το περιβόητο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό

Πότε άρχισες να αισθάνεσαι ότι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν παίζεται μόνο εντός των τεσσάρων γραμμών;

Το είχα δει και στην Κροατία. Είμαι από χώρα που το ποδόσφαιρο είναι παντού, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο. Είχα δει τα προβλήματα από την εποχή που ήμουν στον ΠΑΟΚ. Έβλεπα πως στον Ολυμπιακό όλοι έλεγαν μόνο «ναι». Ήταν εύκολο για μένα να το αποδεχθώ.

Δεν σου χαλάει αυτό το μυαλό κάποιες φορές;

Εμένα, προσωπικά, όχι. Κατανοώ πως αυτό συμβαίνει παντού. Αν γυρίσω το κεφάλι μου θα δω παντού κάποιους να ευνοούνται και κάποιους άλλους να υποφέρουν. Άρχισα να το αποδέχομαι νωρίς στην καριέρα μου και να μην επηρεάζομαι. Αν δώσεις σημασία στα στραβά σφυρίγματα, νευριάζεις. Στον Παναθηναϊκό έβαζαν πρόστιμα για χαζές κίτρινες κάρτες για διαμαρτυρίες, ύψους 500 ευρώ. Δεν μπορούσες, έτσι, να παραπονεθείς και να χάσεις την συγκέντρωσή σου. Ήταν πολύ σωστό αυτό που έκαναν, γιατί υπήρχαν παίκτες που έχαναν αγώνες, λόγω καρτών για παράπονα στους διαιτητές. Ο Αναστασίου έβαλε αυτόν τον κανόνα.

Θυμάμαι μία ιστορία που έχεις περιγράψει σε παλαιότερη συνέντευξή σου, στην οποία ένας διαιτητής είχε πει στον Πράνιτς ότι ο πρόεδρος της ομάδας του δεν είχε πληρώσει.

Ήταν απίστευτο. Δεν θέλω να πω ότι κάποιος κάνει κάτι επίτηδες. Δεν θέλω να το πιστεύω. Θέλω, απλά, να σκέφτομαι ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη. Συνάντησα και στην Κύπρο περιστατικά τέτοιων λαθών. Ήταν ένα τρελό διάστημα στην Ανόρθωση. Είχαμε παντού προβλήματα. Δεν ήθελα, όμως, να πω ή να σκεφτώ ότι το έκαναν επίτηδες. Αυτό θα μου χαλούσε τελείως το μυαλό και στο τέλος θα υπέφερα.

Υπήρχε, όμως, ένα πρωτάθλημα που θα μπορούσατε να το έχετε κατακτήσει, αν δεν σας είχαν αφαιρεθεί βαθμοί.

Ναι, πράγματι. Ήμασταν πολύ κοντά εκείνη τη σεζόν στον Ολυμπιακό και αν δεν είχαν αφαιρεθεί οι βαθμοί, θα μπορούσαμε να το έχουμε κατακτήσει. Παρ’ όλα αυτά, εγώ μετανιώνω περισσότερο για το αμέσως επόμενο. Θεωρώ πως θα το είχαμε κατακτήσει, αν είχαμε μείνει ως ομάδα, όπως ήμασταν. Πρώτος αποχώρησα εγώ. Και μετά άρχισαν να αλλάζουν όλα στην ομάδα. Ήρθαν παίκτες όπως ο Εσιέν. Εγώ κάποια στιγμή ήθελα να μείνω, όμως, δεν βρήκαμε κοινό σημείο στις συζητήσεις μας και τελικώς υπέγραψα στην Ντίναμο Ζάγκρεμπ.

Ποια πιστεύεις ότι ήταν, τελικώς, η αιτία της αποχώρησής σου από τον Παναθηναϊκό;

Το γεγονός ότι οι συζητήσεις κράτησαν πολύ. Το συμβόλαιο μου εξέπνεε το καλοκαίρι, είχε φτάσει Απρίλης και κανείς δεν μου είχε πει κάτι για ανανέωση. Μου έλεγαν πως θέλουν να μείνω, μετά χάνονταν. Μία «ναι», μία «όχι». Τους έλεγα πως ήθελα να μείνω και πως δεν με ενδιέφερε τόσο το οικονομικό, αλλά τους είχα καταστήσει σαφές πως αν δεν βρισκόταν σύντομα λύση, θα υπέγραφα αλλού, γιατί δεν θα μπορούσα να μείνω άλλο χωρίς συμβόλαιο. Κάποια στιγμή ήρθε η Ντίναμο Ζάγκρεμπ και όλα τακτοποιήθηκαν μέσα σε 5 λεπτά. Θυμάμαι πως τους είχα πει ότι επρόκειτο να φύγω και μου είχαν απαντήσει «ok, θα τα πούμε αύριο». Αυτό γινόταν, όμως, από τον Ιανουάριο.

Ποια ήταν η σχέση σου με τον Γιάννη Αλαφούζο;

Εκείνη την περίοδο, δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη σχέση. Είχαμε προπονητή και αθλητικό διευθυντή, οπότε δεν συναντούσαμε συχνά την διοίκηση. Όσα θυμάμαι, όμως, από εκείνον, ήταν όμορφα. Θα έλεγα ότι περισσότερο θυμάμαι πράγματα από τους ανθρώπους γύρω του στη διοίκηση του κλαμπ, παρά από τον ίδιο.

Ποιους αγώνες θυμάσαι πιο έντονα, αν αφήσεις εκτός τα ντέρμπι;

Αυτούς με τον ΟΦΗ στην Κρήτη. Θυμάμαι τον Πράνιτς να βγαίνει από την φυσούνα και να τον κλωτσάνε. Περνάς μπροστά από τους φανατικούς οπαδούς του ΟΦΗ. Υπήρχε αστυνομία να μας φωνάζει «μην περπατάτε, τρέξτε». Αυτή η στιγμή μου έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη. Ήταν όμορφο να παίζεις σε αυτό το γήπεδο και να εισπράττεις αυτήν την τρέλα, αυτό το πάθος. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να κερδίσεις εκεί.

Αισθάνθηκες, όμως και φόβο;

Όχι. Ποτέ. Θυμάμαι ακόμα και το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο, όταν ήρθαν οι οπαδοί τους στην έδρα μας. Ούτε τότε, ένιωσα φόβο. Είχαμε και στην Κροατία αντίστοιχα σκηνικά. Όταν αγαπάς τον αθλητισμό, πρέπει να αποδέχεσαι το πάθος του κόσμου. Αυτό το πάθος εκφράζεται τόσο όταν κερδίζεις, όσο και όταν χάνεις.

Η επιστροφή στον Παναθηναϊκό που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ

Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ποιο θα ήταν αυτό;

Τίποτα. Η Ελλάδα έχει ένα εξαιρετικό πρωτάθλημα με τέσσερις πολύ μεγάλες ομάδες, που χαίρουν της εκτίμησης όλου του κόσμου.

Ποιο είναι το ματς που θα ήθελες να παίξεις ξανά;

Θα ήθελα να παίξουμε ξανά το ματς με τον Ολυμπιακό, μετά το οποίο μας αφαίρεσαν τους τρεις βαθμούς. Κερδίσαμε εκείνο το ματς 2-1. Θα ήθελα να μην μας έχουν αφαιρέσει εκείνους τους βαθμούς και να παλέψουμε για το πρωτάθλημα ως το τέλος. Μετά την τιμωρία, γνωρίζαμε ότι πια δεν είχαμε πιθανότητες. Σε διαφορετική περίπτωση, θα τους είχαμε βάλει πίεση και κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν μετά.

Υπήρξαν ξανά σενάρια για επιστροφή σου στον Παναθηναϊκό.

Ναι, υπήρχε ένα story. Υπήρχε ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές. Συμφωνήσαμε, αλλά ποτέ δεν έγινε. Ήθελα πολύ να γυρίσω. Ήταν μετά την Ντίναμο Ζάγκρεμπ.

Σκέφτηκες ποτέ να ολοκληρώσεις την καριέρα σου στον Παναθηναϊκό;

Σκέφτηκα πολλές φορές να τελειώσω την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό. Αν είχα υπογράψει ένα ακόμα συμβόλαιο με την ομάδα, θα είχε γίνει έτσι. Είχα, βέβαια και την σκέψη να τελειώσω στην Σίμπενικ, αλλά ούτε αυτό συνέβη, εξαιτίας των ανθρώπων που ανέλαβαν την ομάδα. Είδα τα προβλήματα κι έτσι αποφάσισα μετά την Ανόρθωση, να συνεχίσω στον Άρη Λεμεσσού.

Πώς πέρασες στην Κύπρο;

Είδα τον τρόπο ζωής και μου άρεσε πολύ. Επίσης μου άρεσε ότι δεν υπήρχαν μακρινά ταξίδια. Είσαι συνέχεια στο σπίτι σου. Η οικογένειά μου πέρασε καλά. Η Ανόρθωση ήταν ένα σοκ για μένα. Δεν είχα συναντήσει ξανά κάτι σαν αυτό. Ήξερα παίκτες που είχαν περάσει από τον ΑΠΟΕΛ ή την Ομόνοια. Αλλά στην Ανόρθωση είδα ξανά γεμάτα γήπεδα, αγάπη, τον κόσμο να βγαίνει μπροστά όταν το κλαμπ είχε οικονομικά προβλήματα. Η ομάδα δεν κατάφερε ποτέ να κάνει το βήμα προς τα πάνω, αλλά το πάθος ήταν εντυπωσιακό. Κόσμος υπήρχε όπου και αν παίζαμε, μέσα – έξω. Δεν περίμενα κάτι σαν αυτό.

Ποιο ήταν το story της μετακίνησής σου στην Ανόρθωση;

Είχα πει στην γυναίκα μου να επιλέξει που θέλει να πάμε, είχα πρόταση από την Τουρκία και από την Ρωσία. Μου είπε τότε η γυναίκα μου πως στην Τουρκία δεν έχει θάλασσα και πως στην Ρωσία έχει κρύο. Μου είπε να κοιτάξω στην Κύπρο και τελικά πήγα στην Κύπρο. Με βοήθησε πολύ όλο αυτό. Ήθελα, φυσικά, να πάω σε μία ομάδα που να παλεύει για κάποια διάκριση. Είχα την τύχη όλες οι ομάδες μου να παλεύουν για τίτλους και αυτό είχε περάσει στη νοοτροπία μου.

Καταλάβαινες από τότε πως θα γίνεις προπονητής;

Μου έλεγαν πως ήμουν προπονητής και όταν έπαιζα. Μιλούσα πολύ μέσα στο γήπεδο, όλοι περίμεναν από μένα να γίνω προπονητής. Τώρα που ξεκίνησα, το αγαπώ κι έχω πάθος γι’ αυτό. Δεν θα έλεγα, λοιπόν, ποτέ όχι!

Κλείνοντας, λένε πως οι αμυντικοί γίνονται καλύτεροι προπονητές;

Ναι, όπως και οι μέσοι. Γιατί έχουμε καλύτερη εικόνα του γηπέδου. Το πιο δύσκολο, όμως, είναι ότι όταν πηγαίνεις στην προπόνηση, όντας, ποδοσφαιριστής, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Ως προπονητής πρέπει να οργανώσεις όλους τους ανθρώπους που θα έρθουν στην προπόνηση. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Ήταν όμορφο για μένα που στην Κροατία κερδίσαμε την άνοδο, γιατί ταίριαξε με τη νοοτροπία νικητή που έχω. Αν κάποιος δεν έχει παίξει σπορ, δεν μπορώ να του εξηγήσω αυτό το συναίσθημα.