Φαίνεται, στη παρούσα φάση, ότι με αυτόν στον πάγκο ο Παναθηναϊκός έχει καλύτερες πιθανότητες στη διεκδίκηση του τίτλου του πρωταθλητή αφού ξέρει τα μονοπάτια του ανταγωνισμού και του τι χρειάζεται για να κόψεις πρώτος το νήμα. Το έχει κάνει στην πατρίδα του, γιατί να μην το επαναλάβει σε μια λίγκα που δεν την λες και εφάμιλλη της πορτογαλικής.
Είναι όμως πραγματικά αυτός ο μεγάλος στόχος; Θεωρητικά ναι, στην ουσία όμως όχι, αν θες να δεις την μεγάλη εικόνα και δεν μένεις μόνο στο 0/14! Το τριφύλλι (μετά από 11 μήνες με συνεχόμενες απολύσεις τεχνικών) πρέπει να βρει τον προπονητή στον οποίο θα επενδύσει σε βάθος χρόνου. Έναν τεχνικό με δεδομένες ικανότητες και όχι “πείραμα” που θα συγκεντρώσει αμφιβολίες γύρω από την επαγγελματική του πληρότητα.
Πάνω από όλα, έναν προπονητή που η φιλοσοφία κι η ιδιοσυγκρασία του θα ταιριάζουν με τα χνώτα του συλλόγου ώστε να του δοθεί από ολόκληρο τον οργανισμό (διοίκηση, αθλητές, κόσμος) το χρίσμα να περάσει την ομάδα στην επόμενη ημέρα.
Τίτλους πήραν π.χ ο Αναστασίου κι ο Γιοβάνοβιτς ωστόσο παρότι υπήρχε συμβατότητα δεν έγιναν όσα έπρεπε (και από τις δύο πλευρές) ώστε η συνεργασία να ωριμάσει σε πέρασμα περισσότερων ετών. Είναι κάτι που ψάχνει δεκαετίες τώρα ο Σύλλογος, να βρει έναν…Ομπράντοβιτς του ποδοσφαίρου.
