Παναθηναϊκός: Το έδειξε με τη μία ο Ουναχί, νέα δεδομένα...

Ο κόσμος ακόμα νομίζει ότι βρισκόμαστε κάπου μεταξύ 1980 και 2000, όταν το να παίζει μια ομάδα με τρία στόπερ ή με ζώνη στην άμυνα ή με πέντε χαφ ήταν κάτι άξιο συζήτησης: σήμερα είναι δευτερεύον.

Διότι όποια κι αν είναι η διάταξη, το βασικότερο είναι πόσο τρέχεις, πόσο γρήγορα δημιουργείς με τη μπάλα και το πόσο συνολικά η ομάδα παράγει.

Στην Ελλάδα νομίζουμε πως υπάρχει μια μαγική διάταξη που μπορεί να κάνει κάθε παίκτη αποδοτικό ακόμα κι αν περπατάει στο γήπεδο. Νομίζουμε ακόμα πως ο αριθμός των αμυντικών ή των κυνηγών καθορίζει το αν μια ομάδα είναι επιθετική ή όχι.

Όχι τυχαία στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να βλέπεις αργούς (με και χωρίς τη μπάλα) παίκτες να παίζουν ως εξτρέμ π.χ και να αντιμετωπίζονται με θαυμασμό γιατί μπορεί να κάνουν μια ντρίπλα ή να βάλουν ένα γκολ.

Ο κόσμος μιλά με δέος για όσους κάνουν τρεις ενέργειες στο ματς, αναρωτιέται αν οι προπονητές τους αδικούν, θαυμάζει την τεχνική γιατί την καταλαβαίνει. Αν πχ ρωτήσεις κάποιον γιατί ο Ουναχί είναι καλός θα σου πει γιατί έχει ωραία κοντρόλ και σουτ.

Το ότι πρέπει να κάνει σε σταθερό και γρήγορο τέμπο πενήντα φορές τα εξήντα μέτρα του γηπέδου πάνω κάτω του φαίνεται μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Ενώ αυτό είναι που πρέπει να κάνει για να παίξει σε τοπ ομάδα.

Δημήτρης Στρατής