Ακόμα και έτσι τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός...

Ασφαλώς δεν είναι δίκαιο ο Παναθηναϊκός να κριθεί σκληρά και με βάση μόνο από το αποτέλεσμα κόντρα στη Λαμία όσο κι αν τα 13 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα δημιουργούν μαυρίλα και αμόκ αρνητισμού σε κάθε γκέλα.

Η ομάδα έδειξε αδυναμία να τελειώσει σωστά κάποιες επιθέσεις, να μαρκάρει σωστά τον καλύτερο φορ του πρωταθλήματος (εκτός των παικτών που παίζουν στους μεγάλους), να βγάλει την μπάλα από την άμυνα και να τελειώσει με ηρεμία κι αυτοπεποίθηση τις φάσεις που βρέθηκε φάτσα με το τρίτο τέρμα.

Συγκριτικά με το ματς της Τούμπας οι οικοδεσπότες δεν συνδύασαν αυτή τη φορά αμυντικό κομμάτι με δημιουργία.

Δεν τους βοήθησε η ανισορροπία που υπήρχε στην τετράδα των δύο στόπερ και των κεντρικών χαφ, ο Βιλένα ήταν “μαύρη τρύπα” κι έτσι δεν μπορούσες να ανεβάσεις κι άλλο παίκτη προς τα αντίπαλα καρέ, με αποτέλεσμα μετά τα δύο γκολ του αντιπάλου να επέλθει εκνευρισμός και ανυπομονησία κάτι που έφερε φεστιβάλ γεμισμάτων, αναγκάζοντας τους πράσινους να πάνε σε πολλές φάσεις μεμονωμένες.

Και πάλι φάσεις πολλές έβγαλες στα αντίπαλα καρέ και με πολλούς παίκτες να μην έχουν πάρει το μομέντουμ του αγώνα…

Δημήτρης Στρατής