Καθόλου έκπληξη δεν μας δημιούργησε ότι μετά τον ευρω-αποκλεισμό ο προπονητής (κλασικά) και το μισό ρόστερ είναι στο μυαλό αρκετών για τα μπάζα.
Το κακό είναι ότι πάντα οι κρίσεις γίνονται με τους περισσότερους να έχουν στο μυαλό τους τον σύλλογο των επιτυχιών, των νταμπλ και των καλών παρουσιών εκτός συνόρων.
Να θυμίσουμε ,λοιπόν, πως μιλάμε για ένα κλαμπ που μέχρι πριν μια διετία ήταν εγκαταλελειμμένο και που το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να φτιάξει -με μικρότερο μπάτζετ από όλο τον ανταγωνισμό και χωρίς δικό του μεγάλο γήπεδο – όπλα για να πολεμήσει και να βγάλει με αξιοπρέπεια τις σεζόν.
Σε αυτό το διάστημα ο Παναθηναϊκός είναι πρώτος στην βαθμολογία στο 90% μιάμισης σεζόν (από πέρσι), έχει πάρει κύπελλο και κανονικά θα έπαιρνε και το πρωτάθλημα πέρσι αν δε βρισκόμασταν στην θαυμαστή ελληνική λίγκα.
Το κέρδος (όσο κι αν υπάρχει η πίκρα από την άδοξη προσπάθεια κόντρα στη Μακάμπι) είναι ότι η προσπάθεια που δείχνουν οι ποδοσφαιριστές δημιουργεί προσδοκία για πρόοδο.
Όσο κι αν καταριούνται οι οπαδοί, ΕΝΑ ματς δεν αναιρεί ότι βλέπουμε εδώ και 2.5 χρόνια από αυτό το γκρουπ.
