Ένα παιχνίδι με τον Ατρόμητο και τον ΟΦΗ π.χ θα ξεχαστεί μέσα σε μια ώρα, μία ευρωπαϊκή πρόκριση σε νοκ άουτ παιχνίδι, όχι.
Είναι αναμνήσεις με τις οποίες -αν είσαι παιδί- μεγαλώνεις και τις κρατάς παντοτινά. Ένα τρανό παράδειγμα είναι ο Παναθηναϊκός του 1985 και του 1996.
Οι αναμνήσεις από την πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Πρωταθλητριών είναι τόσο έντονες, αυτά τα βράδια είχαν γεμίσει τόσο τους οπαδούς που τους συνοδεύουν ακόμα.
Σ’ αυτές τις μοναδικές ευρωπαϊκές βραδιές δένεσαι με την ομάδα, για να μην αναφέρουμε πόσους Παναθηναϊκούς φτιάχνεις.
Υπάρχει όμως μία λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: ο σύλλογος το 84/85 και το 1995-1996 ήταν πρωταθλητής. Είναι διαφορετικό να έρχεται μία προοπτικής ευρωπαϊκής πορείας σε εποχή που κατακτάς κούπες κι άλλο όταν έχεις 13 χρόνια να πάρεις τίτλο, 13 χρόνια για το μέγεθος αυτής της ομάδας είναι πάρα πολλά.
Είναι κάτι που πρέπει να λήξει και φέτος δίνεται η ευκαιρία, που όμως θα είναι καλό να συνδυαστεί και με πρόκριση στην επόμενη φάση του Κόνφερενς.
Στην έδρα σου παίζεις, με τη Μακάμπι (όχι με κανένα μεγαθήριο), έχεις δύο αποτελέσματα να σε βολεύουν. Άρα;
Δημήτρης Στρατής
