Κοιτάμε ξανά τα παιχνίδια του Καρλίτος κι απορούμε με την “βουτιά” στην απόδοση του Ισπανού φορ.
Διαβάζοντας γι αυτόν τον χειμώνα (τότε που έκλεισε η μεταγραφή του), είχαμε σταθεί στη βεβαιότητα όσων τον είχαν δει να αγωνίζεται πως θα δημιουργούσε πονοκέφαλο στους προπονητές αλλά και στους στόπερ που θα έκαναν το λάθος να τον ακολουθήσουν και να δοκιμάσουν να τον μαρκάρουν μακριά από το “κουτί”.
Η άκρως ικανοποιητική τεχνική κατάστασή του και η ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός θα έφερναν τρικυμίες και πιθανότητα έκθεσης των αμυντικών στα μάτια του κόσμου! Ήταν σαφές ότι τέτοιου τύπου παίκτη που μπορεί να συνδυάσει θέαμα με ουσία (80 γκολ σε 212 παιχνίδια) ο Παναθηναϊκός δεν διέθετε.
Ο Καρλίτος έχει ένα “πακέτο” που δύσκολα βρίσκει κανείς στην ποδοσφαιρική πιάτσα κι όταν τα βρίσκει, συνήθως χρειάζεται να “ματώσει” οικονομικά για να τον αποκτήσει.
Σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις αναρωτιέσαι πώς γίνεται παίκτης με αυτά τα χαρακτηριστικά να μην έχει κάνει νωρίτερα το ξεπέταγμα και λίγο πριν τα 30 χρόνια του, δεν έχει παίξει για λογαριασμό κάποιου πραγματικά τοπ σωματείου.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πλέον κάτι τέτοιο είναι πιθανό, από τη στιγμή που οι σύλλογοι συχνά δεν δείχνουν την απαιτούμενη υπομονή για να στηρίξουν τις επιλογές τους και προτιμούν να αλλάζουν διαρκώς ρόστερ μη επιτρέποντας σε ποδοσφαιριστές σαν και του λόγου του να …ανθίσουν. Το τριετές συμβόλαιο που υπέγραψε ο πρώτος σκόρερ του πολωνικού πρωταθλήματος του 2018 σήμαινε πίστη με την οποία τον αντιμετώπιζαν στο τριφύλλι, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του. Περιμένουμε να δούμε πότε θα την ανταποδώσει…
Δημήτρης Στρατής