Θα γέλαγε ο Δώνης ενθυμούμενος το 2018!

Kάπου στο Ισραήλ ο Γιώργος Δώνης θα χαμογελούσε σαρδόνια βλέποντας την ανημποριά του Παναθηναϊκού να βαστήξει τη νίκη απέναντι σε αντίπαλο που ένα… φύσημα ήθελε για να παραδώσει πνεύμα.

Ο πρώην κόουτς έφυγε “σκοτωμένος” με Ρόκα, Αλαφούζο, με το παράπονο πως αν κι εκείνος είχε υψηλό μπάτζετ στη διάθεσή του θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα. Γνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα του περιβάλλοντος στο οποίο έμπαινε ο Δώνης ,το καλοκαίρι του 2018, μπορούμε να σας πούμε με σιγουριά ότι κέρδισε ,απρόσμενα και καθήμενος σε μια ηλεκτρική καρέκλα, την αναγνώριση με το σπαθί του, κάνοντας την καλύτερη εκκίνηση που έχουμε δει από αυτή την ομάδα στις τόσες δεκαετίες που την παρακολουθούμε. Χωρίς ενίσχυση, χωρίς χρήματα, με παιδιά από την ακαδημία και τον κόσμο αποστασιοποιημένο.

Εκείνες τις μέρες ο προπονητής και τα πιτσιρίκια του υλοποιούσαν σε πράξη την αποστολή, αντέχοντας στη πίεση και βγάζοντας πλέον το καλύτερο της δουλειάς τους, κάτι ανάλογο είχε συμβεί με τον Γιάννη Αναστασίου την πρώτη του χρονιά, μόνο που μέχρι να ρολάρει το project μάζευες τριάρες στη Νέα Σμύρνη κι έχανες στην έδρα σου από τον Πανθρακικό.

Η ομάδα του 2018 θύμιζε (στον τρόπο που δούλευε σαν οργανισμός) μια πιο σύγχρονη version της μπασκετικής Παρτιζάν στη Ντούσαν Βουγιόσεβιτς era. Ο κόουτς είχε στήσει σωστά την ομάδα σε επίπεδο σύνδεσης υλικών, παίρνοντας αυτό που περίμενε από συγκεκριμένους παίκτες-κλειδιά (Μακέντα, Κουρμπέλης) καταφέρνοντας να ανεβάσει με αξιοζήλευτο τρόπο (μιλάμε για timing σε επίπεδο ετοιμότητας ) νέα παιδιά από πίσω δημιουργώντας έναν πυρήνα γηγενών που θα στήριζε το οικοδόμημα τα επόμενα χρόνια. Στο πρόγραμμά του ανέδειξε μερικούς από τους πιο Value/money παίκτες της διοργάνωσης, στρεφόμενος σε high speed καταστάσεις ανεβάζοντας τέμπο με Χατζηγιοβάνη, Χατζηθεοδωρίδη, Εμμανουηλίδη, Καμπετσή.

Για να ματσάρει την έλλειψη παικτών με εμπειρία έπαιζε για μήνες τη πιο στοχευμένη επίθεση στην Ελλάδα, με υπομονή κι επιμονή στη καλή κατάσταση για εκτέλεση, σφυρηλατώντας χαρακτήρα σε εκείνα τα παιδιά, δημιουργώντας ένα πρότυπο προπονητή που μπορούσε να οδηγήσει το σύνολο στα επόμενα χρόνια. Κι έπειτα ήρθαν οι Κολοβοί, οι Μπεκ, οι Οικονόμου και οι Αλτμαν….

Δημήτρης Στρατής