Μπουζούκης: Γιατί «πρέπει» να είναι ενδεκαδάτος

Αξιοπρεπέστατη η παρουσία του Γιάννη Μπουζούκη στο τελευταίο φιλικό με τον Λεβαδειακό με το νεαρό χαφ να είναι ο κορυφαίος της μεσαίας γραμμής.

Ο μικρός είναι ένας υπέρ του δέοντος ταλαντούχος ποδοσφαιριστής που μας δίνει χρόνια την εντύπωση ότι έχει φτιαχτεί για τη θέση του επιτελικού, το γιατί πέρσι τον είδαμε σε θέση εξτρέμ είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο.

Απόφοιτος της πράσινης ακαδημίας ποδοσφαίρου (ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία των Βαλκανίων, ίσως το νο1) έφτασε στον προθάλαμο της ανδρικής ομάδας, από τότε που (πρόπερσι) υπέγραφε τη νίκη στα Πηγάδια με εκείνη την «οβίδα» εκτός περιοχής έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Υπήρχε η ευκαιρία το παιδί να μονιμοποιηθεί στη θέση που του αρέσει και να κάνει όργια, όμως για διάφορους λόγους δεν τελεσφόρησε το ζήτημα.

Φέτος υπάρχει timing κι ας λειτούργησε η αλλαγή προπονητή και πλάνου (θεωρητικά) αποτρεπτικά για τους Έλληνες παίκτες που είδαν καραβιές ισπανόφωνων να καταφτάνουν στο “Καλαφάτης”. Το επιθετικό ποδόσφαιρο που πρεσβεύει ο κόουτς Πογιάτος ταιριάζει στα χνώτα του οργανισμού και παιδιών σαν τον Γιάννη που έχουν μάθει να ψάχνουν την κίνηση των επιθετικών.

Ο ρούκι κόουτς έχει μια οπτική για τη δουλειά του και τους βαθύτερους στόχους που εντοπίζονται σε αυτή την ενασχόληση, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τη δική μας προπονητική σχολή και γενικότερα τον τρόπο που βλέπουμε το άθλημα, κρίνοντας σχεδόν πάντα από το αποτέλεσμα.

Σαφές δείγμα δεν έχουμε για τον Πογιάτος μα εντύπωσή μας είναι πως ιεραρχεί διαφορετικά τα πράγματα, βλέπει το άθλημα πρώτα ως προϊόν και βασικός του στόχος είναι να προσφέρει θέαμα στον φίλαθλο-πελάτη που έρχεται στο γήπεδο. Καταλαβαίνεται ότι οι διαφορές στη φιλοσοφία με τη δική μας σχολή εντοπίζονται πρωτίστως σε επίπεδο αθλητικής κουλτούρας με τους Ίβηρες.

“Πρέπει να προσφέρουμε κάτι καλό, κάθε φορά”, έλεγε μέσες-άκρες στην παρουσίασή του ο προπονητής, τι καλύτερο για τους παίκτες-αρτίστες που μπορούν να θέσουν άμεσα τις υπηρεσίες τους στην υπηρέτηση του παραπάνω σκοπού: Γκολ και θέαμα, αν και προς το παρόν λόγω ανομοιογένειας του τριφυλλιού κανείς δεν θα γκρινιάξει ακόμα κι αν τα παιχνίδια λήγουν υπέρ του με μισό-μηδέν!

Οι Ισπανοί προπονητές αντιπροσωπεύουν υψηλής έντασης ρυθμούς που στοχεύουν στην αυτοματοποίηση. Ζητούν με επιμονή από τους παίκτες τους να εκτελούν αυτό για το οποίο έχουν προπονηθεί (πάντα σε ρυθμούς υψηλής ταχύτητας) χωρίς να σκέφτονται την αποτυχία και να συνεχίζουν να το κάνουν ακόμα και εάν αποτυγχάνουν γιατί “μόνο έτσι χτίζεις ένα σύνολο που μπορεί να κερδίσει πραγματικά οποιοδήποτε παιχνίδι”.

Μπορεί τα αποτελέσματα να μην είναι ορατά ακόμα στο χορτάρι, αλλά πιστεύουμε ότι ποδοσφαιριστές με τα χαρακτηριστικά του Μπουζούκη δεν γίνεται να μην αποτελούν αναπόσπαστο μέλος της 11άδας.

Δημήτρης Στρατής